شاعری که اشعارش برای اولین بار در وین به چاپ رسید

طاهره کیایی تنکابنی، استاد زبان و ادبیات فارسی و محقق گفت: لَبید بن ربیعه بن مالک أبو عقیل العامِری از شخصیت‌های به نام دوران صدر اسلام و از مردان شجاع و دلیر قوم خود به نام قبیله مضر بود، مردی بخشنده، دلیر، جسور و مددکار ناتوانان بود و سفره اش برای پذیرایی مهمانان همواره گسترده بود، تا سال 629 میلادی که به اسلام درآمد شعر می‌گفت و در سال 661 میلادی در حالی که بیش از 100 سال از عمرش گذشته بود از دنیا رفت.

کیایی تنکابنی ادامه داد: او صاحب دیوانی است که برای اولین بار در وین به چاپ رسیده و مشهورترین شعر دیوان او معلقه‌ی او است که شامل 98 بیت در بحر کامل می‌باشد، او شاعری بدوی و به دور از زندگی شهری و تاثیر آن بود.

وی افزود: هنر او در صمیمت، صداقت و سادگی آمیخته با خشونت است که او در وصف دقیق و از ذکر جمال گریزان بود، شعر لبید از سادگی و صلابت برخوردار است، مورخ «ابن قتیبه» نوشته‌است، نقل شده که حاکم کوفه روزی «لبید» به مجلس فراخواند و گفت؛ یا لبید، چند بیت از اشعارت برای ما بخوان، لبید برخاست و سوره را تاآخر خواند، و در پایان گفت خدا این را عوض شعرم به من داده‌است، بعد اینکه مسلمان شدم.

او می‌گوید: شعرها و روایات جهت یافته ای که وجود دارد بر اساس آن‌ها شاعر پس از اسلام آوردن مدعی سرباز زدن از شعرپردازی شده است و در عصر جاهلی کمتر شاعری مفهوم خدای واحد و اجراخروی را دربرداشته است، همان گونه در مقدمه شعر و شعرای ابن قتیبه مثال هایی از اصمعی آورده است که می‌گوید: لبید پس ازاسلام دیگری شعری نسرود.

این چند بیت از مطلعه معلقه مشهور «لبید بن أبی ربیعه العامِری» که به معلقه (عَفَتِ الدِیَارُ مَحَلُهَا فَمُقَامُهَا) معروف است:

مطلع معلقه

عَفَتِ الدِیَارُ مَحَلُهَا فَمُقَامُهَا بِمِنَیً تَأَبَدَ غَولُهَا فَرِجَامُهَا فَمَدَافِعُ الرَیَانِ عُرِیَ رَسمُهَا خَلَقَاً کَمَا ضَمِنَ الوُحِیَ سِلامُهَا دِمَن تَجَرَمَ بَعدَ عَهدِ أَنِیسِهَا حِجَج خَلَونَ حَلالُهَا وَحَرَامُهَا رُزِقَت مَرَابِیعَ النُجُومِ وَصَابَهَا وَدقُ الرَوَاعِدِ جَودُهَا فَرِهَامُهَا مِن کُلِ سَارِیَه وَغَاد مُدجِن وَعَشِیَه مُتَجَاوِب اِرزَامُهَا فَعَلا فُرُوعُ الأَیهُقَانِ وأَطفَلَت بِالجَلهَتَینِ ظِبَاؤُهَا وَنَعَامُهَا وَالعِینُ سَاکِنَه عَلَی أَطلائِهَا عُوذَاً تَأَجَلُ بِالفَضَاءِ بِهَامُهَا وَجَلا السُیُولُ عَن الطُلُولِ کَأَنَهَا زُبُر تُجِدُ مُتُونَهَا أَقلامُهَا أَو رَجعُ وَاشِمَه أُسِفَ نَؤُورُهَا کِفَفَاً تَعَرَضَ فَوقَهُنَ وِشَامُهَا فَوَقَفتُ أَسأَلُهَا وَکَیفَ سُؤَالُنَا صُمَاً خَوَالِدَ مَا یَبِینُ کَلامُهَا عَرِیَت وَکَانَ بِهَا الجَمِیعُ فَأَبکَرُوا مِنهَا وَغُودِرَ نُؤیُهَا وَثُمَامُهَا شَاقَتکَ ظُعنُ الحَیِ حِینَ تَحَمَلُوا فَتَکَنَسُوا قُطُنَاً تَصِرُ خِیَامُهَا مِن کُلِ مَحفُوف یُظِلُ عِصِیَهُ زَوج عَلَیهِ کِلَه وَقِرَامُهَا زُجَلاً کَأَنَ نِعَاجَ تُوضِحَ فَوقَهَا وَظِبَاءَ وَجرَهَ عُطَفَاً أرآمُهَا حُفِزَت وَزَایَلَهَا السَرَابُ کَأَنَهَا أَجزَاعُ بِیشَهَ أَثلُهَا وَرِضَامُهَا باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری ادبیات