روایتی کمتر شنیده‌شده از همایون ارشادی

آقای ارشادی صدای ویژه‌ای هم داشت؛ مانند خسرو شکیبایی، صدایی که نشانه اثر روحشان بود، آوایی که گویی رد انگشتان روحش را بر هوا می‌نشاند. صدای ارشادی امضای روحش بود. صدایش فرکانسی داشت که بافت روانی کاراکتر را از درون می‌ساخت.