آثار شوم بازگویی گناه خود و دیگری در جامعه

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در نگاه آموزه‌های دین، گناه و ترویج‌کننده گناه، فحشاء و اشاعه‌کننده فحشا در یک مقام قرار دارند تا جایی که در قانون مجازات‌هایی برای این نوع رفتار پیش‌بینی شده است؛ بر این اساس، هرگونه گفتار و کرداری که موجب ترویج و تبلیغ و یا کمک به انتشار گناهان بزرگ خصوصاً گناهان جنسی در بین مؤمنین بوده و به این قصد صورت پذیرد، شامل می‌شود، هر چند که ممکن است در برخی موارد قصد انتشار در کار نباشد، اما نتیجه‌ای که می‌دهد همان باشد. از این جهت است که خداوند در آیاتی از قرآن به صورت مستقیم و غیر مستقیم بر لزوم مراقبت از قبح عمل تأکید کرده است. در آیه19 سوره نور می‌خوانیم «اِنَ الَذینَ یُحِبُونَ أَن تَشیعَ الفاحِشَهُ فِی الَذینَ آمَنُوا لَهُم عَذاب أَلیم فِی الدُنیا وَ الآخِرَهِ وَ اللَهُ یَعلَمُ وَ أَنتُم لا تَعلَمُون؛ کسانی که دوست دارند که فحشا در میان آنان که ایمان آورده‌اند، شیوع پیدا کند، برای آنان در دنیا و آخرت عذابی پر درد خواهد بود، و خدا [ست که] می‌داند و شما نمی‌دانید.»

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در روایتی فرمود «مَن أَذَاعَ فَاحِشَهً کَانَ کَمُبتَدِئِهَا؛ کسی که کار زشتی را نشر دهد، همانند کسی است که آن را در آغاز انجام داده است.» پر واضح است که دامن زدن و اشاعه گناهی که در خلوت و یا در عرصه‌ای محدود به وقوع پیوسته، در لایه اول سبب قبح‌شکنی می‌شود و عفت عمومی را مورد آسیب قرار می‌دهد و مفاسدی را در بین قشر جوان به وجود می‌آورد و در لایه بعد، با از بین رفتن امنیت روانی جامعه، بنیان خانواده لب پرتگاه سقوط قرار می‌گیرد. همچنین امام رضا علیه‌السلام در روایتی فرمود «المُذِیعُ بِالسَیِئَهِ مَخذُول وَ المُستَتِرُ بِالسَیِئَهِ مَغفُور لَهُ» یعنی آنکه گناه را نشر دهد، مخذول و مطرود است و آنکه گناه را پنهان می‌دارد، مشمول آمرزش الهی است.

در کنار تبعات ظاهری که اشاعه گناه و فحشا در بستر جامعه دارد، در احادیثمان به یکسری تبعات معنوی نیز اشاره شده است. رسول خدا صلی الله علیه و آله در روایتی دیگر فرمود «پنج خصلت است که اگر آن‌ها در شما پیدا شد، به خداوند از آتش دوزخ پناه ببرید. اول اینکه اگر در میان مردمی فحشاء پیدا و آشکار شد، در میان آنها طاعون پیدا خواهد شد و بیماری‌هایی پدید خواهد آمد که در پیشینیان آنها نبوده است...؛ خَمسُ خِصَال اِن أَدرَکتُمُوهَا فَتَعَوَذُوا بِاللَهِ مِنَ النَارِ لَم تَظهَرِ الفَاحِشَهُ فِی قَوم قَطُ حَتَی یُعلِنُوا بِهَا اِلَا ظَهَرَ فِیهِمُ الطَاعُونُ وَ الأَوجَاعُ الَتِی لَم تَکُن فِی أَسلَافِهِمُ الَذِینَ مَضَوا.» بر این اساس، تبعه فحشاء مساوی با پدید آمدن بیماری‌های ناشناخته است. اکنون این حقیقت را به چشم مشاهده می‌کنیم که ترویج گناه در سراسر دنیا چه مصائب و نکبت‌هایی را برای بشریت به بار آورده است. این سنت الهی را درباره سایر گناهان نیز مشاهده می‌کنیم، همچنان که به تصریح کتب آسمانی، برخی گناهان در امت‌های پیشین سبب نزول عذاب الهی بر اقوام شد.

حجت‌الاسلام رفیعی در سخنانی گفت: در ارتباط با کار فحشا و زشت سه مطلب داریم: 1. مرتکب کار فحشا 2. منتشرکننده کار فحشا 3. کسی که نه عامل و نه مروج است، اما رواج این شایعه‌ها را می‌پسندد. آیه 19 سوره نور درباره دسته سوم صحبت می‌کند، یعنی «اِنَ الَذینَ یُحِبُونَ أَن تَشیعَ الفاحِشَهُ فِی الَذینَ آمَنُوا»؛ آنها که دوست دارند فحشا در بین جامعه مؤمنین رواج یابد. خداوند این عده را در دنیا و آخرت به عذاب وعده داده است. در روایتی آمده است این آیه درباره کسانی آمده که درباره مؤمنین چیزی را نقل می‌کنند که خودشان دیده یا شنیده‌اند.

نتیجه آنکه هر یک از دستگاه‌های مسئول موظف‌اند برای جلوگیری از این عمل قبیح که خود کمتر از گناه کبیره نیست، وظایف خود را به خوبی ایفا کنند.

انتهای‌پیام /