«نیازهای جدید، پاسخ های قدیم»

نسل جدیدی که فرزندان و نوادگان ما محسوب می شوند در جهان جدیدی زندگی می کنند که مختصات آن با زمانه و روزگار ما بس متفاوت، متنوع و متکثر است. نسل دهه هفتاد، هشتاد و نود در دنیایی رنگارنگ با جهانی پر از معنا، آرمان، تخیل و ایده و آرزوهای پایان ناپذیر زندگی می کنند. عصر کنونی، با کثرت رسانه ها و رشد حیرت انگیز تکنولوژی و پیشرفت معجزه آسای علم و دانش و تسخیر بیشتر و بیشتر انسان بر سایر کرات و سیارات و کوچک شدن جهان به اندازه یک «دهکده» و گسترش مناسبات و آمد و شدها، طبیعی است در چنین فضای زیستی و تنفسی آموزه ها، یادگیریها، مطالبات، خواسته ها تفاوت معناداری با گذشته دارد. حتی در معنا و مفهوم ارزش ها و خداباوری و دینداری تغییرات نوینی را شاهد هستیم. سکولاریسم که در بارزترین نشانه آن تقلیل اعتقادات و باورهای دینی به باور و رفتار فردی (حداقلی) جهان را در نوردیده است گفتمان غالب جهانی شده است. بر این اساس عقاید، باورها، سبک زندگی، اعمال، رفتارها، تغییرات مشهودی با گذشته پیدا کرده است و این هنر بزرگ حکمرانان و مدیران عالی هر جامعه ای است که این تغییرات را درک کنند و مدار حکمرانی را به گونه ای امروزین و مردم سالار به معنای حقیقی کلمه قرار دهند. بیان این مطالب هرگز به معنای شک در عقاید و باورهای خودمان نیست. اگر چه شک به اندازه ایمان، طبیعی و انسانی است چرا که داروی ظهور علم و ایمان است. اما قصد اصلی از نوشتن این مطلب بیان این دگرگونی و تغییرات در جهان معنا و معنای جهان است. نسلی که هر یک رسانه شخصی دارند (تلفن همراه با تنوع کاربریها) دنیای بزرگ در دستان کوچک آنها قرار دارد. (موبایل) باید مطالبات، خواسته ها، تقاضاهای این نسل را به خوبی فهم و درک کرده و این نسل را به رسمیت شناخت زبان آنها اقناع و گفت و گو، مدارا، صبوری، تسامح و تحمل است. با تحکم و دستور نباید با این نسل سخن گفت. شکل ظاهری، لباس پوشیدن، نوع ورزش، دیالوگ ها و گفت و گوها، دوستی و دشمنی ها، قهر و آشتی ها با گذشته خیلی تفاوت کرده است. باید سخن های نو را شنید و پاسخ های جدید و امروزی به آنها داد. صد البته خانواده ها، رسانه ها، گروه های مرجع و مورد قبول، نهادهای تعلیم و تربیت (آموزش و پرورش، دانشگاه ها، حوزه های علمیه) و مساجد و... همه در جامعه پذیری و رشد این جوانان تأثیر گذارند. اما مقدمه واجب همه این کارها شناخت جهان کنونی جوانان و مطالبات آنهاست. پاسخ های کلیشه ای جواب نمی دهد. با مخاطبان جدید باید با زبان آنها و متناسب با عصر و زمانه زیست آنها سخن گفت.