وقتی از درخواست رئیس جمهور رنج می برم

ریشه این بی توجهی در عدم فهم مدیران و کنار گذاشتن اکثریت کشور از حق مشارکت در ساخت و حفظ ایران است. هر آدم عاقلی می داند که در دنیای امروز تولید انرژی و رساندن آب در کشور خشکی چون ایران بسیار سخت وپر هزینه است.

آنچه هر روز من را رنج می دهد این است که رئیس جمهور برای حل این مشکلات دست به دامن ما دانشگاهی ها شده است. یا او هنوز از توانمندی دانشگاه خبر ندارد و یا می خواهد زیر بغل ما هندوانه بگذارد. مسئله این نیست که در دانشگاه ها آدم های با سواد و کاردان - هر چند اندک - وجود ندارد.

مسئله این است که ساختار استخدام و گزینش و زد و بند و جناح بازی فقط به اندک افرادی شانس می دهد که در جایگاه تصمیم گیر و مدیر باشند. گزینش های سنگین و تزریق افراد بی دانش و تحمیلی دانشگاه ها را عملا ناتوان کرده است. اندک افراد کاردان هم هر روز فقیرتر و ضعیف تر شده و یا از کشور می روند، حتی اگر نامش بهترین دانشگاه کشور با ورودی رتبه های اول کنکور باشد.