عطاالله امیدوار؛ هنرمندی که تا زنده بود برایش کاری نکردند

«آقای امیدوار یک آدم خاص بود و تا زمانی که زنده بود، هیچکس در سیستم‌های رسانه‌ای برای او کاری نکرد.» جملات بالا بخشی از اظهارات جاسم غضبان‌پور، هنرمند و از دوستان عطاالله امیدوار است که در پی درگذشت این هنرمند، در گفت‌وگو با خبرنگار بخشی تجسمی ایسنا مطرح کرد. آقای امیدوار آدم منحصر به فردی بود این هنرمند با اشاره به اینکه امیدوار در خیلی از زمینه‌های هنری از آواز گرفته تا معماری، حضور داشته است، گفت: «عطاالله امیدوار آدم منحصر به فردی بود؛ هم به جهت قیافه و تیپ آرتیستی‌ای که داشت و هم به جهت ذهنیت‌هایی که از آن برخوردار بود؛ برای همین می‌گویم در حق او کم لطفی شده است.» غضبان‌پور ادامه داد: «نه فقط در حق آقای امیدوار بلکه در مورد همه عزیزانی که من می‌شناسم و در این 2-3 سال اخیر رفته‌اند، کم‌لطفی شده است. اسم نمی‌برم اما عزیزانی که شاعر، نقاش و گرافیست درجه یک بودند اما در زمان حیاتشان اجازه چاپ کتاب به آنان داده نشده است و انقدر کم‌لطفی در حقشان شده که بعد از فوت شدنشان در مورد آنان صحبت می‌شود یا برایشان سالگرد می‌گیرند.» این هنرمند در ادامه اظهار کرد: «شاید هیچکس نمی‌دانست آقای امیدوار بلد هستند آواز بخوانند یا ساز هم می‌نوازند؛ برای مثال آقای سیمون آیوازیان که هنوز هم در قید حیات هستند، هیچکس حتی از نسل جوان ایشان را نمی‌شناسند؛ اما زمانی که هنرمندی فوت می‌کند، ما تازه یادمان می‌افتد که چنین کسی بوده و درباره‌شان صحبت می‌کنند و مطلب می‌نویسند.» این افراد نمی‌توانند در یک رشته بگنجند غضبان‌پور در پاسخ به این سوال که اگر عطاالله امیدوار بر یک رشته متمرکز می‌شد، چه مسیری ممکن بود پیش‌رویش قرار بگیرد، پاسخ داد: «نمی‌توانیم بگوییم که اگر فقط یک رشته را ادامه می‌دادند، چه می‌شد. به دلیل اینکه این افراد نمی‌توانند فقط در یک رشته بگنجند و ذهنیتشان به قدری سیال است که همه کار را باهم انجام می‌دهند؛ برای مثال آقای کیارستمی، هم فیلم می‌ساختند و هم گرافیست بودند؛ درصورتی که اصلا درس فیلم‌سازی نخوانده بودند.» او اضافه کرد: «آدم‌های این چنینی را نمی‌توان در یک چارچوب گنجاند و به آن‌ها گفت که حتما باید یک کار را انجام دهند.» مهم‌ترین ویژگی شخصیتی و حرفه‌ای عطاالله امیدوار غضبان‌پور در ادامه مهم‌ترین ویژگی اخلاقی و حرفه‌ای عطاالله امیدوار را چنین شرح داد: «آدم شوخ، طنزپرداز و بامزه‌ای بود؛ طوری که در جمعی قرار می‌گرفت خاص بود؛ در نتیجه برای همین می‌گویم اینگونه آدم‌ها نبودشان خیلی تلخ است و وقتی خبر فوت شدنشان را می‌شنوید باورتان نمی‌شود.» این هنرمند که سابقه دوستی‌اش با عطاالله امیدوار تقریبا به سال 1370 بازمی‌گردد، ادامه داد: «من فقط در زمینه عکاسی از حدود سال 1370 که عکاسی معماری را شروع کردم، با ایشان برخورد داشتم و درجاهایی با هم تلاقی پیدا می‌کردیم. ولی هیچ‌وقت درگیری‌ای با هم پیدا نکردیم؛ علی‌رغم اینکه برخی از کارها را مشترکا با هم انجام می‌دادیم، هیچ‌وقت ندیدم ایشان تنگ‌نظری داشته باشند؛ در نتیجه خیلی با هم راحت بودیم.» غضبان‌پور در آخر به نسل جوان چنین توصیه کرد: «تمام کارهایشان را ثبت و ضبط کنند و کارهایی که انجام می‌دهند را خودشان پخش و نشر کنند تا خلق‌الله بدانند که اینها چه کردند. خیلی‌ها از نسل جدید نمی‌دانستند که آقای امیدوار چه کار می‌کردند.» به گزارش ایسنا، عطاالله امیدوار هنرمند مطرح کشورمان شامگاه دوشنبه (13 دی ماه) درحالی که مدتی با بیماری مبارزه می‌کرد، دار فانی را وداع گفت. پیکر این هنرمند پنجشنبه از مقابل خانه هنرمندان تشییع می شود تا در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شود. لینک کوتاه: asriran.com/003RWk