عقب ماندگی دانشگاهها از برنامه هفتم / نسخه واحد کارساز نیست
یکی از اعضای هیئت علمی دانشگاهها ضرورت نقش افرینی دانشگاهها در برنامه هفتم توسعه و اجرای سند آمایش را مورد تاکید قرار داد.
به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری تسنیم، هفته گذشته وزیرعلوم برای پاسخ به سوال یکی از نمایندگان درباره برنامههای این وزارتخانه برای اجرایی کردن برنامه عملیاتی دانشگاهها و نقش آنها در حل مسائل کشور به مجلس رفت.
این نماینده علت سوال را قرار گرفتن کشور در سال دوم برنامه هفتم ذکر کرد. برنامهای که طبق آن دانشگاهها باید برنامهمحور و ماموریتمحور شوند و برای چالشهای کشور وظایفی را بر عهده گیرند. هر چند نماینده مذکور از پاسخهای وزیر درباره کمرنگ بودن نقش دانشگاهها در رفع چالشهای کشورو برنامه وزارت علوم در این خصوص، قانع نشد اما سوال خود را به رای نگذاشت و به وزیر علوم سه ماه برای فعال کردن دانشگاهها در حل مشکلات و چالشهای موجود کشور مهلت داد.
در گفت وگو با سید مجتبی حسینی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه مواد و انرژی و رئیس سابق دانشگاه گرمسار نقش وزارت علوم در اجرایی کردن برنامههای برنامه هفتم توسعه در حوزه حل مسائل کشور و فعال کردن دانشگاهها در این زمینه را بررسی کردیم.
حسینی با تاکید بر نقش وزارت علوم، اجرای قانون و سیاست آمایش سرزمینی را حلقه گم شده وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در این زمینه دانست و گفت: به نظر میرسد که هدف اصلی این موضوع در میان انبوه مشکلات گم شده است. ماموریتگرایی دانشگاهها باید منطبق بر آمایش سرزمینی و نیاز زیست بوم هر منطقه باز تعریف شود.
وی افزود: با توجه به نیاز جامعه و صنعت، باید در ماموریت دانشگاهها بازبینی و بر اساس نیازهای اساسی و مشکلات ساختاری موجود، به صورت عملیاتی برای رفع چالشها راهکار ارایه داد. وزارت علوم باید به صورت منسجم برنامه عملیاتی ارایه و متولی هر حوزه را مشخص کند تا نظارت و ارزیابی از اقدامات و برنامهها صورت گیرد.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه این روند نیازمند تغییر در برنامههای دانشگاههاست، تاکید کرد: با توجه به توسعه و رشد علوم مختلف نیازمند بازبینی در برنامهها و راهبردها هستیم. در حال حاضر اکثر دانشگاههای کشور برنامه جامعی در این حوزه ندارند بنابراین نمیتوان از دانشگاهها برای رفع چالشها و مشکلات استفاده کرد و به آنها چندان امید بست.
این استاد دانشگاه گفت: زیست بوم پهناور کشور میطلبد برای هر منطقه در سطح ملی، استانی و منطقهای برنامههای بلند مدتی در حوزه رفع معضلات و چالشها تعیین شود بنابراین در شرایط کنونی پیچیدن نسخه واحد برای دانشگاههای کشور کارساز نیست.