بیمارانی که خنده و گریه‌شان مشخص نیست
یک فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان توضیحاتی درمورد سندروم «موبیوس» ارائه داد و گفت: درگیری اعصاب جمجمه در مبتلایان به این بیماری سبب می‌شود آنها توانایی خندیدن و گریه کردن را از دست می‌دهند به این صورت که هنگام گریه چهره‌اش احساس او را نشان نداده و هنگام خنده نیز دهانش باز نمی‌شود.
دکتر پروانه کریم‌زاده در گفت‌وگو با ایسنا، سندروم موبیوس را یکی از بیماری‌های حوزه نورولوژی یا مغز و اعصاب کودکان خواند و گفت: علائم این بیماری از بدو تولد ظاهر می‌شود و این کودکان دچار مشکل در قسمت ساقه مغزشان هستند. اعصاب جمجمه که در این منطقه وجود دارد، از جمله اعصاب شماره 5 تا 8 در این بیماری درگیر هستند.
وی در همین زمینه ادامه داد: درگیر شدن عصب 5 منجر می‌شود که حس و حرکات صورت کودک محدود شود، عصب 6 موجب مختل شدن حرکت چشم‌ها به خارج می‌شود و هردو چشم این بیماران به سمت داخل منحرف می‌شود و هنگامی که می‌خواهند اطراف را نگاه کنند باید سر خود را به اطراف بچرخانند. عصب شماره 7 نیز حرکات صورت، چهره کودک و بستن پلک را مختل می‌کند؛ بروز اختلال در عصب شماره 7 در کودکان باعث می‌شود قادر به بستن پلک‌هایشان نباشند؛ همچنین کودک توانایی خندیدن و گریه کردن را از دست می‌دهد به این صورت که هنگام گریه چهره‌اش احساس او را نشان نداده و هنگام خنده نیز دهانش باز نمی‌شود. درگیری عصب 8 نیز سبب ناشنوایی کودک خواهد شد.
این فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان این را هم یادآور شد که ممکن است کودکی تنها دو عصب از اعصاب یاد شده‌اش درگیر بیماری شود اما، درگیری چهار عصب نام برده شده به طور معمول بیشتر اتفاق می‌افتد.
کریم‌زاده با بیان اینکه درصدی از مبتلایان به سندروم موبیوس با مشکل تاخیر تکاملی، ذهنی و علائم اوتیسم روبرو هستند، خاطر نشان کرد: اما علت بروز این بیماری ناشناخته است و برخی متخصصین معتقد هستند علت ژنتیکی مطرح است اما هنوز ژن مشخصی برای این بیماری یافت نشده است. از این رو زمینه‌های ژنتکی و عوامل محیطی مصرف کوکایین توسط مادر در دوران بارداری همزمان می‌توانند در بروز بیماری موثر باشند.
وی در خصوص آمار ابتلا به سندروم موبیوس در ایران، گفت: متاسفانه آمار ابتلای ثابتی در ایران وجود ندارد چراکه سامانه ثابتی برای ثبت بیماری وجود ندارد اما آمار بین‌المللی می‌گوید هر یک نفر در 50 هزار نفر به سندروم موبیوس مبتلا می‌شوند.
این فوق تخصص مغز و اعصاب درباره درمان بیماری، خاطرنشان کرد: این کودکان معمولا در خطر ابتلا به تشنج قرار دارند که سعی می‌کنیم آن را درمان کنیم. همچنین با انجام اعمال جراحی بر روی چشم‌های کودکان می‌توانیم تا حد زیادی مشکلات چشمی که درگیری عصب 6 آن را به وجود آورده است را برطرف کنیم. عصب 7 درمان پذیر نخواهد بود اما درمان عصب 8 و حل مشکل ناشنوایی کودک می‌تواند با استفاده از سمعک یا کاشت حلزون تا حدودی محقق شود.
وی ضمن آنکه طول عمر این بیماران را عادی خواند و تاکید کرد: مبتلایان به سندروم موبیوس دارای طول عمر طبیعی هستند چراکه بیماری آنها جزو بیماری‌های تحلیل رونده مغز و اعصاب نیست. نکته قابل اهمیت درخصوص تشخیص سندروم موبیوس این است که این سندروم پیش از تولد و در غربالگری‌های دوره بارداری مشخص نخواهد شد.
انتهای پیام