«دبیری» که معلم نیست

رئیس فدراسیونی که نام رشته‌اش یادآور «اخلاق» و «مرام پهلوانی» و «رفتارهای انسانی» است، نتوانسته همانقدر که در ساخت و ساز فیزیکی فدراسیون پیشرفت کرده، در ساخت و ساز «خودش» پیشرفت کند.

به گزارش خبرنگار مهر، «کشتی» پیش از خیلی رشته‌ها ورزش «بامرام» ها و «پهلوانانی» است که از روزگاران گذشته مورد احترام و اعتماد مردم ایران بود و آنهایی که در این رشته فعالیت می کردند نزد مردم جایگاه ویژه ای داشتند. اما حالا رئیسی در فدراسیون این رشته مسئولیت گرفته که رفتارهایش با روح کشتی و آنچه در ذهن مردم است، متناقض است.

علیرضا دبیر که از قهرمانان و مدال آوران کشتی است و برای ریاست این رشته «اهلیت» دارد، در تازه ترین اقدام خود خبرنگاری را که در مجمع هیات کشتی استان مازندران حضور داشت به خاطر به کار بردن دو کلمه ای که توهین آمیز هم نبود، را با لحنی نامناسب و «ارباب» گونه از جلسه بیرون کرد. مقابل دیدگان اعضای مجمع و افرادی که در سالن حضور داشتند.

این اولین بار نیست که «دبیر» به عنوان مسئول رشته‌ای که باید اخلاق و رفتار انسانی در اولویتش باشد و احترام «بزرگتر»، «پیشکسوت» و «انسان» سرلوحه کارش باشد، حرمت آدما را زیر پا می گذارد و در جمع با الفاظی نامناسب خطاب شان می کند.

او پیش از این با مسئولان رده بالای ورزش در نشست ها و جلسات متعدد درگیری لفظی پیدا کرده و کلماتی را به کار برده که زیبنده یک رئیس فدراسیون و یک قهرمان ملی نبوده و نیست. رئیسی که در کارش موفقیت نسبی داشته و ساختار فیزیکی فدراسیون را به یکی از بهترین مجموعه های کل ورزش ایران تبدیل کرده است، باید همانقدر که به ساخت و ساز فیزیکی اهمیت می دهد، به ساخت و ساز «زبانی» و «کلامی» و «رفتار انسانی» هم اهمیت بدهد.

علیرضا دبیر به عنوان نفر اول رشته «پهلوانی» که قهرمانان با اخلاق و مردم داری از جمله «غلامرضا تختی» را در داشته است، باید معلمی باشد که رفتارش و کلامش برای جوانان الگو شود. او به عنوان عضوی از خانواده گوش شکسته ها نباید دل بشکند. رئیسی که نتواند الگوی مناسبی از اخلاق و رفتار انسانی باشد چطور می توان انتظار داشت ملی پوشانش و اعضای کادر فنی تیم هایش چنین کنند.

بیرون کردن یک «انسان» با الفاظی ناشایست صرفا به این جهت که کلماتی برخلاف میل آقای رئیس به کار برده، هم از نظر اخلاق انسانی و هم از نظر برخورد حرفه ای در کار غلط و اشتباه بود. علیرضا دبیر اگر می خواست نشان دهد هنوز در کشتی مرام و معرفت باقی مانده و می شود به گوش شکسته ها همچنان لقب «بامرام» و «بامعرفت» داد، باید بلافاصله از این رفتارش عذرخواهی می کرد و با دلجویی از آن فرد، خودش را «بزرگ» می کرد. اما او راه بزرگتر شدن و معلمی کردن را فراموش کرده است.

او «دبیری» است که نتوانسته «معلمی» کند و به همان اندازه که ساخت و ساز را در فدراسیون توسعه و گسترش داده، رفتارش و کردارش را هم به روز و استاندارد کند. علیرضا دبیر اگر می خواهد نامی ماندگار در فدراسیون کشتی باشد، باید بخش «انسانی» رفتار و کردارش را هم «بازسازی» کند و یک خانه جدید پر از ادبیات مناسب و مهربانی های بی پایان کنار شخصیت ورزشی است بنا کند. با ادامه روند فعلی او هر چه را ساخته است، به ویرانه ای غیرقابل بازسازی تبدیل خواهد کرد.