امباپه را می‌بخشید؟/ امباپه، این جانور مغرور، بی‌انصاف و شکست‌ناپذیر
امباپه بار دیگر این فرصت را دارد که به تیم رویاهایش برسد. این داستان را باید دیگر تمام شده دانست اما هواداران رئال باید او را به خاطر همه کم لطفی‌های چند سال اخیرش ببخشند؟
به گزارش "ورزش سه"، چیزی که در مدارس فوتبال به بچه ها یاد می دهند این است که راحت بازی کنند، نه پیچیده. پاس، تمرکز، لمس درست توپ و پیشروی. ما دوران مدرن هستیم، پر از آموزش های مختلف، که در آن آزادی سرخوشانه و خودخواهی وحشتناک انسانی دیگر مجاز نیست. قدیم ها از آزادی می سرودند، اما قدیمی ها مرده اند.
فوتبال ولی برای ما باقی مانده است، هرجند دیگر شبیه به گذشته هایش نیست اما بازهم خدا را شکر. خیلی ها می گویند ورزش برای سلامت جسمی و روحی مفید است، اگرچه حالا دیگر در ورزش حرفه ای برخی مواقع کار به جایی می رسد که سلامت جسمی هم به خطر می افتد.
ستاره هایی در ورزش داریم که مرزی بین قبل و بعد خود ایجاد می کنند و کیلیان امباپه چنین است. مثل یک انفجار در وسط بازی پدیدار می شود و همه چیز را حول محرو خود می کشاند طوری که انگار یک دست غول پیکر چمن ها را به سمت دروازه کج کرده است.
ظهور یک نابغه
از وقتی فوتبالش را در موناکو شروع کرد، او ویژگی تحریک کننده نابغه ها را نشان داد. فوتبالیستی خارج از عرف و اخلاق، مثل جانوری خالص، خودخواه و دمدمی مزاج و او قرار نیست وقت خود را برای بخشش تلف کند. او همان کاری را می‌کند که بچه‌ها در خیابان انجام می‌دهند: توپ را می‌گیرد و حتی به پدرش پاس نمی‌دهد. او نمی خواهد آن درخشش دوران کودکی را که می‌خواهند در مدرسه، آکادمی، به‌ویژه در اسپانیا، با قوانین اخلاقی که برای قرن‌ها اجرا شده در قفس نگه دارند، از دست بدهد و نداده است.
امباپه فوتبالیست به دنیا نیامد، او یک ستاره به دنیا آمد. قطعه ای از ماده اولیه که به طور باورنکردنی و مستقیم به سمت هسته رویاهای ما می رود. و اینجا یک مشکل وجود دارد. در آن جانوری که در موناکو دیدیم تا امباپه فعلی، تکامل اندکی ایجاد شده است. امباپه مانند یک ستاره دنباله دار در تصورات مادریدی ها وارد شد.
تصور اینکه او ستاره ای برای رئال است، دشوار نبود. اولین حرکات او در زمین همه را به یاد رونالدو می انداخت و ترسی که به حریفان وارد می کرد. مثل یک شکارچی در مستند حیات وحش که در یک ثانیه طعمه را شکار می کند. باید تکرار نمایش را می دیدید تا ببینید چه اتفاقی افتاده است. کیلیان انگار در یک ضد حمله همیشگی زندگی می کند. اما ظاهر او شاعرانه نبود، درست مانند کریستیانو. سرد مثل هر چیزی که ازش متنفرید.
سال 2017، رئال مادرید فقط خودش را به عنوان ابرقدرت می شناخت. فقط یک لیونل مسی توانسته بود از چنگ رئال فرار کند و دیگر ستاره های بزرگ با یک اشاره جذب رئال می شدند. امباپه جوان نیز یکی از آنها بود. چیزی در لبخند و شور غیرشخصی او هنگام گلزنی وجود داشت که او را شایسته این کلیشه می کرد:» او برای بازی در رئال مادرید به دنیا آمده است.»
اما نه، او پاری سن ژرمن را انتخاب کرد. بالاترین مقامات فرانسوی او را به سمت پاریس هل دادند. فقط 180 میلیون روی برچسب قیمت و هواداران رئال مادرید اندکی دلخور شدند و از یک عضو قطع شده ای رنج بردند که هرگز نداشتند. آه، افسوس از کیلیان اما او روزی به سانتیاگو برنابئو برمی گرد. این افکار که مربوط به طرفداران رئال مادرید است، تابستان سال بعد بزرگتر می شد. زیرا هر تابستان، قرار بود تابستان امباپه باشد در باشگاه چیزی در مورد جذب امباپه گفته نشد، این رسانه ها بودند که با ناخودآگاه رئال و هوادارانش بازی کردند، تماما توهم و رویا.
بازی اون بچه بی‌خیال چطور بود؟
در هر طرف میدان او با سرعت مافوق صوت ظاهر شد. و این سرعت او را از کنترل ها و دقت در ارسال برخی پاس ها دور کرد. اینها نقایص دوران نوجوانی بوند، اما او دارای اصول اولیه فوتبال بود: هدف به عنوان غریزه، فیزیکی ورزیدخ، حرص و ولع و آن آرامش حیرت انگیز کسانی که در طوفان قدم می زنند.
امباپه ولی سال ها در PSG بوده و این همه سال هیچ ردپایی از او در فوتبال اروپا نیست. تمام خاطرات از او به دو جام جهانی 2018 و 2022 است، خلاصه می شود. بار اول قهرمان و بار دوم نایب قهرمان. او همزمان با نیمار به پی اس جی آمد. شعبده بازی که از توپ تغذیه می کند. نابغه ای عاشق خود. امباپه در ابتدا که مجذوب استعداد برزیلی شده بود، سعی کرد از او تقلید کند. نیمار هر بازی را به یک سیرک تبدیل می کند، شعبده بازی و مسخره کردن رقبا ولی امباپه در یک لیگ دیگر بود. آنها دو بازیکن ساخته شده برای دریاهای مختلف هستند. بنابراین بازی PSG عجیب و غیر منطقی بود زیرا دو چهره بزرگ آن در فضاهای جداگانه زندگی می کردند. علیرغم استعداد نیمار، تهدیدی که وجود داشت همیشه تهدید کیلیان بود. پاریس نمی دانست چطور از این دو ستاره بهترین استفاده را ببرد اما در تیم ملی دشان بلد بود امباپه را کنار ستاره هایش قرار دهد.
دو جام جهانی
وقتی امباپه در برابر آرژانتین بازی کرد (برتری 4-3)، فوتبال را از وسط نصف کرد. فرانسه با امباپه چیز دیگری بود و آبی ها به سادگی قهرمانی را به دست می آورند. فرانسه در هر پست ابزار لازم برای قهرمانی را داشت. در آن بازی مقابل آلبی سلسته، بازی ای که در آن امباپه کاری مانند مارادونا با انگلیسی ها انجام داد. در یک آشفتگی در منطقه، او توپ را در اختیار می گیرد و با حرکتی فراتر از درک چشم انسان فضا را طی کرد. شاید به همین دلیل، هواداران رئال او را به خاطر تمام بی ادبی هایش بخشیده و همچنان جلوی نامش خط می زند.
چهار سال بعد جام جهانی به صحرا می رسد. امباپه همان است و در عین حال تغییر کرده است. او ظاهرش همان است اما توانایی فنی اش نزدیک به کمال شده است. کنترل هایش بهتر شده اما هرگز بازیکنی شاعرانه نیست. باید بدانید که او یک هندسه‌سنج است، نه یک زیبایی‌شناس. مهم نیست که او کجا توپ را در اختیار دارد. همه تعظیم می کنند. در عرض چند میلی ثانیه در چندین منطقه به طور همزمان ظاهر می شود. توپ مغناطیسی نیست، اما زیر پای امباپه امکان نزدیک شدن به آن وجود ندارد. هاله او از هر کسی که توپ طلا را نبرده است برتر است. نزدیک ار از همیشه به کریستیانو رونالدویی که سه قهرمانی متوالی لیگ قهرمانان را برای مادرید گرفت. کیلیان تلاشش را کرد و یک تنه فرانسه را تا فینال به دوش کشید اما این بار قهرمانی از چنگ او پرید.
و حالا امباپه در رئال
ما در مورد امباپه صحبت نمی کنیم. ما در مورد امباپه در رئال مادرید صحبت می کنیم. در تیمی که وینیسیوس و رودریگو نیز هستند، حتی بلینگام بازیگوش. یکی روی دیگر فوتبال و تاکتیک جدیدی برای کاوش خواهد بود. زمین بازی گاهی اوقات بزرگ است، گاهی اوقات بزرگ می شود، اما با این بازیکنان کوچک خواهد بود زیرا آنها می توانند بدون زحمت فضا و زمان را خم کنند. امباپه در بازی رفت یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان سال 2022 برابر رئال گلی به ثمر رساند که نشان از نبوغ و تکاملش بود. در آخرین دقیقه، او مانند یک مرد وحشی یواشکی از کنار خط دفاع مادرید عبور کر و کورتوا را با ضربه ای کشنده به صلیب کشید. آن ویژگی هایی که ما از یک مهاجم رئال می خواهیم. مادریدیستاها هم مجذوب و هم افسرده شدند. آنها به طرز بیمارگونه ای منتظر بازگشت امباپه به برنابئو بودند. عذاب دیدن امباپه در حال تخریب برنابئو. 70 دقیقه کیلیان در برنابئو طوفانی بود، اوست که حرفش را می زند و به سمت دروازه رئال حمله می برد. او دو گل هم به ثمر رساند (اگرچه یک گل مردود شد). امباپه یک شکارچی است که قبل از کشتن با طعمه خود بازی می کند اما سپس همه چیز تغییر کرد. غرش کریم و مودریچ، فوران گدازه برنابئو و پاری سن ژرمن به ستون های نمک تبدیل شد. امباپه هم همینطور.
امباپه مغرور است و همیشه از جنجال های بازی فاصله می گیرد، گویی فوتبال تنها یکی از علایق اوست و مهم ترین آن نیست. او با دلشکستگی یا ناامیدی بازی نمی کند. حالا ما می‌خواهیم او را در کنار وینیسیوس ببینیم، نسخه جدیدی از کهکشانی ها. ما یک تیم دیوانه می‌خواهیم، نامتعادل مثل دنیا و ناعادلانه مثل زندگی. و باز هم امباپه.
منبع: ال‌کنفیدنسیال
