تو برگشتی دوباره

تیم خوب و فوتبالیست درجه یک، به آرامی ساخته می شوند؛ با تلاش شبانه روزی و خشت به خشت. به شخصه هنوز نخستین بازی مهدی مهدوی‌کیا و علی کریمی را با پیراهن پرسپولیس به یاد دارم. اولی مقابل سایپا و دومی برابر پلی اکریل. رگه‌های خوب بودن را داشتند اما کمتر کسی حدس می زد چند سال بعد این دو، بهترین فوتبالیست آسیا خواهند شد. راه دوری نرویم همین مهدی طارمی، خاطرتان است؟ و ده‌ها مثال دیگر که می گوید؛ تیم یکدست و فوتبالیست خوب، هر دو محصول صبر هستند. چیزی که متاسفانه این روزها به واسطه لایف استایل منشعب از فضای مجازی، کالای بازار کساد شده است.

این مقدمه نسبتا طولانی را گفتیم تا برسیم به پرسپولیس امروز. تیمی که در دو هفته نخست، دو تساوی متوالی را مقابل دو تیم به غایت بد قلق و سخت بباز، کسب کرد و بعضا صدای اعتراضاتی بلند شد. تا جایی که یک بازیکن سابق قرمزها طی یک پیشگویی عجیب و حیرت آور در صفحه شخصی اش نوشت؛ پایان یک دوره رسیده و باید اعتراف کرد امسال خبری از جام نیست! نه اینکه نمایش قرمزها در آن دو بازی نخست بی اشکال بوده باشد، اما تیم خوب که تغییرات بسیار داشته، هرگز چند هفته ای ساخته نمی شود و عقل سلیم در پایان هفته دوم نتیجه‌گیری مطلق نمی کند.

وقتی می گوئیم تغییرات وسیع دقیقا از چه حرف می زنیم؟

بیرانوند درون دروازه. یک خط تدافعی با سه بازیکن جدید و یک یار قدیمی که او به پست جدید شیفت شده است. دانیال، ولسیانی و مرتضی پورعلی گنجی هر سه تازه وارد هستند و علی نعمتی به پست جدیدش به دفاع چپ منتقل شده است. یعنی صد در صد تغییر در 50 متر زمین خودی. در خط میانی و حمله تنها سه بازیکن از فصل قبل حضور داشتند، سرلک، ترابی و عالیشاه. از سوی دیگر سروش و صادقی و لوکادیا هر سه تازه وارد به حساب می آیند. خب طبیعتا با این حجم تغییرات، پرسپولیس هرگز نمی توانست شبیه چند فصل گذشته در همان ابتدا منظم و هماهنگ باشد. تیمی که فوتبال را روی زمین دنبال می کند، پاسکاری متوالی را راهکار اصلی برای از هم گسیختن لایه‌های تدافعی حریف می داند و از همه مهمتر، برای پیاده کردن تاکتیکش محتاج هماهنگی بسیار بالای بازیکنانش است، دست کم 5 بازی برای آمادگی بالای 70 درصدی لازم دارد.

تولد یک ستاره در اکباتان

یک اصل بزرگ در فوتبال ایران؛ بازی در استقلال و پرسپولیس هیچ شباهتی به دیگر تیم‌ها ندارد. چشم میلیون ها نفر به شماست و حتی اگر بازیکن با تجربه و بزرگی مثل صادقی و اسماعیلی‌فرد باشید، بازهم کارتان آسان نیست. از ابتدای فصل یکی از مشکلات بزرگ یحیی، عدم هماهنگی در کانال های کناری بود. جایی که سرلک، ترابی و نعمتی در چپ، سروش، صادقی و دانیال در راست، می بایست مرتب پاسکاری می کردند و با چشم بسته یکدیگر را می یافتند. در سه بازی نخست که دو تساوی و یک برد حاصل شد، سطح هماهنگی چندان بالا نبود. اما در دو بازی آخر سرانجام آن هماهنگی مورد نیاز را شاهد بودیم. بار دیگر به گل نخست پرسپولیس مقابل هوادار توجه کنید. صادقی و دانیال چگونه حفره را پیدا کردند، لوکادیا چگونه جاگیری کرد و مهمتر از همه، دانیال چگونه چشم بسته توپ را روی پای این مهاجم هلندی انداخت. گل اول برای آنها یعنی باز کردن یک قفل بزرگ. به واسطه استحکام ویژه در خط دروازه و تدافعی، می دانند که اگر پیش بیافتند برخلاف سال گذشته، مشکلی در مهار موج حملات حریف نخواهند داشت. مقابل همین هوادار اگر کمی خوش شانس تر بودند شاید لوکادیا در نیمه نخست هت‌تریک می کرد. یک تک به تک که به علت کارگردانی بد تلویزیونی کسی متوجه اش نشد و سپس یک حرکت مشابه دیگر از جناح راست که این بار صادقی کمی محکم و از زمین برخاسته توپ را فرستاد تا لوکادیا نتواند همانند گل نخست، با یک ضربه خشک، دروازه را باز کند.

با این وجود سرانجام صبر و حوصله روی سعید صادقی که کیفیت بالایش را فصل گذشته در گلگهر به نمایش گذاشته بود پاسخ داد. معمار اولیه گل اول بود و دو گل زیبا روی تکنیک و تیزهوشی اش به ثمر رسید تا قرمزها اینچنین خودشان را مدعی شماره یک کسب جام در لیگ 22 ام معرفی کنند.

البته با توجه به برگزاری جام جهانی و تعطیلات متوالی، خیلی خیلی زود است در مورد قهرمانی نظر قطعی بدهیم. اما کارنامه و سیر صعودی شاگردان گلمحمدی در همین 5 هفته نشان می دهد که آنها راه درست و اصولی را پیش گرفتند. از سوی دیگر با اضافه شدن شیخ در خط حمله و آماده شدن وحید امیری، کیفیت قرمزها جهش چشمگیری خواهد داشت و شاید همین پتانسیل موجب شود هواداران علاوه بر نتیجه، خواهان بردهای زیبا و پر گل هم باشند.

فرار از سایه برانکو

یحیی پیش‌تر با دو قهرمانی متوالی در لیگ های نوزدهم و بیستم، کاردانی‌اش را نشان داد اما به واسطه از دست دادن این عنوان در لیگ قبل، با این اتهام جدی مواجه شد که «میراث‌خوار» برانکو بوده است. اما حالا با تغییرات فراوان، او پرسپولیس جدیدی را ساخته و طبیعتا امسال اگر هر نتیجه ای بگیرد کمتر کسی می تواند ولو درصد اندکی از آن را به کادرفنی 4 فصل قبل مرتبط سازد. یک ششم لیگ بیست و دوم برای قرمزها به پایان رسید و حالا می شود در مورد کیفیت و پتانسیل آنها نظر کارشناسانه تری داد. یحیی و پسرانش اگر دچار بدشانسی‌های عجیب فوتبالی و مصدومیت‌های پرتعداد ستاره های تاثیرگذار نشوند، با این نمایشی که دوشنبه شب در اکباتان از آنها دیدیم، سال درخشانی را برای هواداران شان رقم خواهند زد. البته این به آن معنا نیست که تصور کنیم کار تمام شده و پرسپولیس در بیست و پنج بازی باقی مانده، عینا همین کیفیت و نتیجه را تکرار می کند؛ هرگز.

آنها تنها ثابت کردند که اگر «هوادار» همچنان به عملکردشان اعتماد کند، پروژه گلات را با یک سال تاخیر به آنها تقدیم می کنند. اما از یاد نبرید در فوتبال شکست دقیقا از همان لحظه ای شروع می شود که «تلاش» جایش را به «غرور» می دهد.

257 251