فناوری برای دیابتی‌هایی که به انسولین حساسیت دارند
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محققان کمپلکس پلیمری طراحی کردند که انسولین درون آن قرار گرفته و بدون ایجاد واکنش آلرژیک می‌تواند به بدن تزریق شود. تقریبا 3 % از مبتلایان به دیابت نسبت به انسولین واکنش آلرژیک دارند. تیمی از محققان آلمانی به تازگی روی توسعه نانوذراتی پرداختند که می‌تواند به این افراد کمک کند. این انسولینی که محققان طراحی کرده‌اند، فقط در اندام هدف آزاد می‌شود...
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محققان کمپلکس پلیمری طراحی کردند که انسولین درون آن قرار گرفته و بدون ایجاد واکنش آلرژیک می‌تواند به بدن تزریق شود. تقریبا 3 % از مبتلایان به دیابت نسبت به انسولین واکنش آلرژیک دارند. تیمی از محققان آلمانی به تازگی روی توسعه نانوذراتی پرداختند که می‌تواند به این افراد کمک کند. این انسولینی که محققان طراحی کرده‌اند، فقط در اندام هدف آزاد می‌شود آن هم وقتی مقدار pH از میزان قلیایی موجود در خون کمی منحرف شود. این سیستم حمل و نقل مولکولی همچنین می‌تواند به عنوان پلتفرمی برای انتشار سایر دارو‌های موجود در بدن دقیقاً در محل هدف استفاده شود. این یک رویای قدیمی در دنیای داروسازی است؛ این که بتوان ماده‌ای فعال را دقیقا در یک نقطه مشخص از بدن که بیشتر مورد نیاز است، رهاسازی کرد. به عنوان مثال، یک داروی سرطانی به طور مستقیم به بافت تومور وارد شود. این امر عوارض جانبی دارو را بر روی سایر اندام‌ها به حداقل می‌رساند و تضمین می‌کند که حداکثر تأثیر خود را در بافت هدف داشته باشد. این مفهوم تحویل هدفمند دارو نامیده می‌شود. ماده فعال واقعی در یک ماده حمل و نقل بسته بندی شده و به این ترتیب به بدن وارد می‌شود. پس از رسیدن به مقصد، یک محرک خاص (به عنوان مثال میزان اکسیژن یا مقدار pH) تضمین می‌کند که دارو آزاد شود. این گروه تحقیقاتی مفهومی به نام کابین دارویی را ارائه داده است، که می‌تواند به ویژه برای مبتلایان به دیابت مفید باشد. حساسیت به انسولین نادر است. اما برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 هیچ جایگزینی برای تجویز دارو وجود ندارد. در این افراد، هر بار که انسولین تزریق می‌شود، پوست اطراف محل تزریق واکنش آلرژیک نشان می‌دهد و متورم می‌شود، دچار خارش شده و بافت آسیب می‌بیند. این گروه به انسولین نقاب نانویی زدند تا بدن متوجه حضور آن نشود. برای این کار از یک پلیمر مصنوعی استفاده کردند. در این فناوری کمپلکسی حاوی انسولین و پلیمر ساخته می‌شود که از طریق رگ به بدن تزریق می‌شود. پلیمر‌ها از زنجیره بلندی تشکیل شده‌اند که می‌توانند قابل برنامه‌دهی باشند. پلیمری که این گروه انتخاب کرده قابل تجزیه بوده و از دو بخش آب دوست با قابلیت انحلال و ثبات در خون و یک بخش برای بارگزاری انسولین، ساخته شده است. تعامل الکترواستاتیک بین بار‌های مثبت و منفی تضمین می‌کند که این ذرات ابعادی در حد 40 نانومتر داشته باشند.