(تصویر) بوسه رونالدوی برزیلی به توپ طلا

در چنین روزی رونالدو نازاریو در سال 1997 و جانی ریورا در سال 1964 بهترین بازیکن جهان شدند.

به گزارش خبرآنلاین، در چنین روزی جانی ریورا توانست در سال 1964 به عنوان بهترین فوتبالیست جهان انتخاب شود. اگر یک بازیکن باشد که به معنای واقعی در یک باشگاه ریاست کرده باشد او کسی نیست جز جانی ریورا. او که در میلان حضور داشت به "پسر طلایی" مشهور بود. ریورا پیش از 20 سالگی چهره جهانی پیدا کرد و کاراکتر و شخصیت قوی‌اش را نشان داد. او تعصب زیادی روی فوتبال ایتالیا داشت. زمانی که هافبک ایتالیایی کفش‌هایش را آویخت به عنوان نایب رئیس باشگاه شروع به کار کرد تا اینکه برلوسکونی در این تیم حضور یافت. او در همان ابتدا با ریورا مخالف بود و در نتیجه ستاره سابق ایتالیایی مجبور شد میلان را ترک کند. ریورا در حالی تیم ایتالیایی را ترک کرد که توانسته بود با این باشگاه دو جام اروپا، یک جام بین قاره‌ای، دو جام برندگان، سه لیگ و چهار کوپا ایتالیا به دست آورد. او در سال 1969 برنده توپ طلا شد و در چهار جام جهانی حضور داشت. از طرفی ریورا نابغه میلان بود. او توانست به همراه این تیم در سال 1963 قهرمان اروپا شود (پیش از نخستین قهرمانی اینتر). به ریورا لقب پسر طلایی را داده بودند. او از ابتدا در میان هواداران محبوب بود. ریورا با 506 بازی و 128 گل بازنشسته شد.

همچنین امروز سالروز برنده شدن توپ طلا توسط رونالدو است. رونالدو نازاریو نیز توانست توپ طلای 1997 را به دست بیاورد. او در سال 1996 که جایزه فوتبالیست سال را دریافت کرد، عنوان آقای گلی لالیگا را نیز در کارنامه خود ثبت نمود و در بازی فینال قهرمانی اسپانیا نیز گل پیروزی کاتالان‌ها را به ثمر رساند، در این میان برای برزیلی‌ها در فینال جام کوپا آمریکا نیز گلزنی کرد تا با شایستگی به این عنوان برسد. این بازیکن افسانه‌ای برزیلی، در 49 بازی در فصل 1996/97 برای بارسلونا 47 گل دیوانه کننده به ثمر رساند و سپس با 28 میلیون یورو به اینتر منتقل شد.

دوران ورزشی بازیکن سابق رئال مادرید همیشه تحسین می‌شود با این حال همیشه ترس از آسیب دیدگی دوباره وجود داشت. این مصدومیت‌ها روند رو به جلوی رونالدو را متوقف می‌کردند. اضافه وزن هم در آخرین بخش دوران ورزشی اش تاثیر گذار بود. رونالدو در هر تیمی که بازی می‌کرد در میان هواداران محبوب بود، اما نتوانست به خوبی از باشگاه‌ها جدا شود. خداحافظی‌اش با بارسا، اینتر و رئال مادرید مناسب نبود و جزو خاطرات تلخش محسوب می‌شوند.

دیدار نهایی جام جهانی 1998 بزرگترین فرصت برای بازیکن برزیلی بود تا در جهان فوتبال بدرخشد، اما مشکلات جسمانی اجازه نداد بهترین سطح خود را به نمایش بگذارد.