آموزه‌های مولانا آینه‌های جان است / از خودشناسی به خداشناسی

در نشستی در پاکستان مطرح شد: آموزه‌های مولانا آینه‌های جان است، تا آدمی در هر زمانه‌ای بتواند در این آینه بنگرد و حقیقت فراموش شده خود را به یاد آورده و از بیماری‌های ذهن و روان خود رها شود.

به گزارش خبرگزاری مهر، به همت خانه فرهنگ ایران در پیشاور و با مشارکت بخش تاریخ دانشگاه پیشاور، نشست ادبی «مولوی، سروش آسمانی، خروش زمینی» با هدف بررسی سلوک عرفانی و افکار مولانا با حضور جاوید اقبال، رئیس بخش تاریخ دانشگاه پیشاور، سیدمنهاج الحسن، رئیس اسبق بخش تاریخ و استاد دانشگاه، اسلم میر، سید حسین حسینی، جواد کاکا خیل، استاد دانشکده پزشکی بنو، وقار علیشاه، سلمان بنگش، ابراهیم دهنادی، سرپرست سرکنسولگری، مهران اسکندریان، رییس خانه فرهنگ ایران در پیشاور، اساتید و دانشجویان دانشگاه‌های ایالت خیبرپختونخوا و علاقه‌مندان به مولانا در دانشگاه پیشاور، برگزار شد.

جاوید اقبال در سخنرانی خود، گفت: اگر زندگی مولوی را به دو بخش تقسیم کنیم، در دوره اول، فقیه و عالم برجسته دینی بوده و در دوره دوم پس از ملاقات با شمس تبریزی سالک و عارف بی بدیل بحساب می‌آید.

رئیس بخش تاریخ دانشگاه پیشاور با اشاره به نی نامه مولانا، ادامه داد: در همانندی ارتباط انسان با خدا و شاخه و درخت، در شعر مولانا، تمثیل و حکایتی آموزنده نهفته است. حکایت جدایی نی از اصل خود (درخت)، در نظر مولوی دوری انسان‌ها از اصل خویش (خداوند) بیان شده است. مولوی همواره انسان‌ها را به بازگشت و شناخت خود برای رسیدن به معرفت الهی از مسیر خودشناسی به خداشناسی، مورد تأکید و توجه قرار می‌دهد.

اسکندریان نیز در سخنان، با اشاره به دوران کودکی مولانا گفت: زمانی که مولانا به همراه پدرش بهاالدین ولد از بلخ به نیشابور عزیمت کرد، به رسم صوفیان آن زمان که به دیدار بزرگان و وارستگان هر شهر می‌رفتند، بهاالدین ولد نیز به همراه پسرش مولانا به ملاقات شیخ عطار، عارف و شاعر بزرگ و نامی شهر نیشابور رفتند.

رییس خانه فرهنگ ایران در پیشاور افزود: آموزه‌های مولانا آینه‌های جان است، تا آدمی در هر دوره و زمانه‌ای بتواند در این آینه بنگرد و حقیقت فراموش شده خود را به یاد آورده و از کژی‌ها و بیماری‌های ذهن و روان خود رها شود. بی دلیل نیست که شمار عاشقان و مشتاقان اشعار روشنی بخش و زندگی آفرین مولانا، هر روز در هر گوشه از جهان افزون و افزون‌تر می‌شود.

اسلم میر، استاد بخش تاریخ دانشگاه پیشاور در مقاله ارائه شده خود، با اشاره به احوالات و افکار هدایتگر و روشنی بخش مولانا گفت: مولانا با درک واقعی باطن نورانی قرآن و تجلی آن در اشعار گرانقدر خود تأثیرگذار سلوک و افکار عرفانی در بسیاری از شعرای پارسی‌گوی بوده است.

وی افزود: تفکر و تعمق در اشعار مولانا که همانا، تجلی حقیقت لایتناهی قرآن کریم است، زندگی انسان‌ها را از مرزهای ملال و کرختی و روزمرگی عبور داده و همچون باران بهار خون طراوت و سرزندگی را در رگ‌های وجودشان جاری می‌سازد. کشش و گرایش به اشعار مولانا آسمان زندگی را آبی و آفتابی کرده و شوق و عشق را در وجود انسان پدید می‌آورد.

اسلم میر در ادامه با اشاره به تدریس اشعار مولانا در مراکز آموزشی و علمی هند در سده‌های گذشته گفت: از زمان‌های دور تا گذشته نزدیک، اشعار بزرگانی همچون مولانا در دانشگاه‌های شبه قاره تدریس می‌شد، اما متأسفانه پس از ورود انگلیس و تأثیر افکار غربی بر نظام آموزشی این سرزمین موجب عدم بهره‌مندی و ناکامی نسل امروزی از این مهم شده است.

سیدحسین حسینی، استاد بخش تاریخ دانشگاه پیشاور نیز در این نشست گفت: مولانا به عنوان سرآمد مکتب عشق الهی با عشق‌ورزی بر همگان آتشی بر دل سوختگان عالم و خروشی در میان عارفان پس از خود افکنده است. مولانا در مقام عشق توانست همگان را خارج از هر دین و مذهبی به گرد خود آورد.

وی با برشمردن سه شعاع عرفان مولانا جهان شمول بودن، نور هدایت گری و آتش افروزی کلام گفت: کلام مولانا چونان حصاری برگرد افکار شعرا و عرفای عالم حلقه بسته و چون خورشیدی عالم گیر بر دل‌های وارستگان جهان تابیده و در هدایت عالمی برای شناخت انسان و معبود کفایت می‌کند.

حسینی اضافه کرد: با توجه به گسست نسل امروزی با ارزش‌های والای انسانی، برگزاری چنین نشست‌های ادبی برای شناخت و آگاهی از انسان‌های وارسته همانند مولانا نقش بسزایی ایفا می‌کند.