«آخرین قرار» ادای دینی به علی انصاریان بود

ثنا صادقی نویسنده و بازیگر فیلم مستند «آخرین قرار» درباره حضورش در این اثر گفت: مدتی بعد از فوت زنده یاد علی انصاریان آقای چاری که می‌خواست یک مستند از ا‌و بسازد اعلام کرد که نمی‌خواهد کار یک مستند محض باشد و قرار شد یک داستانی در کنار فضای مستند قرار بگیرد.

وی افزود: به دلیل اینکه آقای انصاریان تازه از دنیا رفته بود و ما در زمان حیاتش در دو کار سینمایی با همکاری کرده بودیم برای من خیلی زنده بود، اینکه کسی که الان زنده محسوب میشود لحظه‌ای بعد می‌تواند نباشد، این حس و ناپایدار بودن زندگی من را درباره اینکه کی واقعا زنده ست و کی نیست به تردید می‌انداخت. همه این‌ها دستمایه روایت مرگ آخرین قرار شد.

صادقی در خصوص اینکه چقدر فیلم ساخته شده به ذهنیت او نزدیک و به فیلمنامه وفادار بودند توضیح داد: همیشه بین چیزی که من می‌بینم و آن چه که شما می‌بینید فاصله هست و این تفاوت نگاه، اثر انگشت آدم‌ها را از هم متمایز می‌کند. در مورد این کار، چون زنده یاد انصاریان به نوعی دوست مشترک ما بود و کار‌های مشترکی با هم داشتیم این شناخت مشابه فکر می‌کنم باعث شد به یک مخرج مشترک برسیم و ماحصل کار کارگردان به نگاه و ذهنیت من نزدیک باشد و خوشبختانه کار رد که در اکران خصوصی دیدم راضی کننده بود.

وی درباره بازی در این فیلم داستانی عنوان کرد: همیشه نقش‌ها یک نمونه عینی دارند که ما می‌توانیم در اون‌ها دقیق شویم و برداشت‌هایی داشته باشیم مثلا وقتی نقش یک معتاد را می‌خواهیم بازی کنیم، نقش یک ورزشکار، یک شخصیت سیاسی یا فرهنگی، نمونه‌های عینی زیادی وجود دارد. اما برای این نقش هیچ نمونه عینی و آشکاری نبود. از طرفی ذات این کاراکتر ایجاب می‌کرد که احساس نشود و ماهیت او به گونه‌ای است که آدم آن را تا موقع تعیین شده حس نمی‌کند. در نوشتار و بازی سعی کردم همین الگو را دنبال کنم؛ بنابراین بیننده اگر میخواهد بداند این شنونده خوب چرا نشسته و به خاطرات کسی که دوستش را از دست داده با این دقت گوش میدهد حتما باید علی انصاریان رد دوست داشته باشدو فیلم را دنبال کند و اطلاعات بگیرد تا به پایان فیلم برسد.

صادقی خاطر نشان کرد: این فیلم یک ادای دین بود به علی انصاریان دوست و همکاری که سال‌ها کنارمان بود و با هم کار کرده بودیم و قرار بود در فیلم‌های دیگری همکاری داشته باشیم و ناگهان بدون اطلاع قبلی رفت. امیدوارم دیدن آخرین قرار تلنگری باشد برای همه ما که بیشتر قدر همو و قدر لحظه‌ها را بدانیم.