بازنده‌های زبان‌دراز

به گزارش فرهیختگان، برای ششمین‌بار متوالی نتوانستیم ازبکستان را شکست دهیم و مقابل شاگردان 10 نفره کاناوارو در ضربات پنالتی شکست خوردیم، همان ازبکستانی که چند سال قبل زنگ تفریح فوتبال ما بود، مثل کره و بقیه.

مساله فقط ازبکستان نیست، حالا تاجیکستان و قرقیز و افغانستان هم برای ما شاخ شده‌اند. گره کار کجاست؟ راه دوری نرویم به صحبت‌های همین دیشب دقت کنیم، امیر قلعه‌نویی بعد از مسابقه‌ای که از دادن 4 تا پاس سالم عاجز بودیم از پیشرفت گفت و بازیکن نیمکت نشین المپیاکوس هم افتضاحش را انداخت گردن ورزشگاه آزادی و تبریز. این یعنی نمی‌خواهیم قبول کنیم که ضعیف شده‌ایم و چون مساله را قبول نداریم سراغ راه حل هم نمی‌رویم و دوست داریم یک دفعه با خود فاجعه روبرو شویم. فاجعه تحقیر شدن در جام جهانی. راهش را هم یاد گرفته‌اند به جای عذرخواهی به خاطر نمایش فاجعه داستان بافتن و زبان درازی یاد گرفته‌اند.

دیشب همه دیدند که قلعه‌نویی اصلا سرمربی تیم ملی نیست، کسی نمی‌تواند ارنج پنالتی زنانش را مشخص کند اصلا چرا به کنفرانس خبری می‌آید؟ بهتر نبود آن جک‌های درباره پیشرفت و... را سرمربی واقعی تیم یعنی مهدی طارمی می‌گفت؟

قلعه‌نویی که 10 سالی می‌شود دورانش تمام شده و جز 5 مربی برتر فوتبال ایران هم نیست فقط دوست دارد با کت و شلوار کنار لوگو جام 2026 عکس داشته باشد به نظر می‌رسد می‌توان هم او را به آرزویش رساند هم تیم را نجات داد، تا دیر نشده یک مربی بزرگ خارجی بیاورید، نگویید پول نداریم که باورمان نمی‌شود، در فوتبالی که 4 تیم اولش حداقل 2 هزار میلیارد در سال هزینه می‌کنند حتما پول هست، امیر را هم با یک عنوان دیگری روی نیمکت بنشانید تا به آرزویش برسد.