انتخابات صحنه «رقابت» است نه «دعوای سیاسی»
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو؛ توییتر را که بازمی کنید، یکی علیه کاندیدای رقیب دروغ نوشته و دیگری حرفهای بیسند منتشر کرده، یکی هم به سیم آخر زده و شروع کرده است به فحاشی. گویی که انتخابات شده باشد «چاله میدان سیاسی»! برای انتخابات کارکردهای زیادی تا به اکنون گفته شده است. از کاهش شکاف دولت و ملت تا گردش نخبگان و حتی تغییر مسیرهای سیاسی، اقتصادی و... کشور که به وسیله رای ملت...
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو ؛ توییتر را که بازمی کنید، یکی علیه کاندیدای رقیب دروغ نوشته و دیگری حرفهای بیسند منتشر کرده، یکی هم به سیم آخر زده و شروع کرده است به فحاشی. گویی که انتخابات شده باشد «چاله میدان سیاسی»! برای انتخابات کارکردهای زیادی تا به اکنون گفته شده است. از کاهش شکاف دولت و ملت تا گردش نخبگان و حتی تغییر مسیرهای سیاسی، اقتصادی و... کشور که به وسیله رای ملت رقم میخورد. به تعبیر اندرو هیوود، نویسنده کتاب سیاست «نظر متعارف این است که انتخابات سازوکاری است که میتوان با آن از سیاستمداران توضیح خواست و آنها را واداشت سیاستهایی ارائه دهند که تا حدی بازتاب افکار عمومی باشد». اما در دهههای گذشته، انتخابات کارکرد دیگری نیز پیدا کرده است و آن تبدیل شدن به محلی برای دعواها و بیاخلاقیهای سیاسی است!
نامزدهای دردسرساز
از دهههای گذشته، بیاخلاقیهای سیاسی رواج زیادی در ایام انتخابات پیدا کرده است. تا آنجا که یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری نیز در مناظرات دست به افشاگری زد و «بگم بگم» را در عرصه سیاسی پدید آورد. این عمل با واکنش رهبر معظم انقلاب نیز مواجه شد تا آنجا که ایشان فرمودند: «ما عرض کردهایم که تخریب درست نیست. نه آن کسانی که طرفدار یک شخصی یا یک گروهی هستند، نه آن کسانی که مخالف آن شخص یا آن گروه هستند، مقابلهی آنها با یکدیگر هیچ لزومی ندارد که به صورت تخریب باشد. هیچ لازم نیست؛ منطقی حرف بزنند، انتقادی دارند، انتقاد کنند.» شبیه این ماجرا در دیگر انتخابات نیز رقم خورده است. به طور مثال، در دوره پیشین انتخابات ریاست جمهوری، در یکی از مناظرات کاندیدایی درباره مدرک تحصیلی رقیب خود، دروغی را بیان کرد که حتی مردم نیز علیه این دروغ وی برآشفتند و در شبکههای اجتماعی علیه وی واکنش نشان دادند. در واقع کاندیداهایی که باید برای مسائل و مشکلات کشور، ایدهها و راهحلهای خود را بیان کنند، خود با چنین رفتارهایی دردسر و مشکل جدیدی را برای مردم و کشور ایجاد نمودهاند که آن رواج بیاخلاقی سیاسی است.
«لجنپراکنی» نکنید
اینگونه بیاخلاقیهای سیاسی و انتخاباتی، نتیجهای جز انحطاط فرهنگ سیاسی و ناامیدی ملت از تغییر و تحول به وسیله انتخابات نداشته است. از این رو چنین بیاخلاقیهایی نه تنها باید با اصلاح قوانین انتخاباتی با برخورد قضایی همراه شود که باید واکنش آحاد ملت را نیز در پی داشته باشد تا بساط اینگونه اعمال و حرفها از اتمسفر سیاسی و انتخاباتی برچیده شود.
رهبر معظم انقلاب نیز که همیشه به انتخاباتی سالم و بدون بیاخلاقی و حاشیه توصیه کردند در سالگرد رحلت امام خمینی (ره) در اینباره فرمودند: «در این حرکت عظیمی که انجام میگیرد، در رقابتهای پیش روی انتخاباتی بین نامزدها، اخلاق حاکم باشد؛ بدگویی کردن، تهمت زدن، لجنپراکنی کردن، کمکی به پیشرفت کارها نمیکند، به آبروی ملی هم لطمه میزند. صحنهی انتخابات صحنهی عزت و حماسه است، صحنهی رقابت برای خدمت است، صحنهی کشوواکش برای به دست آوردن قدرت نیست. برادرانی که وارد میدان مبارزهی انتخاباتی و رقابت انتخاباتی میشوند، این را به عنوان یک وظیفه بدانند.»
ز درد به تنگ آمده ایم، دارو را عیان کنید!
در طی سالهای اخیر مسائل و مشکلات فراوانی برای کشور و مردم عزیزمان ایجاد شده است. مسائلی که هر روز پیچیدهتر و بدخیمتر میشوند و زیست و معیشت مردم را تحتالشعاع قرار میدهند. از مسائل گرانی و تورم تا مسئله آب و مسائل متفاوت در حیطههای مختلف. مسائلی که هرکدام میتوانند بحرانی برای کشور ایجاد کنند.
این مسائل اگرچه قابل حل میباشند، اما یکی از لوازم حل آن داشتن رئیس جمهوری است که به تعبیر رهبر انقلاب «یک رئیسجمهور فعال، پرکار، آگاه و معتقد به مبانی انقلاب» باشد. رئیس جمهوری که برنامه دقیق و توانایی اجرایی بالایی داشته باشد تا بتواند این مسائل را حل کند. در این روزها مردم باید با شناخت خود از کاندیداها و راهحلهایشان، کاندیدای موردنظر خود و به تبع آن دولت آینده را انتخاب کنند. اما این شناخت با دروغ، تهمت و لجنپراکنیهای مشاهده شده در این روزها حاصل نمیشود. چه اینگونه رفتارها توسط افرادی در شبکههای اجتماعی رقم خورد و یا توسط نامزدهای انتخاباتی در مناظرات. نامزدهای انتخابات باید به جای پرداختن به نفی دیگری، با بیان راه حلهای خود برای مسائل و مشکلات به اثبات خود بپردازند تا انتخابات نه محلی برای «دعوای سیاسی» که صحنهای برای «رقابت» در سطح ایدهها و راه حلها باشد. رقابتی که منجر به حل مسائل کشور شود و نه آن که خود دردی باشد بر دردهای جانکاه یک ملت.