حدیث روز / دعای امام سجاد (ع) هنگام بیماری و درخواست عافیت و سلامت
برون شد مرا از بیماری به سوی عفو خویش، بازگشت مرا از دوران بسترنشینی به سوی چشمپوشی خویش، رهایی‌ام از درد را به فراخنای رحمت خویش، و سلامت یافتنم از این سختی را به آستان گشایش خویش، قرار ده.
مشرق- امام سجاد علیه‌السلام: - در دعای خویش به گاه بیماری: خداوندا! بر سلامت تنم که پیوسته با آن به کار خویش پرداخته‌ام، تو را سپاس می‌گویم، و [نیز] بر آن بیماری‌ای که بر تنم عارض کردی، تو را سپاس می‌گویم. اکنون ای خدای من! نمی‌دانم کدام یک از این دو حال، سزامندتر برای سپاس گزاردن توست و کدام یک از این دو وقت، سزاوارتر برای ستودن تو. زمان تندرستی، که در آن روزی‌های پاک خویش را گوارایم ساختی و مرا به آنها برای جستن خشنودی و فضل خود، شور و نشاط بخشیدی و با برخورداری از آنها، بر آن طاعتها - که توفیقش را ارزانی‌ام داشتی - توانا ساختی؟ یا زمان بیماری که مرا بدان آزمودی؟ و نعمتهایی که به من ارمغان دادی تا مایه سبک شدن بار گناهانی شود که پشتم را سنگین کرده بود و مایه طهارت از آن گناهانی باشد که در آن، غوطه‌ور شده بودم. و توجه دهنده‌ای باشد که به توبه باز گردم، و یادآوری باشد که گناه را به برکت نعمت دیرین تو بزدایم. و در این مدت بیماری، کاتبان اعمال، برایم آن اندازه اعمال پاک نوشتند که نه به دلی خطور کرده است، نه بر زبانی گذشته، و نه اندامی توان انجام دادنش را یافته؛ بلکه این همه فضل تو بر من بوده و احسان و نیکیای بوده است که بر من روا داشته‌ای. پروردگارا! پس بر محمد و خاندانش، درود فرست و آنچه را برایم بدان خرسندی، محبوبم بدار. آنچه را بر من وارد آورده‌ای، آسان و گوارایم ساز و مرا از آلودگی‌هایی که پیشتر انجام داده‌ام، پاک بدار و بدی‌هایی را که پیش فرستاده‌ام، [از نامه عملم] بزدای، و شیرینی عافیت و خنکای سلامت را به من بچشان. برون شد مرا از بیماری به سوی عفو خویش، بازگشت مرا از دوران بسترنشینی‌ام به سوی چشمپوشی خویش، رهایی‌ام از درد و رنجم را به فراخنای رحمت خویش، و سلامت یافتنم از این سختی را به آستان گشایش خویش، قرار ده! تویی که نیکی‌ات سرشار است و دست منتت بر همه، گشاده. بخشنده و بزرگوار و صاحب جلال و اکرامی متن حدیث: الامام زین العابدین علیه‌السلام - فی دعائه عند المرض: اللهم لک الحمد علی ما لم أزل أتصرف فیه من سلام بدنی، ولک الحمد علی ما أحدثت بی من عل فی جسدی، فما أدری یا الهی أی الحالین أحق بالشکر لک، وأی الوقتین أولی بالحمد لک؟ أوقت الصح التی هنأتنی فیها طیبات رزقک، ونشطتنی بها لابتغاء مرضاتک وفضلک، وقویتنی معها علی ما وفقتنی له من طاعتک؟ أم وقت العل التی محصتنی بها، والنعم التی أتحفتنی بها تخفیفا لما ثقل به علی ظهری من الخطیئات، وتطهیرا لما انغمست فیه من السیئات، وتنبیها لتناول التوب، وتذکیرا لمحو الحوب بقدیم النعم؟ وفی خلال ذلک ما کتب لی الکاتبان من زکی الأعمال، ما لا قلب فکر فیه، ولا لسان نطق به، و لا جارح تکلفته، بل افضالا منک علی، واحسانا من صنیعک الی. اللهم فصل علی محمد وآله، وحبب الی ما رضیت لی، ویسر لی ما أحللت بی، وطهرنی من دنس ما أسلفت، وامح عنی شر ما قدمت، وأوجدنی حلاو العافی وأذقنی برد السلام. واجعل مخرجی عن علتی الی عفوک ومتحولی عن صرعتی الی تجاوزک وخلاصی من کربی الی روحک وسلامتی من هذه الشد الی فرجک؛ انک المتفضل بالاحسان، المتطول بالامتنان الوهاب الکریم ذو الجلال والاکرام.
"صحیفه سجادی، دعاء 15 - الدعوات، ص 174- دانش نامه احادیث پزشکی: 1 /176"