تا ساعت 6 صبح بیدار بودیم و با بچه‌ها حرف زدیم / اعتراف کروس: دو روز نمی‌توانستم قدم از قدم بردارم!
تونی کروس، اسطوره بازنشسته آلمان، در مصاحبه‌ای مفصل درباره پایان زندگی فوتبالی‌اش صحبت کرد.
به گزارش "ورزش سه"، چهار روز بعد از آنکه تونی کروس آخرین بازی فوتبال زندگی‌اش را انجام داد او در مصاحبه‌ای مفصل درباره شکست آلمان مقابل اسپانیا و آنچه آن شب بعد از حذف شدن از یورو 2024 در رختکن آلمان گذشت صحبت کرد.
کروس می‌گوید تا آخر عمرش هرگز فیلم بازی آلمان - اسپانیا را تماشا نخواهد کرد:" امکان ندارد تماشایش کنم". تونی با اینحال گفت بازی آلمان و اسپانیا کیفیتی فوق‌العاده داشت:" از نظر کیفیت بعید می‌دانم فوتبالی از این باکیفیت‌تر ممکن باشد".
کروس درباره تلخی شکست در مقابل اسپانیا گفت:" به شدت احساس تهی بودن می‌کرد. آخرین باری که اینطور شدم سال 2012 بعد از باخت در فینال چمپیونزلیگ بود". تونی در ادامه گفت:" وقتی از ورزشگاه با اتوبوس به کمپ تیم ملی برمی‌گشتیم این طولانی‌ترین سفر برای من بود. باورتان نمی‌شود چقدر ناراحت بودم. البته که سه چهار ساعت نمی‌شود در سکوت نشست. ما کم کم با بچه‌ها حرف زدیم و این کمک کرد تلخی شکست برایمان کمتر بشود".
ستاره بازنشسته آلمان درباره ساعت‌های بعد از بازی گفت:" در این جور مواقع است که هم‌تیمی‌هایتان را بهتر می‌شناسید. پاسکال گروس شاید از همه ناراحت‌تر بود. باورتان نمی‌شود. کسانی که کمتر بازی کرده‌اند قاعدتا باید کمتر ناراحت باشند ولی در آلمان اصلا اینطور نبود. همه بچه‌ها با تمام وجود سرخورده و ناراحت بودند".
کروس می‌گوید ناراحتی ستاره‌های آلمان بعد از پایان این سفر با اتوبوس تمام نشد:" وقتی رسیدیم تا ساعت 6 صبح در این باره حرف زدیم که از این به بعد چه می‌شود و چه باید بشود. آنجا بود که فهمیدم این بچه‌ها علاوه بر اینکه فوتبالیست‌های درجه‌یکی هستند چه آدم‌های خوبی‌اند".
کروس از این فرصت برای ستایش از یولیان ناگلزمان، سرمربی آلمان استفاده کرد و گفت:" یولیان نباید ناراحت باشد چون ما همه این را می‌دانیم که او کارش را به بهترین شکل انجام داد. حتی ترکیبی که او به یورو دعوت کرد بهترین تصمیم بود".
ستاره بازنشسته آلمان و رئال مادرید در ادامه گفت:" من تا دو روز بعد از باخت نمی‌توانستم هیچ کاری بکنم. آدم باورش نمی‌شود ذهن که درگیر باشد بدن را هم اینقدر درگیر می‌کند. نای راه رفتن نداشتم. اگر می‌بردیم در نیمه‌نهایی باید با فرانسه بازی می‌کردیم و من مطمئنم که در اوج آمادگی بدنی به میدان می‌رفتم ولی در آن دو روز اصلا نمی‌توانستم دو قدم بردارم. مغزم آنقدر به هم ریخته بود که نمی‌توانستم با باغچه خانه‌ام بروم و کمی قدم بزنم".
