اسطوره‌های زنده
مارادونا تا زمانی که زنده بود اینطور مورد تکریم و احترام آرژانتینی‌ها و ناپلی‌ها قرار نگرفت که دوست‌دارانش برای یادبود او از هم سبقت می‌گیرند.
به گزارش ایسنا، تا جایی که در یادها مانده، در دنیای فوتبال مرگ کسی به اندازه مارادونا جهان را در شوک و غم فرو نبرده است. اوج عشق و ارادت آرژانتینی‌ها به این ابرستاره دنیای فوتبال را می‌توان در تنبیه افرادی دید که با پیکر بی‌جان مارادونا سلفی انداختند و در نهایت به وسیله یکی از دوستداران دیگو قربانی شدند.
مارادونا در خارج از آرژانتین هم علاقه مندان بسیاری داشت. به جز ناپلی‌ها که عشق و شیفته دیگو بودند و او را می‌پرستیدند، رقبا هم برای مارادونا دلتنگ هستند. اشک‌های آنچلوتی در بازی اورتون و لیدز به یاد رقیب قدیمی، حاکی از دلتنگی دنیای فوتبال برای یکی از بهترین فوتبالیست‌های دنیا است.
بعد از درگذشت مارادونا، آرژانتینی‌ها نام مسابقات باشگاهی کشورشان را به نام دیگو مارادونا تغییر دادند. در ناپل ورزشگاه سن پائولو با موافقت شهرداری ناپل به یاد این اسطوره فقید تغییر کرد. در روزهای آینده هم از این دست کارها نامگذاری‌ها برای زنده نگه داشتن یاد مارادونا انجام خواهد شد چرا که این کارها تحمل مرگ را برای اطرافیان راحت‌تر می‌کند. در واقع این قبیل نامگذاری‌ها و یادبودها برای زنده‌ها است نه مرده‌ها!
هدف استفاده از واژه کلیشه‌ای مرده پرستی نیست اما به طور ناخودآگاه هر کسی به این موضوع فکر می‌کند که چرا تا وقتی مارادونا در قید حیات بود، نام ورزشگاه ناپولی به نام مارادونا تغییر نکرد؟ یا در زادگاهش که عاشقان بسیاری دارد، برای یادبود او کاری نکردند؟
فقط آرژانتینی‌ها یا ناپلی‌ها نیستند که بعد از مرگ به مارادونا ادای احترام کردند؛ در اسپانیا، سران رئال مادرید بعد از مرگ سانتیاگو برنابئو (رییس سابق باشگاه) و آلفردو دی‌استفانو (بازیکن و سرمربی سابق باشگاه) دو ورزشگاه خانگی خود را به یاد این دو نفر نامگذاری کردند.
در ایران هم تا وقتی که ناصر حجازی در قید حیات بود، استقلالی‌ها قصد نداشتند کمپ تمرینی خود را به نام این اسطوره نامگذاری کنند. نمونه‌های بسیاری از این دست موارد وجود دارد. البته که نفس انجام این کار ارزشمند است اما چه بهتر می‌شود قبل از مرگ اسطوره‌ها از آن‌ها قدردانی کرد.
تردیدی وجود ندارد که ادسون آرانتس دو ناسیمنتو ملقب به پله از بزرگرین بازیکنان جهان فوتبال است و افتخاراتش از فوتبالیست‌های زیادی بسیار است. او در حالی 80 سالگی را پشت سر می‌گذارد که دچار برخی امراض پیری شده ولی دوستداران و علاقه‌مندان برای تکریم او ورزشگاهی را به نام او نامگذاری نکردند و شک نکنید که فقدان او برای جهان فوتبال کم از مارادونا نخواهد بود.
جای دورتر نرویم؛ در ایران فوتبالیست‌های بزرگی حضور دارند اسطوره‌های باشگاه‌های خود به شمار می‌روند. آیا کسی بزرگتر از علی پروین را برای پرسپولیس سراغ دارد؟ آیا در حال حاضر بزرگتر علی جباری در استقلال وجود دارد؟ ولی تا به حال از این دو پیشکسوت آنطور که در شان آن‌ها است، تقدیر نشده است.
هر تیم ورزشی در تاریخ فوتبالش مشاهیری دارد که خدمات بسیاری را برای رشد و افتخارآفرینی در این تیم‌ها انجام داده ولی همانطور که آرژانتینی‌ها و ناپلی‌ها بعد از درگذشت مارادونا برای یادبود او تلاش کردند، در سایر نقاط جهان هم این اتفاق رخ می‌دهد.
همانطور که از مشخص است این قبیل اتفاقات برای یادبود درگذشتگان است اما کاش تا وقتی که آن‌ها در قید حیات هستند، اهمیت و جایگاه‌شان را در میان مردم ببینند و احساس خوشایند مورد قدردانی واقع شدن را تجربه کنند.
انتهای پیام