اگر نسبت به شهدا شرمنده هستیم نسبت به خانواده آنان شرمنده نباشیم

خبرگزاری میزان - محسن رایجی - محسنین را خدا دوست دارد، پس به خدا نزدیک می‌شوند. علاوه بر این، قرآن به طور خاص، احسان به پدر و مادر را سفارش مکرر و مؤکد می‌کند: «و وصینا الانسان بوالدیه احسانا» ما انسان را توصیه کردیم که درباره پدر و مادرش نیکی کند. نیکی و خدمت به پدران و مادران شهدا و ایثارگران، قبل از هر چیز، امتثال امر احسان به والدین است. خانواده شهدا از معرکه این آزمایش سخت، خیلی سربلند بیرون آمده اند و به یمن صبر جمیلشان، کسانی هستند که بشارت خدا بر آن‌ها نازل شده است: «و بشر الصابرین» بشارت بده به استقامت کنندگان. با خدمت به این خانواده‌های نورانی، متصل می‌شویم به کسانی که به خدا رسیده اند، اما هنوز زنده اند. درک زنده بودن شهدا، برای ما آسان نیست؛ این را انتهای آیه‌ی 154 سوره‌ی بقره می‌گوید: "و لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله أموات بل أحیاء و لکن لا تشعرون" و به آن‌ها که در راه خدا کشته می شوند مرده مگویید، بلکه آن‌ها زندگانند ولی شما نمی فهمید. اتصال به کسانی که شربت وصل خدا را نوشیده اند و «عند ربهم یرزقون»‌اند، می‌تواند به مقرب شدن ما کمک کند. پای صحبت خانواده‌ی شهدا که بنشینید، دستگیرتان می‌شود که شهدا حواسشان خیلی به خانواده بوده و هست؛ پس خدمت به این خانواده‌هایی که نگاه واصلان الی الله مدام به آنهاست، یک فرصت طلایی است برای تقرب الی الله. رسیدگی به خانواده‌های عزیز شهیدان، یعنی توجه و احترام به کسانی که یک ملت، مدیون آن‌ها هستند. یعنی کسانی که آب و خاک و جان و مال و ناموس و آرامش مردم، مرهون آن هاست. نمی‌شود گفت عزیز دل یک مادر، جگرگوشه یک پدر، پشت و پناه یک همسر و فرزند، کمتر از جان خود آنهاست؛ وقتی یک خانواده، عزیز رعنای خود را به جهاد فی سبیل الله می‌فرستد، گویی جان خود را فرستاده است؛ نفس خود را، ثمره‌ی خود را به میدان برده است و این یعنی یک ابتلای خیلی بزرگ: «و لنبلونکم بشیء من الخوف و الجوع و نقص من الأموال و الأنفس و الثمرات...» قطعا همه شما را با چیزی از ترس، گرسنگی، زیان مالی و جانی، و کمبود میوه ها آزمایش می کنیم. خانواده شهدا از معرکه این آزمایش سخت، خیلی سربلند بیرون آمده اند و به یمن صبر جمیلشان، کسانی هستند که بشارت خدا بر آن‌ها نازل شده است. میانبر دیگری که در خدمت و رسیدگی به خانواده‌های ایثارگران وجود دارد، این است که ارتباط نزدیک با جهادگران، روحیه و عزم جهاد را در ما نیز می‌پروراند؛ چه جهاد اصغر میدان جنگ و گذشتن از جان، و چه جهاد اکبر و گذشتن از هوای نفس. اما دریغ و صد افسوس که در بازار هیاهوی سیاست، شهدا از همیشه غریب‌تر بودند... افسوس که باز هم هوا‌های نفسانی و امیال دنیوی گروهی سیاست‌باز که در هر جریان اصیلی به دنبال طرح خود هستند و هیچ نسبتی با راه و روش و سیره شهدا ندارند، سبب شد که باز هم تمام توان و امکانات خود را به کار بگیرند تا شاید در کنار نام مقدس این شهدا بتوانند به جایگاهی برسند، اما انگار فراموش کردند که اگر کار و یا خدمتی برای خدا نباشد تاثیر نخواهد داشت. مسئولین بجای آن که خود را درگیر مسایل سیاسی و دنیوی کنند کمی به فکر خدمت به خانواده‌های شهدا باشند، که اگر این شهدای والامقام نبودن امروز شما به راحتی در این آرامش و آسایش مشغول زندگی نبودید. این مقرب شدن، فقط در دسترس مسئولین و اهالی بنیاد شهید و امور ایثارگران نیست. خانواده‌های شهدا و جانبازان و آزادگان، در میان ما و در همین کوچه و محله ما زندگی می‌کنند. شاید از اقوام ما باشند. پیدا کردن و سر زدن و خدمت کردن به آن‌ها کار سختی نیست، اما مقرب شدن را شتاب می‌بخشد. و العاقب لاهل التقوی و الیقین