آنتن تلویزیون گروگان تولید نیست
از حضور مهدی نقویان بر مسند ریاست سیمافیلم، حدود یک‌سالی است که می‌گذرد؛ یک‌سال پر از حادثه. زمانی که او پا به این عرصه گذاشت عده‌ای از خالی‌بودن آنتن انتقاد می‌کردند و به همین خاطر سیمافیلم کمر همت بست تا هم تکلیف برخی آثار مانده بر زمین را روشن کند و به پخش برساند و هم چرخه تولید را با سرعت بیشتر بگرداند تا به لحاظ کمی در مضیقه سریال نباشیم.
نقویان مطرح می‌کند که از این دوران گذر کردیم و امروز کیفیت و تحول در زیرساخت‌ها بیش از هر چیز دیگر مورد توجه او و همکارانش است. رئیس سیمافیلم در این گفت‌وگوی مفصل، خبر‌هایی هم از سریال‌های جدید تلویزیون داد، درباره بازه زمانی ساخت سریال‌های الف ویژه نکاتی را مطرح کرد و پاسخگوی برخی نگاه‌های نقادانه شد که در ادامه می‌خوانید.
یکی از اقدامات موثری که سیمافیلم در این سال‌ها می‌توانسته در قامت یک مرکز سریال‌سازی انجام دهد، حفظ و نگهداری دکور‌های ساخته شده برای پروژه‌های بزرگ و تبدیل آن به سرمایه‌های دائمی‌برای کسب درآمد است. پروژه‌های زیادی بوده که سیمافیلم پشت آن حضور داشت، ولی ساخت‌وساز‌هایی که برایشان انجام شده و به نوعی سرمایه رسانه‌ملی محسوب می‌شده از بین رفته یا تغییر کاربری داده است. به‌تازگی تهیه‌کننده سریال «سلمان فارسی» مطرح کرد؛ قرار است دکور‌های پایداری برای این سریال ساخته شود تا در آینده محل بازدید باشد، چرا سیمافیلم با نگاهی وسیع‌تر به این وجوه از پروژه سازی و سریال‌سازی توجه نداشت؟
در سال 1402 زیرساخت‌هایی در شهرک غزالی، به‌خصوص برای ابرپروژه‌ای مثل سلمان فارسی انجام شد. قبل از دوران جدید، بیشتر لوکیشن‌ها بیرون از شهرک غزالی و در جا‌های مختلف کشور ساخته می‌شد؛ اما در یکی، دو سال اخیر، تحول و ساخت‌و‌ساز‌ها در شهرک قابل مشاهده است. طی این دو سال برای سریال سلمان فارسی فقط یک لوکیشن بیرون از شهرک ساخته شده آن هم به‌دلیل وجود اسپانسری است که آورده مالی برای تلویزیون دارد. بقیه ساخت‌و‌ساز‌های سریال سلمان فارسی در شهرک انجام می‌شود. پروژه «موسی کلیم‌ا...» هم کاملا ویژوال است و استودیو‌های مخصوص مجازی دارد. این سریال نیز در ملکی که متعلق به سازمان صداوسیماست در حال انجام است. از پیگیری‌های دکتر جبلی و حمایت‌های ایشان است که مکان متعلق به سازمان صداوسیما شده و در اختیار این پروژه قرار داده شده است. پس تقریبا هیچ لوکیشنی خارج از شهرک صداوسیما ساخته نمی‌شود. حداقل برای پروژه‌های الف ویژه این اتفاق نمی‌افتد. به‌غیر از شهرک غزالی، زمین وسیع دیگری برای احداث شهرک سینمایی جدید در حال رایزنی است که مشکل کمبود زمین جبران شود. دکور‌ها را هم معمولا به دو شکل می‌شود ساخت؛ یکی پوسته و دیگری بنا‌های ماندگار. هر مدل ساخت‌و‌ساز، به نوع استفاده‌ای که سریال می‌خواهد داشته باشد، بستگی دارد. گاهی پوسته کار را راه می‌اندازد و لازم نیست بنای داخلی داشته باشد. منظور از پوسته این است که ظاهر ساختمان وجود دارد، ولی داخلش اتاق نیست؛ مثل نمای بیرونی یک رستوران. در یکی، دو سال گذشته به این زیرساخت‌ها فکر شده، اما هنوز به‌دلیل فرصت ناکافی به‌صورت کامل خیال ما از تمام ساخت‌و‌ساز‌ها راحت نشده است. از طرفی مشکل فقط دکور نیست. سه، چهار دهه است که سریال می‌سازیم، ولی یک انبار جامع لباس و لوازم صحنه نداریم؛ در صورتی که می‌بایست با یکی، دو سال سریال‌سازی انبار کاملی ایجاد می‌شد.
اتفاقا همیشه طراحان لباس در مورد انبار لباس شکوه دارند و می‌گویند دسترسی به لباس‌ها و لوازمی‌که از قدیم مانده کم است و از این جهت دست‌شان بسته است.
بله. دو بخش است؛ یکی این‌که انبار شود و دوم این‌که دسترسی آسان به عوامل داده شود. تقریبا هر دو مورد انجام نشده است. ما در غرب آسیا جزو بزرگ‌ترین تولیدکننده‌های سریال هستیم. در یک‌و‌نیم سال گذشته که آمدیم، چون با اختلال در آنتن و مشکل کمیت تولید مواجه بودیم، عزم اولیه‌مان این بود که آنتن را به یک تعادل برسانیم. تمرکز بیشتر روی شروع تولیدات بود تا آنتن خالی نماند. حدودا 30 سریالی که در سال ساخته می‌شود حجم زیادی لباس و لوازم صحنه می‌خواهد که باید سامان‌دهی درست بشوند. امسال روی این موضوع‌ها تمرکز کردیم تا زیرساخت‌ها را اصلاح کنیم. بحث‌های زیرساختی فقط مربوط به لوازم صحنه و لباس نیست؛ بلکه منابع انسانی را هم شامل می‌شود و باید بازیگران و عوامل حرفه‌ای را هم سامان‌دهی کنیم. افرادی هستند که دو، سه دهه تجربیات باارزشی با آنها داشتیم، ولی ممکن است یک دهه از آنها استفاده نشده باشد. اینها سرمایه‌های تلویزیون هستند. جدای از این، لازم است سرمایه‌های جدیدی هم به تلویزیون اضافه کنیم؛ یعنی نمی‌توانیم بگوییم فقط این تعداد آدم باتجربه که نبودند و استفاده نمی‌شوند، برگردند. بایستی هر دو کار را همزمان انجام دهیم. همه اینها در حوزه پشتیبانی تولید و زیرساخت‌ها شروع شده و ممکن است یک تا دو سال زمان ببرد تا انبار‌ها شکل بگیرد و منابع انسانی هم سامان‌دهی بشود، البته اتفاق بسیار خوبی که در دوران تحول در حوزه سریال افتاد این است که آثاری از ژانر‌های مختلف دارد تولید می‌شود. بحث ما این است که جریان سال‌های گذشته حاکم بر تلویزیون این بود که 70 تا 80 درصد ملودرام‌های روز تولید کند و 20 تا 30درصد به ژانر‌های دیگر بپردازند. حالا کاملا برعکس شده است؛ یعنی 70 تا 80درصد تنوع ژانر داریم. از تاریخ اسلام، تاریخ ایران، تاریخ انقلاب و دفاع‌مقدس تا موضوعات امنیتی پلیسی، طنز، اجتماعی، ورزشی، بیوگرافی و... در حال تولید است. همین باعث می‌شود بعدا انبار‌های لباس و صحنه تنوع زیادی داشته باشند. با تغییر و تحولاتی که در سیمافیلم داشتیم، یعنی ادغام گروه‌ها، تمرکز ایجاد شد. این تمرکز به چرخه تولید کمک می‌کند. با ادغام گروه‌های فیلم و سریال، بوروکراسی‌های اداری کم شده و سرعت تولید بالا رفته است. اگر مخاطب بیرونی با سازو‌کار جدید تلویزیون آشنا نباشد، ممکن است بگوید این کار باعث عدم تنوع می‌شود، چون فقط در یکجا سریال تولید می‌کنند، اما چنین نیست. با حضور آقای جبلی در صداوسیما که با شعار تحول همراه بود، سند تحول ابلاغ شد. در سند تحول تمرکز بر تولید و ادغام گروه‌ها پیشبینی شده است. این موجب شد، حتی فیلمنامه هم دست مراکز تولیدی نباشد و در جای تخصصی خودش به نام دفتر فیلمنامه سروسامان داده شود. آنها هستند که فیلمنامه را به مراکز تولیدی می‌فرستند، یعنی تنوع از دفتر فیلمنامه شکل می‌گیرد. نباید دچار این فریب شویم که الان فقط سیمافیلم تولیدکننده آثار نمایشی است و به همین خاطر آثار نمایشی یکدست شده است. جایی که باید تنوع ژانری رخ دهد، رخ داده یعنی در دفتر فیلمنامه و ما نتیجهاش را در تولیدات داریم می‌بینیم.