به بهانه دیدار افتتاحیه فصل جدید لیگ برتر / آغاز هیجان در لیگ جزیره با توپچی‌ها و ویرا

به گزارش ورزش سه در فاصله یک روز تا آغاز لیگ جزیره و دیدار افتتاحیه در این یادداشت خاطره‌انگیز به تقابل آرسنال و پالاس در دیدار آغازین لیگ برتر پرداخته شده است. تقابل آرتتا و پاتریک ویرا.

تماشاگران

استقبال تماشاگران از لیگ برتر انگلیس در فصل22-2021 رکوردی به‌جا گذارد: میانگین تماشاگران لیگ برتر 39472 هزار نفر بود. این برای شکستن رکورد قبلی کافی بود، رکوردی که از سال‌های 1949-1948 پابرجا مانده بود، زمانی که پس از جنگ جهانی دوم خیل جمعیت به استادیوم ها سرازیر شد.

اگر در آن دوران، فجایع و محدودیت و فشارهای جنگ خانمان برانداز دلیلی برای استقبال از فوتبال بود، این بار، پایان انتظار طولانی و محدودیت‌های دوران کووید بود که شد تا مردم خسته و بیزار از محدودیت ها سراسیمه به ورزشگاه ها بازگردند. میانگین حضور لیگ برتر در فصل 21-2020 فقط 461 نفر بود، این رقم در مقایسه با فصل گذشته نشان‌دهنده افزایش 8.462 درصدی بود. و این استقبال فقط به لیگ برتر محدود نمی شود. تماشاگران "لیگ یک" نیز به شدت افزایش یافتند. میانگین لیگ سوم هم برای اولین بار از سال 1960 به 10،000 نفر رسید، مطمئناً استقبال هواداران ساندرلند در سطح افزایش آن کمک شایانی بود، در حالیکه هر دو تیم شفیلد ونزدی و ایپسویچ به بالای 21،000 نفر رسیدند. استادیوم های لیگ دوم پذیرای 4907 نفر در هر مسابقه است که بالاترین رقم از سال 2004 به اینطرف است.

با حضور بیشتر تماشاگران، جو و فضای استادیوم ها پرسر و صداتر شد، با شور و هیجان مضاعف. بیشتر از همیشه. بالطبع این استقبال روزافزون هواداران، دردسرها و چالش های خود را به همراه آورد. فقط در نیمه اول فصل گذشته، افزایش 47 درصدی دستگیری‌های مرتبط با فوتبال را نسبت به سال 2019 نشان می داد. و تمامی فصل، افزایش 36 درصدی در حوادث و ناهنجاری و اختلال و بی نظمی های مختلف را به ارمغان آورد.

تعدادی از هجوم های پایانی طرفداران به زمین برای جشن و سرور در پایان فصل، معمولاً ابراز شادی مسالمت آمیزی بوده است. به بهانه تضمین صعود تیم یا اجتناب از سقوط به دسته پایین تر. اما در فصل گذشته در آن غوغا و هیاهوی غیرقابل کنترل بسیاری از بازیکنان تیم مخالف بی جهت مورد حمله واقع شدند.

حتم دارم سرخوردگی ناشی از قرنطینه‌های طولانی مدت طی دو سال گذشته به انواع و انحا مختلف در جوامع و آدم ها و نه فقط فوتبال مزید بر علت بوده است. از اینرو به نظر می‌رسد از زمان بازگشت کامل هواداران به استادیوم‌ها، مشکلات و معضلات در حال افزایش است. و متأسفانه، این فقط در انگلستان نیست.

فوتبال فرانسه در فصل گذشته با رشته‌ای از حوادث مختلف روبرو شد. فقط دو بازی خارج از خانه مارسی به دلیل حمله به بازیکنان متوقف شد. دو تیم لیون و پاریس اف سی به دنبال خشونت و زد و خورد میان هواداران دو تیم از مسابقات «کوپه دو فرانس» محروم شدند. پس از آن، انبوهی از هواداران خشمگین سنت اتین پس از ضربه پنالتی اوسر در پلی آف و سقوط به دسته دوم، بلافاصله به داخل زمین هجوم بردند و با دوره کردن بازیکنان به سمت آنها ترقه و آتش پرتاب کردند! مشکلات بسیار دیگری در کشورهای مختلف شعله ور شد، مانند هلند و مکزیک.

این اولین فصل پر ازدحام بدون محدودیت در لیگ برتر اسکاتلند از فصل 20-2019خواهد بود. با همکاری بین مقامات و نمایندگان طرفداران تیم های مختلف، در حالی که تعداد میهمانان و هواداران در استادیوم ها بیشتر و بیشتر شود، همه امیدوارند خشونت ها فروکش کند و کاهش یابد.

در لیگ برتر، شواهد حاکی از آن است که تعداد تماشاگران دوباره افزایش خواهد داشت چنانچه بی نظمی و دردسرهای عدیده. بطور مثال با ارتقا ناتینگهام فارست مطمئن باشید «سیتی گراند» هر هفته با ظرفیت 30،445 نفری پُر خواهد بود و بالطبع دردسرها بیشتر. پس از جنگ، سه فصل طول کشید تا حضور تماشاگران در فصل 49-1948 به اوج خود برسد. اگر این روند مشابه پس از کووید تکرار شود، یقینا رکوردهای بیشتری در سال آینده شکسته خواهد شد. و به همراه آن، جنجال و دردسر با هواداران فزونی خواهد گرفت. چند ماهی از 20 می نگذشته است. یادمان هست، روزی بود پر از حوادث خشونت آمیز. بازیکنان سوئیندون در پی پلی آف، توسط هواداران پورت ویل مورد حمله قرار گرفتند. یکی از هواداران ناتینگهام فارست با پیشانی به بازیکن شفیلد یونایتد ضربه محکمی زد و کار به بخیه برای بازیکن قربانی و زندان برای تماشاگر مذکور کشید. احتمالا متاسفانه، ولی آخرین آن دیدنی تر از بقیه بود. وقتی که شاهد تکل و لگد پاتریک ویرا کاپیتان سابق مشهور سابق و مربی فعلی کریستال پالاس مانند دوران گذشته برابر «روی کین» کاپیتان منچستر یونایتد بودیم. این یکی در برابر یکی از طرفداران اورتون بود!

طرفداران اورتون با بد کسی در افتاده بودند!؟!

هزاران هوادار شاد اورتون پس از پیروزی 3-2 و اجتناب از سقوط به زمین ریختند و به تمسخر ویرا پرداختند. با زیاده روی بیش از حد پاتریک تاب نیاورد و یکی را با ضربات پای معروف خود آشنا کرد. با بد کسی در افتاده بودند!

پاتریک ویرا

با اشاره به ویرا، بهانه خوبی است به یکی از برجسته ترین هافبک های تاریخ لیگ برتر در دوران طلایی آرسنال ارسن ونگر که حالا مسئولیتی مشابه سرمربی سابق خود را به عهده گرفته است، صحبت کنم. زمانی که ویرا تابستان گذشته سرمربیگری کریستال پالاس را پذیرفت، هیچکس اطمینان قاطعی نداشت و در حقیقت مشخص نبود چه بلایی بر سر پالاس خواهد آمد. ویرا در دو شغل سرمربیگری خود با نیویورک سیتی و سپس نیس فرانسه تجربه متفاوتی داشت، خوب و بد.

استاد و شاگرد؛ آرسن ونگر و ویرا در دوران طلایی

او جایگزین روی هاجسون مورد اعتماد ولی بسیار خسته و پیر در سِلهِرست پارک شد. آخرین باری که عقاب ها هدایت تیم را در سال 2017 به یک سرمربی خارجی سپردند همه چیز مسیر اشتباهی را در پیش گرفت. فرانک دی بور هلندی در هر چهار بازی اول لیگ شکست خورد و درجا اخراج شد! اما ویرا با پرورش بازیکنان نوظهوری مانند کانر گالاگر تماشایی و مارک گیوهی، بهترین را از آنها گرفت و پالاس را به رتبه دلگرم کننده دوازدهم رساند. اگر اوضاع به همین منوال پیش رود و ویرا به همین شکل ادامه دهد، تقاضا و درخواست کار از دیگر تیم ها دور از انتظار نخواهد بود. از ویرا به آرسنال می رسیم که رسما با یکدیگر فصل 23-2022 لیگ برتر را افتتاح خواهند کرد.

آرسنال: ثبات بیشتر می خواهد

ساعت غول پیکر هایبوری از زمانی که در سال 2006 با آرسنال به استادیوم جدید، امارات همراه شد، پریشانی های بسیاری را با تماشاگران به خود دیده است.

ساعت هایبوری داستان های زیادی برای بازگویی دارد

با هربرت چاپمن آغاز شد. 70 سالی آنجا بود، جایگاه جنوبی خیلی زود عنوان The Clock End را به خود گرفت. ساعت به عنوان بخشی از روند «Arsenalisation» باشگاه در سفر دائمی از هایبوری به امارات، خانه خود را تغییر داد و در حال حاضر در بخش بیرونی و در بالای استادیوم قرار دارد و به شکلی دقیق، رو به سوی "پل Clock End Bridge"قرار گرفته است تا یادآوری نمادین داشته باشد از دوران آرسنال در هایبوری.

از دوران مردان خوش فکر اصول گرا و پیشرو تاریخ آرسنال، چاپمن و ونگر سال ها گذشته است. اگر چه سال های پایانی ونگر را میتوان نزول نسبی به حساب آورد اما تغییرات بنیادین او در آرسنال و تمامی فوتبال انگلستان انکار ناپذیر است.

آنچه ونگر ساخت، پس از جابجایی های بسیار اکنون در دستان آرتتای اسپانیایی است. مردی آشنا با فوتبال انگلستان. در فصل گذشته، آرسنال در بی‌نظم‌ترین حالت خود قرار داشت: سه بازی ابتدایی را باخت. درخشش آغاز شد و سپس ناگهان ضربات سنگینی متحمل شد، کبودی و تورم محسوس بود. بار دیگر با طراوت لذت بخشی پیشرفت و نمایش خوبی داشتند. در نهایت تا پایان جنگیدند ولی پایان آن خوشایند نبود.

هرچه بود اشتیاق جوانان تیم در آن موج می زد. به نظر می رسید توپچی های جوان میکل آرتتا با آدرنالین خالص در حال دویدن هستند، با اعتماد به نفس، یا فقدان آن، هر چه بود، می دانیم جوانان غالبا همیشه در مورد سرنوشت خود تصمیم می‌گیرند. این در نتایج تیم به چشم می آمد و حد وسط زیادی در این میان وجود نداشت: آرسنال سه بار در طول سال مساوی کرد. بقیه دیدارها یا با پیروزی به اتمام رسید یا سقوط و شکست. جریان موازی دائمی و شاعرانه ای برای طرفداران سنتی و ملودراماتیک ارسنال.

آرسنال در فصل 23-2022: ترکیبی از جوانان پرامید

احتمالا این فصل بسیار متفاوت خواهد بود.  در دیدارهای پیش از فصل به وضوح مشخص است. هسته اصلی تیم آنها 12 ماه عاقل تر و زیرک تر و باتجربه تر شده و در عین حال کیفیت بازیکنان در هر پستی تغییرات قابل قبولی داشته است. از جمله گابریل ژسوس 45 میلیون پوندی، یا بازیکنانی مانند بوکایو ساکا و مارتین اودگارد، هر روز بهتر از روز پیش. پیشرفت و مبارزه برای بزرگ تر شدن. تنها راه و مسیری که برای آن ها وجود دارد.

معنای این تابستان برای آرسنال افزودن عمق و ژرفا به این تیم جوان بود، کاری که آرتتا تا اکنون انجام داده است. همه رفته اند. ستون هایی که قرار بود آرسنال به آنها تکیه کند میدان را خالی کرده اند. بازیکنان بزرگ و خریدهای هنگفت. همه در پایان بدون ارج و قرب برای خود یا تیم برای همیشه رفته اند. نسل تازه ای از راه رسیده، مدعیان جوان که دست از بازی های جنبی برداشتند و مردانه جنگیدند. با راه و رسم و آیینی نو.

آنچه این روزها می گذرد به هسته و اصل آرسنال باز می گردد. دوست داشته باشید یا خیر، بازگشت آن ها محرز است. توپچی های مستقر هدف را می بینند. و روشنایی در چشم انداز به چشم می خورد. با تکنسین‌های عالی و جوان در خط میانی. آماده برای ارسال هرگونه تجهیزات به خط مقدم جبهه که مدل و آرایشی نو دارد و تازه نفس است.

البته کسانی همیشه، مثل خودم، بارها به اعتبار آرتتا، پس از شکست هایی آرسنال در فصل گذشته که با صورت به زمین سرنگون شد، شک می کنند. زمانیکه لیست و تاریخ بازی‌ها منتشر شد، دیدار در شب افتتاحیه لیگ برتر به نظرم در برابر پالاس و ویرا بدشگون به نظر رسید. سفر به استمفورد بریج و اولدترافورد هم نگران کننده و پوست موزی است. خوب می دانیم آغاز خوب برای جوانان آرسنال و آرتتا کلیدی است. خاطرِ جمع، اعتماد بنفس و اطمینان مضاعف هدیه می کند و قابلیت ها را افزایش می دهد و به آرسنال ثبات را ارزانی می دارد که عاجزانه به آن نیازمند است. قرار نیست تیمی در تمامی دیدارها پیروز از میدان خارج شود، باخت با سربلندی بخشی از صعود در پله های ترقی است. این می تواند دروازه های شگفتی آور بسیاری را برای ستاره های بی باک آرتتا باز کند. در هیاهوی آغاز فصلی دیگر، ساعت تاریخی هایبوری در امارات به تیک تیک دقیق خود ادامه خواهد داد. چه لحظات و دقایقی را در طول سالیان رقم زده است. طرفداران امیدوارند توپچی ها در تمامی فصل توپ های خود را با همان دقت ساعت قدیمی شلیک کنند تا شاید برای نخستین بار روزهای طلایی هایبوری، در امارات تکرار شود.