چیزی فراتر از یک سرمربی؛/ مهم‌تر از من به اینا نمی‌بازم؛ آپدیت درخشان فرهاد مجیدی!
مسیر تبدیل به برند شدن؛ حالا استقلال بیشتر از همیشه شبیه به کاراکتر فرهاد مجیدی شده است.
به گزارش "ورزش سه"، یورگن کلوپ در لیورپول وجهه حتی شاید پررنگ تری از خود باشگاه گرفته و در سال های اخیر حتی این تیم پرافتخار را بیشتر به نام این سرمربی آلمانی می شناسیم تا لیورپول. کلوپ در آنفیلد نقشی شبیه به یک رئیس به خود گرفته و لیورپول را شبیه به خودش کرده است؛ پرشور - جذاب و دوست داشتنی.
حالا فرهاد مجیدی نیز در استقلال در مسیر تبدیل به "برند شدن" روی نیمکت قرار گرفته است. تیم تحت هدایت او با نهایت اقتدار موفق به کسب عنوان قهرمانی در لیگ برتر شد و اینقدر خوب نتیجه گرفت که جایی برای بحث فنی باقی نگذاشت. اما سورپرایز بزرگ، رفتار محترمانه و تحسین برانگیز این سرمربی جوان بعد از بالا بردن جام و پایان دادن به سلطنت رقیب دیرینه بود؛ به تبعیت از رفتار سرمربی، بازیکنان و کادر مدیریتی استقلال نیز رویکردی محترمانه بعد از این قهرمان بزرگ از خود نشان دادند - این یعنی آبی ها خیلی شبیه به فرهاد شده اند.
فرهاد مجیدی در جشن قهرمانی استقلال هم جنتلمنانه ظاهر شده و وظیفه کری‌خوانی و خوشحالی‌های اغراق‌آمیز را به هواداران واگذار کرد.
این فرهاد مجیدی یک دهه قبل بود که "چهار" نشان می داد. هفت مقدس، امروز نیازی به کری خوانی برای رقیب و کسب محبوبیت پوشالی برای خود نمی بیند. سرمربی جوان استقلال حتی کلامی برای پرسپولیس، کادر فنی و هواداران این تیم کری نخوانده و به محترمانه ترین شکل ممکن و بدون حرکات اضافی و "اینستاگرام‌پسند"، موفقیت بزرگ خود را جشن گرفت.
احتمالا هواداران منصف تیم های رقیب نیز قبول دارند که توانایی های فنی فرهاد مجیدی، در دوران بازیگری می بایست نتیجه بهتری از 45 بازی ملی و تنها 10 گل برای او رقم می زد. به جز ظهور بدموقع و هم نسل شدن در ابتدای راه با فوق ستاره هایی چون علی دایی و خداداد عزیزی و در ادامه وحید هاشمیان، قطعا خود فرهاد مجیدی نیز در رقم خوردن این کارنامه نه چندان فوق العاده نقش مهمی ایفا کرد.
ستاره محبوب و خوش تیپ دهه 70 استقلال در دوره اول حضور در این باشگاه علاوه بر شم گلزنی فوق العاده و تکنیک مثال زدنی، یک ویژگی محرز و بارز آزاردهنده هم داشت؛ به شدت زود عصبی می شد. در حقیقت مدافعان قلدر و خشن آن دهه فوتبال به خوبی راه خارج کردن فرهاد از جریان بازی را بلد بودند.
ستاره خوش تیپ و محبوب استقلال در روزهای ابتدایی حضور در لباس این تیم؛ دورانی که فرهاد در میدان به شدت زودرنج و عصبی بود.
با کمی خشونت و جنگ لفظی و احتمالا واکنش های سکوهای هواداری، این ستاره جوان خیلی سریع کنترل اعصاب خود را از دست داده و بدون تمرکز بازی می کرد. بی تردید شاید به این دلیل بود که فرهاد مجیدی در دهه 70 اگرچه ستاره استقلال بود، اما در دربی شاید حتی یک حرکت موثر نیز از او در خاطر کسی نمانده (به جز نفوذ فوق العاده در ابتدای نیمه دوم دربی 1-1 بیست فروردین 78) و او در مقابل مدافعان قلدر پرسپولیس کاملا آرام و بی آزار به نظر می رسید.
در یکی دو مقطع شروع دوران مربیگری در استقلال نیز به نظر می رسید این ویژگی همچنان در ژن فرهاد باقی مانده است. عصبانیت تند در آبادان و یا درگیر شدن با وزیر ارتباطات و موارد فراوان دیگر، گرچه در لحظه باعث خوشنودی و خالی شدن خشم جامعه هواداری می شود، اما در درازمدت موقعیت یک سرمربی را به خطر انداخته و او را به سمت ناکامی سوق می دهد.
اما در یک سال و نیم اخیر یک فرهاد مجیدی کاملا متفاوت از دوران بازیگری و ابتدای دوران مربیگری را روی نیمکت استقلال شاهد بودیم. دیگر به ندرت جمله ای جذاب و تیتری جنجالی از زبان او شنیده می شد و به قول خودش تعداد حاضران در نشست های مطبوعاتی معمولا داغ او از 20 به پنج نفر کاهش پیدا کرده بود.
استقلال این فصل برای کسب عنوان قهرمانی بعد از نزدیک به یک دهه روزهای دشواری را سپری کرد. حداقل روی کاغذ این تیم خرید عجیب و غریبی انجام نداد، اما بر خلاف فصول قبل فرهاد مجیدی سال را جنجالی و با جملات آتشین آغاز نکرد. در ادامه راه پیچ و خم های بزرگی برای تیم او رقم خورد. دو مدافع ثابت این تیم در یک سوم پایانی فصل جدا شدند و تقریبا تمام تیم های رقیب هر هفته با طعنه های خود او و تیمش را مورد هدف قرار می دادند.
داش علی و هفت مقدس؛ دو تا از محبوب ترین ستاره های تاریخ استقلال که دهه 70 رفقایی صمیمی بودند، اما این فصل این رابطه خوب شکرآب شد.
یحی گل محمدی بارها از حمایت شدن ویژه استقلال در طول فصل سخن گفت، امیر قلعه نویی در مورد بودجه هنگفت آبی پوشان صحبت کرد و علیرضا منصوریان به ظاهر ترکه ای او طعنه زده و خاطرات سه دهه قبل را مرور کرد. هم ما، هم هواداران استقلال و هم خود فرهاد مجیدی می دانیم که او برای تمامی این اتهامات پاسخ (درست یا غلط) داشت. می توانست در مورد استقلال کهکشانی سال 92 صحبت کرده و یا همین اتهامات را به یحیی و پرسپولیس نسبت دهد. می توانست در رابطه با سرباز شدن دو مدافع تیمش، بازیکنان متهم تیم رقیب را زیر سوال ببرد و هزار و یک جنجال دیگر. به جز یک درگیری کوتاه با سرمربی تیم ملی و هفته بعد عذرخواهی، شاهد آرامشی مثال زدنی در رفتار فرهاد مجیدی در طول فصل بودیم.
اما نقطه عطف فرهاد این فصل، تمرکز غیرمنتظره و فوق العاده او در روزهای سخت بود. دشواری از دست دادن دو مدافع ثابت با یک خرید سریع السیر برطرف شد و موارد دیگر نیز مانعی بر سر قهرمانی نبود. در این میان هیچ کس هم فرهاد مجیدی را به بی عرضگی متهم نکرد و همه می دانستند که او تنها برای حفظ تمرکز تیمش و رسیدن به هدف، سکوت را به جر و بحث ترجیح داده است.
او اینقدر در بین هواداران استقلال وجهه دارد که نیازی به سرشاخ شدن با هیچ کس و هیچ چیزی وجود نداشته باشد. قهرمانی با این رکوردهای شگفت انگیز و تاریخی خودش گویای همه چیز خواهد بود. جملات آتشین و لحن سرد و از بالا به پایین، بیشتر مناسب کلیپ های کوتاه اینستاگرامی برای پیج های هواداری است. فرهاد مجیدی برای حفظ این روند موفقیت در فصول بعد بیش از هر چیزی نیاز به حفظ این روند دارد؛ به عدم گرفتار شدن به خصوصیت زودرنجی و عصبانیت گذشته.
اما لحظه‌ای که فرهاد مجیدی احساساتی شده و بابت این موفقیت بزرگ اشک ریخت؛ بغضی که بعد از یک فصل تحمل شرایطی دشوار، بالاخره شکست.
همه هواداران همه پاسخ های نداده درست یا غلط مجیدی به امیر و علی منصور و یحیی و... را نگفته نیز به خوبی می دانند و استقلال برای حفظ این روند درخشان تنها به یک سرمربی آماده و متمرکز نیاز دارد - به فرهادی که متوجه شده بر خلاف دوران حضور در میدان، دیگر تصمیماتش فقط گریبان خودش را نمی گیرد و او حالا مسئولیت یک تیم را به عهده دارد؛ ستاره ای که برای تکرار درخشش خود در فصل بعد، باید مثل این فصل آرام، مصمم و بی سر و صدا پیش برود. مسیر تبدیل شدن به یک برند مهم در فوتبال ایران آغاز شده - شاید چند سال بعد احترام به تیم رقیب از سوی یک سرمربی را اینگونه توصیف کنیم؛ مثل فرهاد مجیدی رفتار کرد.
آریا فاطمی مقدم
