قربانی: بی مسئلگی موجود در فیلم‌های جشنواره فجر، برای سینمای ایران خطرناک است + فیلم

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو، محمد قربانی، منتقد سینما در برنامه میز نقد در نهمین روز از چهل و دومین جشنواره فجر به بررسی دو فیلم «احمد» و «پرویز خان» پرداخته و نکاتی را در مورد جشنواره فجر ذکر کرد.

گریم خوب تنها ابتدای کار است

قربانی در ابتدای این برنامه پیرامون فیلم «احمد» گفت: این اثر هم در فیلمنامه و هم کارگردانی، ایراداتی دارد. وقتی ما سراغ شهید می‌رویم، اینکه با گریم خوبی چهره شهید را ایجاد کردیم، پایان کار نیست. ما باید به این شهید نزدیک شویم. این نزدیک شدن در درجله اول به واسطه فیلمنامه اتفاق می‌افتد و در درجه دوم، کارگردانی خوب.

وی افزود: غالب فیلم‌هایی که نهادها و ارگان‌ها می‌سازند، ایرادِ مستقیم صحبت کردن با تماشاگر را دارد. وقتی دیالوگ به دهان شخصیت ننشیند و اندازه دیالوگ‌ها و عمل، بالانس نباشد، من به عنوان مخاطب، این حرف‌ها را نمی‌فهمم و نمی‌پذیرم؛ به این «شعار» می‌گویند.

قربانی: شخصیت شهید احمد کاظمی، متاسفانه در این فیلم شخصیتی منفعل است. باتوجه به اینکه این افراد قهرمان ملی ما هستند، باید به واسطه عملشان شناخته شوند. احمد کاظمی در این اثر نهایتا به اندازه یک امدادگر نقش دارد. آن مدیریت جهادی که مرتب به آن اشاره می‌شود، دیده نمی‌شود. این فیلم دوگانه «مدیریت جهادی» و «مدیریت علمی» را مطرح می‌سازد اما پرداختن به آن در سطح باقی می‌ماند. من به عنوان بیننده، باید مدیریت جهادی احمد کاظمی را ببینم و بفهمم که این اقدام او است که مشکل را حل می‌کند.

رزمندگانی در مستطیل سبز

این منتقد در ادامه ضمن بیان اینکه فیلم «پرویز خان» یک اثر شریف و ملی است، خاطر نشان کرد: از نظر من، این فیلم یک اثر تقریبا متوسط است اما موقعیتی را می‌سازد که آن به اکثر فیلم‌های جشنواره می‌ارزد. آن موقعیت، حالت موازی رزمندگان و فوتبال است. این اثر، جبهه را به فوتبال سنجاق می‌کند و با نزدیک کردن فوتبال به برجسته‌ترین امر ملی آن زمان، می‌کوشد اهمیت فوتبال را برای ما بازگو کند.

قربانی: کارگردانی این اثر خوب نیست. به جز مسئله کارگردانی، این فیلم بودجه کمی داشته است. اوج، فیلم‌های بسیاری می‌سازد که برخی خوب و برخی بد هستند اما این اثر، برای امروز ما حرف دارد و باتوجه به صحبت‌های یکسری بی وطن در مورد فوتبال، به درد امروز ما می‌خورد. چه خوب می‌شود که بودجه فیلمسازی را صرف این چنین فیلم‌هایی کنیم که حرفی تازه برای گفتن دارند.

منتقد سینما به موردی از نقص‌های موجود در «پرویز خان» اشاره کرده و گفت: یکی از چیزهایی که آزار دهنده است، این است که اگر شما اهل فوتبال باشید، این فیلم برایتان دل‌چسب نیست. تیم فوتبال داستان، تیم فوتبال مدرسه است نه تیم ملی. شخصیت‌ها از نظر جسمانی، با معادل واقعی خود، تفاوت بسیاری دارند.

نمایش دغدغه مردم روی پرده

قربانی پیرامون فقدان مسئله‌گرایی آثار جشنواره خاطرنشان کرد: چطور می‌توان مردم را با جشنواره همراه کرد؟ موقعی که شما در فیلم خود، دغدغه و مسئله مردم را مطرح کنید. فیلم‌های ما در جشنواره خیلی بی‌دغدغه و بی‌مسئله هستند. چنین وضعیتی برای سینمای ایران، خطرناک است.

وی ادامه داد: ما هنگامی که سمت مشکلات مردم هم رفتیم، رفتیم تا نمایِ نکبتی از آن را نشان دهیم تا بتوانیم جایزه بگیریم. یا وقتی سراغ قهرمان ملی مردم رفتیم، یا به جای چنین قهرمانی، فردی ایدئولوژیک ساختیم یا افراط کردیم و بیش از اندازه شعار ملی دادیم.

این منتقد در پایان یادآور شد: در این ایام ویژه که در گیری‌ها و جنگ‌های منطقه‌ای در جریان است، از نظر نظامی داریم تمام تلاش خود را می‌کنیم، اما روی پرده سینما این حجم از جنگی را که شاهد آن هستیم و برای آن شهید می‌دهیم، دیده نمی‌شود.