بازگشت سنت‌های بومی به فوتبال انگلیس
استفاده از توپ‌های مرده و ضربه‌های ایستگاهی دوباره به قهرمانان پنهان بازی‌ها تبدیل شده‌اند و لیگ برتر انگلیس پیشتاز این تحول است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، گل‌های ایستگاهی همواره در فوتبال توجه زیادی را به خود جلب کرده‌اند اما اکنون به ویژه در انگلیس بیش از هر زمان دیگری محبوب شده‌اند. این روندی است که کاملاً هدفمند دنبال می‌شود. مردم از کرنرهای آرسنال یا پرتاب‌های اوت برنتفورد صحبت می‌کنند اما در نهایت، پیام کلی یکی است.
وقتی دکلان رایس، رئال مادرید را با دو گل از روی ضربه آزاد از لیگ قهرمانان اروپا حذف می‌کند، ممکن است به نظر برسد که اتفاقی بوده است؛ شانس محض. چه زمانی دوباره چنین ضربه‌های دقیقی خواهد زد؟ آن هم دو بار پیاپی؟ اما اگر به آمار لیگ برتر نگاه کنیم، الگوی مشخصی در مقیاس بزرگتر دیده می‌شود. در 10 سال گذشته، میانگین درصد گل‌های حاصل از ضربه‌های ایستگاهی در لیگ برتر 21.65 درصد در هر فصل بوده، در حالی که این رقم در فصل جاری به 27.8 درصد رسیده است. این آمار شامل پنالتی‌ها نمی‌شود.
رشد، شاید انفجاری نباشد اما بدون تردید واقعی است. هفته نهم لیگ برتر نمونه‌ای گویاست: آرسنال از روی ضربه آزاد گل زد، لیدز گل پیروزی را پس از کرنر به ثمر رساند، مدافع تاتنهام دو بار گلزنی کرد، بازیکنان ساندرلند و برنتفورد از پرتاب‌های اوت به گل رسیدند، دنی ولبک از روی ضربه آزاد گل زد و مارکوس تاورنیه، هافبک بورنموث کرنر را مستقیماً زیر تیر دروازه فرستاد و همه اینها در یک آخر هفته رخ داد.
در ماه‌های اخیر، تقریباً از هر مربی لیگ برتر در نشست های خبری درباره ضربه‌های ایستگاهی پرسیده شده است. حتی سرمربی چلسی درست پیش از دیدار برابر ساندرلند در این باره پرسشی دریافت کرد؛ دیداری که در آن ویلسون ایزیدور پس از یک پرتاب اوت به داخل محوطه، گل زد. انزو مارسکا با طعنه گفت شاید بهتر باشد لیام دلاپ را در خانه بگذارد و پدرش را که به خاطر پرتاب‌های اوت بلندش مشهور بود، به بازی بیاورد.
توماس توخل، سرمربی تیم ملی انگلیس نیز درباره همین موضوع صحبت کرده است: بله، سانتر دوباره بازگشته، درست مثل پرتاب‌های اوت. وقت زیادی نداریم اما تا جام جهانی 2026 این جزئیات اهمیت زیادی خواهند داشت. درباره پرتاب‌های اوت بلند و شوت‌های مستقیم دروازه‌بان‌ها هم صحبت خواهیم کرد، چون نمی‌توانیم در چهار روز تمرین فقط روی بازی‌های کوتاه تمرکز کنیم.
جالب آنکه توخل دستیاری دارد که متخصص پرتاب‌های اوت است؛ آنتونی بری، کسی که پایان‌نامه‌اش را درباره همین موضوع نوشته. او بیش از 60 ساعت فیلم از فصل 19-2018 لیگ برتر تماشا کرده و همه 16 هزار و 380 پرتاب اوت آن فصل را تجزیه و تحلیل کرده است. شوخی در این است که بری شاید به زودی مسیر کیت اندروز را دنبال کند؛ مربی که کارش را به عنوان متخصص ضربه‌های ایستگاهی آغاز کرد و حالا هدایت برنتفورد را بر عهده دارد. از ابتدای فصل گذشته، برنتفورد هشت گل از پرتاب‌های اوت به ثمر رسانده است؛ دست‌کم دو برابر هر تیم دیگر لیگ برتر.
روند استفاده از پرتاب‌های اوت به داخل محوطه در سایر تیم‌ها هم مشهود است. نمونه بارز آن تاتنهام است؛ تیمی که در تابستان مربی‌اش را عوض کرد و به جای آنجلوس پوستک‌اوغلو، توماس فرانک را برگزید. تنها کافی است به دو اینفوگرافیک Opta نگاه کنید: یکی مربوط به فصل گذشته و دیگری مربوط به فصل جاری. حتی با نگاهی گذرا می‌توان دید که تاتنهام در 9 بازی این فصل، بیشتر از 38 بازی فصل قبل پرتاب اوت به داخل محوطه حریف داشته است.
با این حال، کرنرها بیش از پرتاب‌های اوت در نتیجه بازی‌ها تأثیرگذار هستند در اینجا ناگزیر باید از آرسنال نام برد؛ تیمی که نه تنها در لیگ برتر، بلکه در سراسر اروپا در این زمینه پیشتاز است. از فصل 24-2023 تاکنون، تیم میکل آرتتا دست‌کم 11 گل بیشتر از هر باشگاه دیگری در پنج لیگ معتبر اروپا از روی کرنر به ثمر رسانده است:
آرسنال (انگلیس): 37 گل بوروسیا دورتموند (آلمان): 26 گل اینتر (ایتالیا): 25 گل بایرلورکوزن (آلمان): 24 گل تاتنهام (انگلیس): 24 گل
این آمار نتیجه کار نیکولاس خوور، مربی ضربه‌های ایستگاهی آرسنال است اما موفقیت توپچی‌ها تنها بخشی از یک روند گسترده‌تر است. در لیگ برتر، سهم گل‌های کرنری از 12.1 درصد در فصل گذشته به 18.7 درصد در این فصل افزایش یافته است. همین الگو در تمام پنج لیگ برتر اروپا نیز مشاهده می‌شود، هر چند نه به شدت لیگ انگلیس.
بازگردیم به سخنان توخل؛ اشاره او به سانتر و پرتاب اوت تصادفی نیست. فوتبال انگلیس به تدریج از بازی موقعیتی به سمت سبک مستقیم‌تر و عمودی‌تر در حرکت است. حتی منچسترسیتی نیز دیگر مانند گذشته به مالکیت توپ علاقمند نیست؛ درصد مالکیت این تیم در فصل جاری تنها 58.1 درصد است، کمترین رقم در دوران پپ گواردیولا. ضربه‌های ایستگاهی که توپ را مستقیماً به محوطه می‌فرستند، بخشی از این تغییر کلی سبک بازی هستند.
چندی پیش، شان دایچ هدایت ناتینگهام فارست را برعهده گرفت و در نخستین نشست خبری خود گفت: آمارها نشان می‌دهند که برای نخستین بار در 10 سال گذشته، این همه توپ بلند و سانتر در بازی‌ها دیده می‌شود. اسمش را هر چه می‌خواهید بگذارید، واقعیت همین است.
در انگلستان، این تغییر را نوعی بازگشت به سنت‌های بومی فوتبال می‌دانند. توپ‌های بلند به جلو، چه از کرنر و چه از پرتاب اوت برای تیم‌های متوسط و کوچک اهمیت بیشتری دارند؛ جایی که در ازدحام محوطه، ارزش بازیکنان میلیاردی و ارزان‌قیمت از بین می‌رود. در همان شلوغی، ایزیدور توپ را نصیب خود می‌کند و مقابل چلسی گل می‌زند.
جنبه دیگری از ضربه‌های ایستگاهی هم وجود دارد: کنترل ریتم بازی و اتلاف وقت. آرسنال در این زمینه نیز مثال‌زدنی است. در دربی فصل گذشته برابر چلسی، زمانی که تیم آرتتا پیش بود، آماده‌سازی برای یک ضربه آزاد بیش از دو دقیقه و نیم طول کشید؛ بدون دخالت VAR. تنها گفت‌وگو با داور، چیدن دیوار و هماهنگی میان بازیکنان. حتی داوید رایا از دروازه تا محل ضربه دوید تا در تصمیم‌گیری شرکت کند.
از همان زمان، بحث «جادوی تاریک آرتتا» در کنترل جریان بازی بر سر زبان‌ها افتاد. امسال، شوخی‌هایی درباره «هارامبول» (سبک ضد فوتبال دفاعی آرسنال) هم رواج یافته است. آمارها نیز این تغییر را تأیید می‌کنند،؛ در فصل جاری، تنها 54.8 درصد از زمان کل مسابقات لیگ برتر، زمان مفید بازی است؛ کمترین رقم در 10 سال اخیر. به بیان دیگر، مدت زمان مکث‌ها تقریباً با زمان بازی واقعی برابری می‌کند.
این هفته، کمیسیون IFAB نهاد قانون‌گذار فوتبال تشکیل جلسه داد. هر چند رسانه‌ها عمدتاً به بحث درباره نقش VAR در کارت زرد دوم پرداختند اما موضوع دیگری نیز مطرح بود؛ اعمال شمارش معکوس برای پرتاب‌های اوت و ضربه‌های دروازه، مشابه محدودیت هشت‌ثانیه‌ای فعلی برای دروازه‌بان‌ها.
در نهایت؛ شاید هیچ‌یک از این نوآوری‌ها در خود انگلیس اختراع نشده باشند اما چون لیگ برتر قدرتمندترین لیگ دنیاست، هر تغییری در آن، توجه کل دنیای فوتبال را به خود جلب می‌کند.
شکایت ستاره منچسترسیتی پس از انتشار اخبار کذب درباره مرگ فرزندش!
