حکایت میوه‌های تلخ!

*گوشه و کنار نشریات، فرهاد پادیر: سخن ها و قلم های متعددی در تبیین جایگاه معلمی، تاکنون رانده و نوشته شده اند معلمان با مهمترین سرمایه هر کشوری سروکار دارند؛ سرمایه نیروی انسانی. اما معلوم نیست چرا در کشور ما گاه و بیگاه با دلیل و بی دلیل مدام به دنبال تنزل دادن این جایگاه هستند.

تا چندی پیش طرح خرید خدمات خواب را از چشمان افراد دغدغه مند و متعهد دانشگاه فرهنگیان گرفته بود. طرحی که با نگاهی هزینه ساز به معلمان می نگریست و البته با پیگیری های بسیار از تصویب آن جلوگیری شد. حال انگار قرار است که این چرخه کماکان ادامه داشته باشد. نگاه هزینه ای به آموزش و پرورش کما فی السابق وجود دارد. نگاهی غلط و ابتر! طرح جدید با نام واگذاری دانشگاه فرهنگیان به پیام نور کلید خورده است. بله! همان دانشگاه پیام نوری که به واسطه ناکارآمدی اش سیر افولی را طی می کند و چیزی تا زمین خوردن و تعطیلی کامل آن باقی نمانده است. تلاش ها برای جلوگیری از اجرای طرح به سرعت انجام گرفت. اما شاید بهتر است که تلاش هایی برای تغییر این نوع نگاه نیز انجام بگیرد چرا که در این بین این تلقی هزینه بر بودن دانشگاه فرهنگیان است که به تولید طرح هایی از جنس خرید خدمات و واگذاری دانشگاه فرهنگیان می انجامد. مقابله با چنین طرح هایی مانند چیدن میوه های درختی است که به سرعت با میوه هایی دیگر جایگزین می شود؛ میوه هایی تلخ و سمی!

آری پس بهتر است که با ریشه های این درخت درافتاد. ریشه ای نه از جنس صلابت و اقتدار بلکه از جنس تزلزل و ضعف. اگر بتوان ریشه هزینه بر تلقی کردن دانشگاه فرهنگیان و البته معلمی را زد دیگر جای نگرانی برای تولید میوه هایی با ویژگی های فوق نیست. دانشگاه پیام نور برای تربیت معلمان اعلام آمادگی کرد دانشگاهی که ناتوان از جذب دانشجو برای خود می باشد، بهتر است لقمه ای اندازه خود بردارد. دانشگاه پیام نور از سال تاسیس خود دقیقا چه ثمره و فایده ای برای نظام آموزشی کشور داشته که حالا انتظار دارد وظیفه تعلیم و تربیت دانشجو معلمان را به آنها بسپارند؟ نویسندگان این طرح اگر با غرض به تدوین آن پرداخته باشند تاوان غرض ورزی خود را خواهند داد. اما چنانچه با نیت خیرخواهی خواسته اند قدمی بردارند، می توانند با واگذاری محیط فیزیکی و همچنین اساتید برتر خود به کمک دانشگاه فرهنگیان شتافته و ظرفیت تربیت دانشجو معلمان را بیش از پیش کنند.

نشریه تلنگر، دانشگاه حکیم فردوسی البرز، شماره بیستم