نکته قابل تامل، تغییر در قانون مصوب شورای عالی انقلاب فرهنگی است که خارج از روال آن شورای عالی اتخاذ شده است. مساله‌ای مهم که می‌تواند فرجام مصوبه امروز مجلس را تغییر دهد، به ویژه آنکه می دانیم شورای عالی سنجش آموزش هم نادیده گرفته شده و بی کسب نظر و دیدگاه از ایشان و یکباره تغییری تا این اندازه اساسی و بنیادی در قانون ایجاد شده است.

وضعیتی که تنها یکی از نتایج نامطلوب آن، عدم تعیین تکلیف و پیگیری نکردن حقوق تضییع شده شرکت در واردات تلیسه‌ها از یک شرکت موهوم در آلمان است که موجب شده بالغ بر 3 میلیون یورو از جیب بازنشستگان برود و تلف گردد و در نهایت کار به جایی برسد که ناامیدی بر کل مجموعه حاکم شده و حتی شرکت‌های زیرمجموعه، تلاش‌های انفرادی برای صادرات محصولاتشان در دستور کار قرار دهند و به نوعی بلبشو بر این مجموعه...

زنگ خطری بزرگ که مدتهاست به صدا در آمده و اکنون مدتی است که آثار شوم بی توجهی به آن هویدا گشته و موجب نگرانی بسیاری را فراهم آورده است؛ خطری که مسئولان راه برون رفت از آن را طرح‌هایی یافته اند که به خودی خود مخرب و آسیب زا هستند، اما با تبصره «تامبن آب شرب مردم»، موجه شده و در دستور کار قرار گرفته اند؛ از تامین آب شرب برای شهر‌های مانند همدان و تبریز تا اقداماتی مانند شیرین سازی آب...

باید برای قطعنامه‌های سازمان ملل و زیست محیطی ضمانت اجرا باشد، در غیر این صورت، صاحبان قدرت محیط زیست را به خطر می‌اندازند. این همگرایی باعث می‌شود، کشور‌های توسعه یافته دریابند نباید تنها با نگاه اقتصادی به مسائل مشترکی که برای بشریت مهم است نگاه کنند، بلکه منافع مردم و حفظ محیط زیست نیز امری بسیار ضروری و قابل توجه است. توسعه «آری»، اما به خطر انداختن محیط زیست «هرگز»؛ این اصلی است...