یکسال از اتفاق تلخ فوتبال جهان گذشت

یک سال گذشت که گذشت. روزی در یکی از همین صفحه ها برای تولدش نوشتم، تولدش باشد که باشد. وقتی بازی نمی کند، وقتی دریبل نمی زند، وقتی همه را تبدیل به علامت سئوال نمی کند، چه تفاوتی می کند که تولدش است یا چند سالش است؟ حالا در یک سالگی رفتنش هم همین را می نویسم؛ جایش خالی است، خیلی هم خالی است. اما این هیچ ربطی به مرگش، به رفتنش ندارد. جای او از همان روزی که خالی است که آن گل را به یونان زد، رفت جلوی دوربین فریاد زد. او بعد از آن مرد، تمام شد و جایش خالی ماند که ماند.

دیه گو مارادونا با توپ بود که معنی می کرد. هر چه ماندنی است، هر چه دوست داشتنی است، هر چه زیباست رابطه ای عاطفی است که کودک زاغه نشین های حومه بوئنس آیرس با آن هدیه تولد کروی شکل برقرار کرده بود. با آن هدیه بود که توانست خودش، خانواده اش، کشورش و حتی فوتبال را نجات داد. او با توپ کاری می کرد که هیچ گاه کهنه نمی شود. لازم نیست گل به انگلستان یا بازی با پیراهن ناپولی را نگاه کنید تا ببینید هیچ کس شبیه او نیست، به او نمی رسد. نه او با توپ همیشه جذاب است، همیشه تازه است. همین الان یا هر وقت که دلتان گرفت می توانید آن ویدئویی که در مونیخ دارد با ریتم موزیکی که در ورزشگاه پخش می شود را نگاه کنید و از آن چه فوتبال نام دارد لذت ببرید. او حتی سیاسی ترین، اجتماعی ترین حرف هایش را به زبان توپ می زد؛ او قهرمان همیشه جنگ فالکند است بدون حضور در جنگ!

مارادونا بدون توپ چیزی نبود جز مشتی خبر زرد و حاشیه ای. او در این بخش هم به اندازه کافی کامل است؛ کلکسیونی دارد از همه آن خبرهایی که یک الگوی بد را می سازد. همه چیز و همه مدل... او بدون توپ، اوی زرد، قطعا بی رقیب نیست و رقبایی بهتر دارد. تحسین ندارد و ماندگار نیست.

دیه گو مارادونا بدون توپ، حتی اگر رفته باشد، حتی اگر مرده باشد باز هم خبرش زرد است. پرونده ای درباره مرگ مشکوکش؛ احتمال قتل لااقل غیر عمد یا خانواده ای که آن قدر میراث پدرشان را مادی می بینند که به عکس او روی پیراهن تیم جایی که او را بیشتر از آن ها دوست دارند، اعتراض کردند. برای همین است جای مارادونا خیلی وقت خالی است؛ خیلی بیشتر از یک سال.

251 41