دست از سر وسایل اضافه بردار!
پونه ندائی با بیان این‌که کتاب «در باب زندگی مینیمالیستی» خواننده را مجاب می‌کند دست از سر وسایل اضافه بردارد می‌گوید در نتیجه خواندن این کتاب نیمی از اشیای زندگی‌اش را بخشیده، حراج کرده و یا دور ریخته است.
به گزارش ایسنا، این شاعر و روزنامه‌نگار در نوشتاری به تجربه خواندن کتاب «در باب زندگی مینیمالیستی» (خداحافظ وسایل اضافه) نوشته فومیو ساساکی با ترجمه شبنم سمیعیان پرداخته و نوشته است: در واپسین ماه بهار کتابی به دستم رسید که تا زمین گذاشتنش یک شبانه‌روز بیشتر طول نکشید. کتاب «در باب زندگی مینیمالیستی» را یک‌نفس خواندم زیرا به سادگی پاسخی به نیاز روحم بود. اکنون که این یادداشت را می‌نویسم تابستان به نیمه گرم‌ترین زمان خود می‌غلتد و من در نتیجه خواندن این کتاب نیمی از اشیای زندگی‌ام را بخشیده‌ام، حراج کرده‌ام و یا دور ریخته‌ام.
پیش‌تر در دوره‌های مختلف زندگی‌ام کتاب‌های فنگ‌شویی، کاترین پاندر، اسکاول شین و از همه مهم‌تر برخی آموزه‌های «تذکره‌الاولیا» بارقه‌هایی از رهایی کهنه‌ها و میل به ساده زیستن را در من پدید آورده بود اما به راستی ضربه آخر را فومیو ساساکی نویسنده مینیمالیست ژاپنی بر عطش جمع کردن و تلنبار کردن‌هایم زد.
نویسنده در این کتاب از راه‌های مختلف خواننده را مجاب می‌کند که دست از سر اشیای اضافه بردارد. هر کسی در حد تئوری می‌داند انباشتگی منشأ گرفتاری ذهن و محیط کار و زندگی است اما کمتر کسی موفق می‌شود که به آن عمل کند.
فومیو ساساکی نویسنده سی و چندساله سه پیراهن و چهار جفت جوراب دارد، در آپارتمانی 20 متری با حداقل وسیله زندگی می‌کند و اثاث‌کشی‌اش فقط 30 دقیقه زمان می‌برد. همین.
گفتن و شنیدنش آسان است اما او وقتی از قصه‌اش می‌گوید می‌بینیم او هم زمانی گرفتار انباشتگی بوده، کلی کتاب و سی‌دی نخوانده و ندیده داشته، ابزار موسیقی و عکاسی متعددی داشته که رویش را خاک گرفته و همواره غصه می‌خورده چرا خانه‌ای بزرگتر ندارد که اثاث و داشته‌های مفصلش را در کمدهای بیشتری بچیند و ناگاه به این پرسش مهم می‌رسد که اصولا چرا انسان باید این‌قدر خودش را تحت فشار بگذارد تا خانه بزرگتر با کمدهای بیشتر داشته باشد آن‌هم برای پرداخت اجاره مکان برای اشیایی که مدت‌هاست استفاده نکرده و معلوم هم نیست کی از آن‌ها بهره ببرد. یعنی انسان نمی‌تواند و نباید برده اشیایی باشد که برای نگهداری بیهوده آن‌ها مجبور به کار و کسب درآمد بیشتر باشد. ساساکی آن‌قدر دست به رهایی اشیایش می‌زند که فقط دست‌خط مادرش را که از زیر آوار وسایلش بیرون آمده ارزشمند می‌داند و آن را نگاه می‌دارد، گویا انسان وقتی وسایل اضافه را کنار بزند تازه عاطفه و پیوندهای روحی‌اش را می‌بیند و می‌فهمد که عاطفه تنها چیزی است که ارزش نگهداری و همزیستی با آن را دارد.
مینیمالیست‌های دنیا در برابر نظام سرمایه‌داری واکنشی طبیعی و انسان‌مدارانه از خود نشان داده‌اند. آن‌ها مردم را به داشتن وسایل کمتر و تجربه بیشتر زندگی دعوت می‌کنند. همه بر این باورند که اگر انسان برده اشیا نباشد نیاز به خرید کردن‌های بیهوده نداشته باشد و در محاصره وسایل اضافه نباشد آن وقت فرصت می‌یابد تا برای خودش و عزیزانش بیشتر وقت بگذارد و زندگی را بیشتر و بهتر لمس کند. برخی مینیمالیست‌های سخت‌گیر هم هستند که مردم را به استفاده کمتر از پلاستیک دعوت می‌کنند و با نمایش زندگی روزانه خود به مردم نشان می‌دهند که می‌توان در این دنیای مصرفی و پرهیاهو تولید زباله را به صفر (zero waste) رساند.
کتاب در پنج فصل به توضیح مینیمالیسم می‌پردازد، پرسشی درباره چرایی وسیله جمع کردن مطرح می‌کند، 55 راهکار مفید برای خداحافظی با وسایل می‌دهد، 12 عادتی را که نویسنده از زمان شروع مینیمالیسم در خود تغییر داده است بیان می‌کند و در آخر احساس شادمانی را به جای شادمان شدن توضیح می‌دهد.
در هر حال این کتاب تمام محدودیت‌های ذهنی برای رهانکردن را بررسی می‌کند، پس از مجاب کردن مخاطب برای رهایی وسایل اضافه به او راهکارهای عملی برای رهایی را ارائه می‌کند. این اثر دارای ترجمه‌ای روان است و میان‌تیترهای متعددی برای خواندن آسان دارد.
کتاب «در باب زندگی مینیمالیستی» نوشته فومیو ساساکی ترجمه شبنم سمیعیان در 230 صفحه و با قیمت 45000 تومان از سوی انتشارات ققنوس منتشر شده است.
انتهای پیام
