چیزی که مورد غفلت واقع شده، فهم شاهنامه است

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، یاسر موحد فر رئیس و دبیر کل بنیاد بین المللی فردوسی با حضور در برنامه «از پارسی تا فارسی» در مورد بزرگداشت فردوسی گفتگو کرد.

وی فردوسی را بنیان گذار دانشنامه تمدن ایرانی اسلامی خواند و گفت: آیین‌ها، فرهنگ‌ها، رسوم و هنرهای ایرانیان از ده هزار سال پیش تا کنون در مجموعه‌ای جز شاهنامه گردآوری نشده است.

موحد فر ضمن اشاره به آموزه‌های اسلامی و آیین‌های شاهنامه که بسیاری از کشورها را تحت تأثیر قرار داده، اذعان کرد: شاهنامه گرانیگاه جهان ایران بزرگ بوده بنابراین محور تمدن‌های جهانی و گفتگوهای بین دین‌ها از ایران شکل گرفته است.

دبیر کل بنیاد بین المللی فردوسی شاهنامه را یک دانشنامه میان تمدنی دانست و ضمن اشاره به بیشترین ثبت‌های یونسکو که به شاهنامه فردوسی اختصاص یافته، اظهار کرد: بیست و پنجم اردیبشهت امسال، شانزدهمین دوره بزرگذاشت فردوسی است و امسال برای نخستین بار بسیاری از هنرهایی که فراموش شده بود، به همت مؤسسه فردوسی طوسی، مؤسسه صبا فرهنگستان هنر، بنیاد فردوسی و دانشگاه پیام نور در ایران و جهان راه اندازی کردیم.

وی شاهنامه فردوسی را بزرگترین کتاب حماسی جهان دانست و ادامه داد: 200 سال شاهنامه سوزی شده و بودجه‌ای برای آن در نظر گرفته نمی‌شود و هنوز جایگاه شایسته‌ای برای فردوسی و شاهنامه وجود ندارد.

به گفته این دبیر کل، اگر بخواهیم 1500 ریشه زبان فارسی را به عنوان یک خادم دین، فرهنگ و آیین پاسداری کنیم قطعا یکی از بنیان‌های اصلی آن، شاهنامه فردوسی است.

فردوسی یک گردآورنده تمدنی بزرگ ایران

موحدفر پیرامون جهان معنوی فردوسی در رادیو گفت و گو، تشریح کرد: فردوسی تلاش کرده بنیان شاهنامه را در همان دیباچه بر مبنای خرد، خردمندان، آفرینش جهان، آفرینش مردمان و ارادت خود به خاندان عصمت قرار دهد و با مدار نگاه محوری و پرورش دهنگی از سوی خدا، نخستین موهبت الهی و آفرینش را خرد می‌داند و نگاه هستی شناسی و انسان شناسی دارد.

وی با بیان اینکه فردوسی به عنوان یک گردآورنده تمدنی بزرگ ایران، آیین شهریاری که توسط ایرانیان پایه گذاری شده، نشر داده گفت: جایگاهی که برای انسان خرد مدار، دانش گستر و دادگستر در شاهنامه فردوسی هست در هیچ کتابی در دنیا وجود ندارد و سیر تاریخی ان نیز کامل است.

این چهره ادبی گفت: چیزی که دراین سالها مورد غفلت واقع شده، شاهنامه خوانی نیست بلکه فهم آن است و ما باید بتوانیم پیشنیه هنرها را از دل شاهنامه درآوریم.

وی اسطوره‌های شاهنامه فردوسی را با تعبیر حکمی و عرفانی یاد کرد و متذکر شد: برای شناختن شاهنامه باید بعد انسان شناسی را دنبال کنیم.