کاردان: هر روز به خودم می‌گویم برای چه تمرین می‌کنی؟/ نه مربی دارم، نه شغلی نه بیمه‌ای
پرتابگر دیسک زنان گفت: بدون داشتن مربی و حداقل امکانات از من انتظار مدال دارند.
ژاله کاردان رکورددار پرتاب دیسک بانوان ایران در گفت‌وگو با خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا درباره وضعیت آمادگی خود و شرایط فعلی ورزش پرتاب دیسک گفت: موفق شدم با پرتاب 50 متر و 43 سانتی‌متر مانند مسابقات گذشته نفر اول پرتاب دیسک بشوم و رکوردم در لیگ بانوان را ارتقا بدهم. البته اختلافم با نفر دوم بیش از 10 متر بود و عملا رقابتی با کسی ندارم؛ در حقیقت انگیزه من در تمرینات بیشتر از انگیزه‌ام در مسابقات داخلی است؛ ضمن اینکه رکورد ایران هم با 51/48 در دست خوم است.
رکورددار پرتاب دیسک بانوان در ایران به شرایط خودش اشاره کرد و متذکر شد: بدون اینکه امکانات خاصی به من بدهند و یا حتی برایم یک مربی در نظر بگیرند انتظارت بهترین عملکرد را هم دارند. این که نمی‌شود من در طول سال بدون مربی باشم اما وقتی مسابقه بین‌المللی شروع می‌شود به من بگویند باید مقام بیاوری!
کاردان درباره نداشتن مربی و چگونگی انجام تمریناتش تصریح کرد: خسته شدم از بس درخواست دادم و اتفاقی نیفتاد! هر روز که سر تمرین می‌روم با خودم می‌گویم من برای چه اینجا هستم و برای چه تمرین می‌کنم؟ آخر مگر می‌شود یک ورزشکار حرفه‌ای که رکورددار ماده پرتاب دیسک در ایران است مربی نداشته باشد. اگر هم دوره‌ای مربی داشتم یک دوره کامل نبوده و در حساس‌ترین شرایط دوباره تک و تنها مانده‌ام.
ژاله کاردان درباره شرایط لیگ گفت: قرارداد من از دوومیدانی بابت یک سال تنها 12 میلیون تومان می‌شود. البته همین هم غنیمت است و باید از حامیان مالی که وارد دوومیدانی شده‌اند تشکر کرد. اما ما ورزشکاران خانم هیچ اسپانسر شخصی نداریم، برای اینکه مسابقات ما جایی پخش نمی‌شود. اسپانسر هم می‌گوید وقتی قرار نیست من دیده شوم چرا باید برای شما هزینه کنم.
کاردان ادامه داد: نه جایگاه اجتماعی قابل قبولی دارم که عده‌ای من را بشناسند، نه حقوق ثابت و شغل و بیمه‌ای! با این شرایط باز هم تمرین می‌کنم تا برای کشورم افتخار کسب کنم. با همین وضعیت من در بین نفرات برتر قاره آسیا قرار دارم و اگر برایم یک مربی خوب انتخاب کنند، قول می‌دهم روی سکو هم بروم.
پرتابگر دیسک بانوان در پایان گفت: یک بار بعد از عمری قرار بود من را به اردوی خارجی در بلاروس اعزام کنند که آن هم گفتند چون آقایان در اردو هستند، شما نمی‌توانید اعزام شوید و تمرین کنید. در حقیقت باید یک سرپرست خانم با من اعزام می‌کردند تا در اردوهایی که آقایان حضور دارند من تنها نباشم، ای کاش مسئولین ترتیبی اتخاذ می‌کردند که آن یک فرصت من و سایر بانوان دوومیدانی‌کار نسوزد و ما در حسرت یک اردوی برون مرزی نمانیم.
انتهای پیام /