آیا راهی غیر از آتش زدن ایران وجود ندارد؟

گروه دنشگاه خبرگزاری دانشجو، مهدی عندلیب؛ شاید با مشورت با نخبگان سیاسی و فعالین اجتماعی بشود ده‌ها راه برای پیگیری اعتراضات در همین شرایط وجود مشکلات ساختاری و زیرساختی برای بیان اعتراضات پیدا کرد اما فقط آن کسی راه آتش زدن ایران را پیشنهاد می‌کند که از اول هم دنبال نابودی این سرزمین بوده باشد.

فقط کافیه این را قبول کنیم که در موضوعات مختلف نظرات مختلفی در کشور وجود دارد که شاید طرفدارهای این نظرت کم نباشند حال اگر بنا بر لشکرکشی خیابانی و آتش زدن باشد؛ ایران به صحنه‌ی درگیری هر ماهه تبدیل خواهد شد. یک ماه گروه اول ایران رو آتش میزنند ماه بعد گروه دوم و...

حتی نمی‌شود بگوییم که طرفداران فلان تیم به علت اینکه بیشتر هستند حق این را دارند که ما کشور را آتش می‌زنیم تا طرفدارهای تیم دیگر در این کشور نباشند، این روش بیشتر به قانون جنگل شبیه است.

چطور برخی به خود این حق را می‌دهند که بریزند در خیابان ها و مخالفین نظرشان را تحت فشار قرار دهند که اگر فلان کار نشود ایران را به آتش میکشیم و انتظار داشته باشند مخالفین هم که اتفاقا تعدادشان کم نیست کوتاه بیایند که مثلا طرف ما خیلی عصبانی است و ما از نظر خودمان بگذریم؟ اگر از فردا این رویه نشد که هر گروهی برای اینکه به خواسته خود برسد اقدام به آتش زدن ایران نکند چه؟

می‌دانیم که در سازوکارهای شنیده شدن صدای مردم مشکلات زیادی داریم اما قطعا با آشوب و آتش چیزی جز آسیب دیدن ایران و ایرانی نصیب ما نمی‌شود. کاش می‌شد این موضوع را به افرادی فهماند که خود را از هر آسیبی مصون کرده و شرایطشان طوری است که می‌توانند هر لحظه اراده کنند کشوری که آتش زدند و ترک کنند و از پول هایی که از همین سرزمین ارتزاق کردند برای خود در کشور دیگری زندگی مرفهی بان کنند اما در عین حال ادعای رهبری آشوب ها را دارند و جوانان سرزمینم را تهییج می‌کنند تا در خیابان با مامور همین سرزمین درگیر شوند.

مهدی عندلیب

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.