اگر دولت به دنبال اکران اجباری است، سازمان سینمایی باید مابه التفاوت فروش فیلم‌ها در این مقطع با فروش واقعی‌اش را به صاحبان فیلم‌های روی پرده پرداخت کند. این سازوکار در شرایطی که فضا به سمت تنش بیشتر بر سر اکران فیلم‌ها می‌رود، راهکاری نسبتا بینابینی و منصفانه است.

مدیریت دو شبکه افق و مستند در شرایطی دستخوش تغییر شد که به جای انتصاب مدیر برای این شبکه‌ها، برای آنها سرپرست منصوب شد؛ اتفاقی که نشان می‌دهد تغییرات در این دو شبکه به صورت شتابزده رقم خورده و فرصت تعیین گزینه قطعی نبوده است اما چه اتفاقی افتاده که به یک باره این تغییر رقم خورده است؟

این تغییر مسیر صدور مجوز می‌تواند تاثیرات چشمگیری در فرآیند تولید داشته باشد. «تابناک» با پیش بینی این وضعیت در بهمن سال 1398، این پرسش را همان زمان مطرح کرد که «فیلمسازان به دریافت پروانه ساخت سریال برای وی‌اوی‌دی‌ها نیاز دارند؟!» و اکنون آن پیش بینی تحقق یافته است.

در خلاصه داستان فیلم آمده است: زندگی نابینایی به نام علی با ورود نابهنگام زنی متواری، آشفته می‌شود...

این فیلم اگرچه ظاهرا یک اثر اکشن است اما در عین حال در هسته مرکزی‌اش با یک درام مواجه هستیم که تماشاگر را با خود همراه می‌کند.

فیلم سینمایی «امیر» در حالی با عرضه در فضای مجازی در معرض قضاوت عمومی قرار گرفت که اگرچه یک اثر تاثیرگذار بر تماشاگر نبود اما به عنوان ساخته نخست یک فیلمساز، فراتر از تله‌فیلم‌هایی بود که تحت عنوان فیلم سینمایی ساخته و عرضه می‌شود.

فیلم سینمایی «یلدا» به کارگردانی مسعود بخشی و تهیه کنندگی علی مصفا و مستند «جایی برای فرشته ها نیست» به کارگردانی سام کلانتری و تهیه کنندگی حامد شکیبانیا فیلم های جدیدی هستند که اکران خود را از اول تیرماه در «هنر و تجربه» آغاز می کنند.

امسال در بخش اصلی فیلم‌های بلند، 10 فیلم انتخاب شده و «یلدا» محصول مشترک ایران، فرانسه، آلمان، سوییس، لوکزامبورگ و لبنان در کنار مادرسالار (ژور پالوویچ، کرواسی)، یک پسر (مهدی برساوی، تونس و فرانسه)، سول (کارلو سیرونی، ایتالیا و لهستان)، پشه (ژائو پینتو، پرتقال)، دو نفر ما (فلیپو منگتی، فرانسه)، قصه های بد (فابیو و دامیانو داینچنزو، ایتالیا و سوییس)، داستانهای هویت (فرناندا والادس، مکزیک)،...

جناب شیخ الائمه حضرت امام صادق علیه السلام در روایت شریفی می‌فرمایند: «غلاء السعر یسیء الخلق و یذهب الأمان و یضجر المرء المسلم»؛ به این معنا که «گرانی قیمت‌ها اخلاق و رفتار مردم را بد می‌کند. امانت داری را از بین می‌برد و مردم مسلمان را در فشار و سختی به ستوه می‌آورد.»

این رویکرد به آن معنی نیست که در راستای حفظ ساختار قدرت در آمریکا هیچ جهت‌دهی از سوی رسانه‌های جریان اصلی نیستیم اما این اقدامات به قدری محدود و در عین حال اجرا می‌شود که عرصه وسیعی برای میدان یافتن رسانه‌های دیگر کشورها در خاک آمریکا باقی نمی‌ماند و مخاطب آمریکایی همچنان مشترک رسانه‌های آمریکایی است.

اگر هیات مدیره‌ای با آرای 14 صنف سینمایی انتخاب شود و سپس 18 صنف دیگر با گرفتن کد صنفی وارد ساختار شوند، لزوما خود را تابع و همراه با مدیریتی نمی‌دانند که در انتخابش نقشی نداشته‌اند و چالش‌های مدیریتی چند سال اخیر که گاهی علنی شد، به شدت جدی‌تر در دوره بعدی مدیریتی به وقوع خواهد پیوست...

این شائبه‌ها و نظایر آن که قاعدتا با تداوم این وضعیت بلاتکلیف مطرح خواهد شد، محصول عدم اقدام مناسب از سوی متولیان سینمای ایران است و چه بسا اگر در این زمینه شاهد اقدام عملی بودیم، چنین مسائلی مطرح نمی‌شد.

محمدعلی کشاورز، بازیگر پیش‌کسوت سینما، تئاتر و تلویزیون پس از مدت ها تحمل بیماری، امروز بدرود حیات گفت و دوستدارانش به ویژه جامعه هنر ایران را عزادار کرد.

داستان این فیلم در مورد مریم کمیجانی، زن جوانی است که به دلیل قتل شوهرش به مرگ محکوم شده است. او در شب یلدا به استودیوی یک برنامه زنده تلویزیونی آورده شده است تا از طرف تنها فرزند مقتول یعنی مونا ضیا بخشیده شود اما مجموعه اتفاقات در صحنه و پشت صحنه این برنامه هر دو زن جوان را در چالشی جدی برای تصمیم‌گیری قرار می‌دهد.

خانه لوکیشن فیلم آشغالهای دوست داشتنی که در ماه گذشته با اخذ مجوزهای لازم تخریب شد، در خیابان سعدی شمالی، خیابان نادری، بن بست سید علی اکبر، پلاک 4 قرار داشت. این خانه 257 متری در اواخر دوره پهلوی اول ساخته شده بود و قبل از فیلم آشغالهای دوست داشتنی فیلم ضدگلوله نیز در آن فیلم برداری شده بود و در حال خاضر قرار است به جای آن یک عمارت 4 طبقه بنا شود.