وقتی غربی‌ها نگران استقلال ایران می‌شوند!
طی روزهای اخیر، شاهد هجمه‌های هدفمند و محاسبه‌شده‌ای علیه انعقاد سند 25 ساله همکاری ایران و چین هستیم.
طی روزهای اخیر، شاهد هجمه‌های هدفمند و محاسبه‌شده‌ای علیه انعقاد سند 25 ساله همکاری ایران و چین هستیم.
به گزارش خبرگزاری مهر، رسالت نوشت: طی روزهای اخیر، شاهد هجمه‌های هدفمند و محاسبه‌شده‌ای علیه انعقاد سند 25 ساله همکاری ایران و چین هستیم. در تحلیل فضاسازی‌هایی که علیه رابطه مستمر و استراتژیک میان ایران و چین ایجادشده، لازم است نکاتی را مدنظر قرار دهیم: نخست این‌که منتقدان راهبرد «نگاه به شرق» از مدت‌ها قبل، علیه شکل‌گیری هرگونه رابطه‌ای (اعم از روابط راهبردی، استراتژیک و تاکتیکی) با کشورهای چین و روسیه موضع‌گیری کرده و به لحاظ ماهوی، مخالف شکل‌گیری چنین راهبردی در حوزه سیاست خارجی کشورمان هستند. آن‌ها در یک عملیات روانی حساب‌شده، «نگاه به شرق» را به‌مثابه «وابستگی به شرق» تلقی کرده و از این طریق، مدعی از دست رفتن استقلال کشور می‌شوند! این افراد کسانی بودند که نه‌تنها درگذشته، بلکه حتی پس از خروج یک‌جانبه آمریکا از برجام و تحقق بدعهدی اروپاییان در تأمین منافع اقتصادی حداقلی کشورمان، همچنان استراتژی «تبدیل دشمن به دوست» را در قبال غرب در سر پرورانده و برای پیروزی بایدن و دموکرات‌ها در انتخابات ریاست جمهوری ماه نوامبر (آبان ماه) لحظه‌شماری می‌کنند. نکته دوم این‌که هم‌صدایی سلطنت‌طلبان، جریان‌های ضدانقلاب و رسانه‌های غربی با یکدیگر در انتقاد از انعقاد هرگونه توافق بلندمدت میان تهران - پکن، اتفاقا نشان می‌دهد که استراتژی «تغییر زمین‌بازی» از سوی کشورمان درست تعریف‌شده و شکل‌گرفته است! درحالی‌که آمریکا و تروئیکای اروپایی در بهترین حالت ممکن درصدد «تغییر قواعد بازی» با ایران، آن‌هم بر اساس همان استراتژی فشار حداکثری بودند، پرده‌برداری از کلیت ماجرای توافقنامه بلندمدت همکاری‌های تهران - پکن، پازل طراحی‌شده از سوی آمریکا و متحدانش را هدف قرار داده است. تشویش و اضطراب حاکم بر اردوگاه غرب، ریشه در همین حقیقت دارد. اگرچه مسیر نقد کارشناسانه در حوزه سیاست خارجی کشورمان باز بوده و هرگونه سند، توافقنامه یا عهدنامه‌ای می‌تواند از سوی کارشناسان خبره حقوقی و سیاسی موردبررسی و تطبیق با اسناد و خطوط قرمز کلان کشور قرار بگیرد، اما نباید فراموش کرد که اکثر فضاسازی‌های اخیر، ناظر به محتوای قرارداد همکاری بلندمدت با چین (آن‌هم درحالی‌که سند آن هنوز به‌صورت رسمی و کامل منتشرنشده است) نبوده و اصل این همکاری را موردحمله و تشکیک قرار داده است. بدیهی است که «شراکت استراتژیک» با چین، آن‌هم در شرایطی که ناکارآمدی بسته پیشنهادی و سازوکار مالی ویژه مقامات اروپایی به اثبات رسیده است، گزاره تعیین‌کننده‌ای در حوزه اقتصاد و سیاست خارجی کشورمان محسوب می‌شود. ازاین‌رو نگرانی مشترک واشنگتن، تل‌آویو و ریاض از تعمیق همکاری‌های اقتصادی و سیاسی تهران و پکن و متعاقبا، جریان سازی‌های صورت گرفته در خصوص کلیت این توافق، کاملا قابل پیش‌بینی بود. در این معادله، «نگاه به شرق» می‌تواند حکم یک «نقشه راه» را داشته باشد. بدیهی است که باید با در نظر گرفتن مؤلفه‌هایی مانند «استقلال»، «عزت» و «تأمین منافع ملی» در این مسیر گام برداشت و اتفاقا جمهوری اسلامی ایران نیز نشان داده است که در حوزه سیاست خارجی، وابستگی به هر کشوری را نفی می‌کند. در شرایطی که واشنگتن با خروج از برجام و اتحادیه اروپا با اتخاذ روش‌های چندگانه و پارادوکسیکال در قبال توافق هسته‌ای و ایران، ماهیت و عیار خود را نزد ملت ما و سایر ملت‌های دنیا مشخص کرده‌اند، لازم است طرح نوینی در مناسبات سیاست خارجی و تجارت خود در اندازیم. آری! باید زمین‌بازی را عوض کنیم....