در سوگ مردی که رؤیای یک ملت را حقیقت بخشید

فوتبال ایران، امروز در سوگ مردی است که نامش با روز‌های غرور ملی و لحظات شیرین تاریخ این سرزمین گره خورده است. داریوش مصطفوی، نه فقط یک نام در دفتر تاریخ، که بخشی از هویت و خاطرات جمعی ماست. مردی از جنس خاک، از جنس مستطیل سبز و از جنس رؤیا‌هایی که سال‌ها در دل ما جوانه می‌زد.

او برای ما، فقط یک مدیر ورزشی نبود؛ او ناخدایی بود که در دریای پرتلاطم فوتبال، سکان هدایت تیم ملی را به ساحل آرزوهایمان رساند. مگر می‌شود آن لحظه باشکوه ملبورن را از یاد برد؟ آن لحظه‌ای که پس از دو دهه دوری، فریاد شوق صعود به جام جهانی 1998 فرانسه در گلوی میلیون‌ها ایرانی پیچید و پرچم کشورمان را در بالاترین نقطه افتخار به اهتزاز درآورد. آن اشک‌های شوق، آن فریاد‌های بی‌اختیار، آن غروری که در قلب هر ایرانی جوانه زد، همه و همه مدیون درایت و تلاش بی‌وقفه مردی بود که نامش داریوش مصطفوی بود.

یک عمر زندگی در خدمت فوتبال

زندگی او، قصه‌ای از عشقی عمیق و بی‌انتها به فوتبال بود. از روز‌هایی که به عنوان یک بازیکن، با غیرت و تعصب، پیراهن تیم‌های بزرگ پایتخت، پرسپولیس و استقلال، را بر تن می‌کرد، تا زمانی که در کسوت یک مدیر، با صراحت و دلسوزی، برای اعتلای این ورزش می‌کوشید. پس از انقلاب اسلامی، سال‌ها به عنوان دبیرکل فدراسیون فوتبال خدمت کرد و سپس با رسیدن به کرسی ریاست فدراسیون، برای اولین بار پس از سال‌ها، موفق به صعود تیم ملی به جام جهانی شد. او همواره با قلبش تصمیم می‌گرفت و برای پیشرفت فوتبال این مرز و بوم، از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کرد.

داریوش مصطفوی نماینده نسلی بود که فوتبال را زندگی کرد، درد‌های آن را حس کرد و برای سربلندی‌اش جنگید. او یک اسطوره بود، یک معلم و یک پدر دلسوز برای خانواده بزرگ فوتبال ایران.

وداع با یک اسطوره ملی

امروز، فوتبال ایران یکی از اصیل‌ترین فرزندان خود را از دست داد. مردی که رفت، اما میراث او زنده است. میراثی از غرور، از افتخار و از این باور که هیچ رؤیایی دست‌نیافتنی نیست.

روانش شاد و یادش تا ابد گرامی باد. این ضایعه بزرگ را به خانواده محترم ایشان، جامعه ورزشی ایران و به خصوص، به قلب پرشور و بی‌قرار تمامی هواداران فوتبال، تسلیت می‌گوییم.