حکایت یک تریبون خالی / نعمتی که دولت سیزدهم از داشتن آن محروم است

به گزارش خبرنگار حوزه دولت گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، حدود 5 ماه از روی کار آمدن دولت سیزدهم می‌گذرد، دولتی که با شعار خدمت و مردمی بودن روی کار آمد و الحق و الانصاف هم در ارتباط با رفع و رجوع مشکلات مردم چیزی کم نذاشت؛ موضوعی که شاهد مثال آن سفر‌های استانی هفتگی رئیس جمهور به شهرهای مختلف است.

حالا اما موضوع این است که این دولت مردمی و جهادی علیرغم تمام فعالیت‌هایش اما از داشتن یک نعمت محروم است، نعمتی که ارتباط با دولت را دو چندان می‌کند و به مثابه تریبونی برای دولت محسوب می‌شود.

*س_نعمتی به نام سخنگو_س*

در نگاه اول ممکن است این گونه به نظر برسد که دولت بدون سخنگو در اصل خود را دچار آسیب‌هایی می‌کند زیرا نمی‌تواند آنگونه که باید و شاید مسائل را برای مردم توضیح دهد و طبعا مردم هم از خدمات آن با خبر نمی‌شوند، اما این تمام ماجرا نیست چرا که این دولت در اصل مسیر مطالبه گری را هم تا حدی برای مردم سد می‌کند و مردم نمی‌توانند پرسش های خود را از سخنگو به عنوان نماینده دولت بپرسند.

موضوعی که علیرضا خجسته‌پور قائم مقام جامعه اسلامی مهندسین در مورد آن معتقد است که دولت سیزدهم تا امروز اقدامات مثبتی انجام داده، اما به دلیل نبود سخنگو در هیئت دولت نتوانسته مردم را متقاعد سازد.

وی همچنین وظایف سخنگوی دولت را اینگونه شرح داده که اولین و مهم‌ترین وظیفه آن اطلاع رسانی مصوبات و تصمیمات دولت است که در حال حاضر عدم وجود یک سخنگو در هیئت دولت به نظر می‌رسد که این تصمیمات را افراد و اشخاص مختلف از دولت مطرح می‌کنند. نکته دوم که حضور سخنگو در هیئت دولت را پر رنگ می‌کند رفع ابهامات است. برخی اوقات مردم از تصمیمات دولت آگاه می‌شوند، اما برایشان ابهاماتی وجود دارد و سخنگوی دولت می‌تواند به فوریت با جامعیتی که در دولت دارد از طریق رسانه‌های جمعی این ابهامات را رفع کند. دفاع از کلیات دولت سومین وظیفه سخنگوی قوه مجریه است. در دولت قبل دیدیم که سخنگوی دولت از درست و غلط کارهای دولت تمام قد دفاع می‌کرد.

همانطور که خجسته پور توضیح داده است در دولت قبل با همه نقصان‌هایی که وجود داشت اما شاهد بودیم علاوه بر آنکه از طریق جلسات خبری علی ربیعی در قامت سخنگوی دولت سعی در حفظ ارتباط خود با جامعه داشت، محمود واعظی رئیس‌دفتر رئیس‌جمهور هم به صورت مداوم ارتباط خود را با رسانه‌ها برقرار می‌کرد و تلاش داشت تا مردم را در زمینه اقدامات انجام شده و نشده دولت اقناع کند. در مقابل اما در این دولت تنها و تنها خود سید ابراهیم رئیسی است که باید تمام قد از اقدامات خود دفاع کرده و مردم را نسبت به این اقدامات قانع کند.

*س_وقتی دولت ترجیح می‌دهد بی واسطه با مردم صحبت کند _س*

ناصر ایمانی فعال سیاسی اصولگرا اما معتقد است که کلا رئیس دولت سیزدهم قصدی برای انتخاب سخنگو نداشته و ترجیح می‌دهد که این مسئولیت را خود برعهده بگیرد، موضوعی که خودش هم در رد آن گفته است که اقدام درستی نیست، زیرا رئیس جمهور در صحبت با مردم آنقدر زمان ندارد و صحبت‌هایش هم آنقدر مفصل نیست که بتواند همه چیز را به اطلاع مردم برساند؛ در حالی که شورای اطلاع رسانی به خوبی می‌تواند این اقدام را انجام دهد؛ معتقدم که رئیس جمهور باید در مسیر اطلاع رسانی حرکت کند نه اینکه خودش بشود سخنگوی دولت.

غلامحسین رضوانی نماینده مجلس شورای اسلامی هم درباره آسیب‌های این موضوع گفته است که فقدان سخنگو باعث می‌شود که برخی نسبت‌های نادرستی ارائه بدهند و حقایق آن گونه که باید و شاید به اطلاع افکار عمومی نرسد و مسائلی از این قبیل؛ بنابراین فقدان سخنگوی دولت آسیب‌های خاص خود را دارد.

علاوه بر این مجتبی شاکری دبیرکل جمعیت جانبازان وجود یک سخنگو در دولت رئیسی را واجب تر از سایر دولت‌ها می‌داند و معتقد است که کار سخنگویی در دولت سیزدهم به مراتب از کار سخنگویی در دولت‌های دیگر سخت‌تر، ضروری‌تر و مهم تر است. زیرا اقدامات مثبتی اعم از بازدیدهای سر زده رئیس‌جمهور در استان‌ها و تغییر و تحولات مثبت در دولت سیزدهم در جریان است و این مساله به تشریح از سوی یک مقام رسمی دولتی نیاز دارد تا افکار عمومی نسبت به آنها آگاه و اقناع شود و به موجب آن، امیدی جدید از اقدامات صورت گرفته به جریان بیفتد.

دبیرکل حزب سبز یعنی حسین کنعانی مقدم آسیب بزرگ دیگر این موضوع را این می‌داند که در نهایت مردم حس می‌کنند که دولت پاسخگو نیست و صرفا سخنرانی می کند و شعار می دهد؛ بنابراین اعتمادشان را از دست می‌دهند، در حالی که اگر دولت سخنگو داشته باشد در مجامع عمومی بهتر می‌تواند عمل کند.

در پایان باید گفت که در جهان امروز رسانه‌ها رکن چهارم دموکراسی هستند که باید آزادانه صحبت کنند و مردم را در جریان امور بگذارند موضوعی که در دولت‌های قبل شاهد بودیم که در حاشیه جلسات هیات دولت رسانه‌ها پرسش های خود را مطرح می‌کردند، اما امروز جایگاه سخنگوی دولت تبدیل به مکانی متروکه شده که ممکن است مردم را روز به روز از دولت دورتر کند؛ البته ممکن است که در روزهای آینده این جایگاه مانند سابق تکاپوی خود را به دست بیاورد.