حکمت‌نامه امام صادق (ع) | حکمت‌های نهفته در مرگ درختان و تجدید حیات آنها
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید در انواع تدابیر و حکمت‌های نهفته در آفرینش درخت بنگر؛ می‌بینی که هر سال می‌میرد، اما حرارت غریزی آن در چوب آن می‌ماند و مواد میوه‌ها از آن زاده می‌شود.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، توحید مفضل عنوان کتابی است که توسط یکی از یاران مبارز امام صادق علیه السلام به‌نام مفضل‌بن عمر در چهار جلسه به املا رسیده است. این کتاب، کنزالحقایق هم نام دارد، اما متأسفانه تاکنون مورد بی‌مهری نظام آموزشی کشورمان قرار گرفته است در حالی که یکی از بهترین کتب در زمینه توحید خلقت است و در چهار بخش قرار دارد: 1 شگفتی‌های آفرینش انسان 2 شگفتی‌های خلقت حیوانات 3 شگفتی‌های طبیعت 4 در مصالح وجود ناملایمات و مصایب؛ در ادامه روایتی از امام صادق (ع) درباره برخی اسرار خواب را بخوانید. متن حیرت‌انگیز این کتاب، مورد تأیید علما واقع شده است، از جمله سید بن طاووس که آن را شگفت‌انگیز خوانده است و همچنین علامه محمدباقر مجلسی که آن را برای استفاده عامه به فارسی شیوا ترجمه کرده و در برخی موارد، سخنان حضرت را شرح نیز کرده است.
امام صادق علیه‌السلام در مجلس چهارم این کتاب توضیحی درباره حکمت‌های نهفته در مرگ درختان و تجدید حیات آنها ارائه می‌دهند. حضرت فرمود «در انواع تدابیر و حکمت‌های نهفته در آفرینش درخت بنگر. می‌بینی که هر سال می‌میرد، اما حرارت غریزی آن در چوب آن می‌ماند و مواد میوه‌ها از آن زاده می‌شود و آنگاه در همه جا پراکنده می‌شود و چنان که غذاهای متنوع و لذیذ را به تو می‌دهند، میوه‌های گوناگون و گوارا و خوش‌طعم به تو تقدیم می‌کنند. شاخه‌ها همانند دست به سوی تو دراز می‌شوند و میوه‌های نیکو را در اختیارت می‌نهند، ریحان‌ها چنان در برابر تو ایستاده‌اند که گویی خود را به تو هدیه می‌کنند. این حساب و کتاب دقیق و حکمت عظیم جز تقدیرگر حکیم از آن کیست و چرا این گونه است؟ آیا جز برای آن است که آدمی را از لذت و سود این میوه‌ها بهره رسانند؟ شگفتا که مردم به جای سپاس بر نعمت، انکار منعم می‌کنند؛ فَکِر فِی ضُرُوب مِنَ التَدبِیرِ فِی الشَجَرِ فَاِنَکَ تَرَاهُ یَمُوتُ فِی کُلِ سَنَه مَوتَهً فَتَحتَبِسُ الحَرَارَهُ الغَرِیزِیَهُ فِی عُودِهِ وَ یَتَوَلَدُ فِیهِ مَوَادُ الثِمَارِ ثُمَ یَحیَا وَ یَنتَشِرُ فَیَأتِیکَ بِهَذِهِ الفَوَاکِهِ نَوعاً بَعدَ نَوع کَمَا تَقَدَمَ اِلَیکَ أَنوَاعُ الأَطبِخَهِ الَتِی تُعَالَجُ بِالأَیدِی وَاحِداً بَعدَ وَاحِد فَتَرَی الأَغصَانَ فِی الشَجَرِ تَتَلَقَاکَ بِثِمَارِهَا حَتَی کَأَنَهَا تُنَاوِلُکَهَا عَن یَد وَ تَرَی الرَیَاحِینَ تَتَلَقَاکَ فِی أَفنَانِهَا کَأَنَهَا تَجِیئُکَ بِأَنفُسِهَا فَلِمَن هَذَا التَقدِیرُ اِلَا لِمُقَدِر حَکِیم وَ مَا العِلَهُ فِیهِ اِلَا تَفکِیهُ الاِنسَانِ بِهَذِهِ الثِمَارِ وَ الأَنوَارِ وَ العَجَبُ مِن أُنَاس جَعَلُوا مَکَانَ الشُکرِ عَلَی النِعمَهِ جُحُودَ المُنعِمِ بِهَا
امام در این حدیث مطرح می‌فرمایند با وجود آنکه درخت به خواب زمستانی می‌رود، حرارت داخل چوب‌های آن باقی می‌ماند تا به این ترتیب، میوه‌ها خارج شوند. همچنین شاخه‌های درخت را به گشودن دست انسان مثال زدند که میوه‌ها و ثمرات خود را در اختیار سایرین قرار می‌دهد و در آخر، تمام اینها را به تقدیر خداوند حکیم نسبت می‌دهد. این نوع منظر توحیدی از سوی امام صادق علیه‌السلام ما را به این نکته توجه می‌دهد که تمام عالم و جزئیات و کلیات آن را خداوند تدبیر کرده و هر مخلوقی دارای حکمت‌های فراوانی است و هر شیئی در جای خود قرار دارد. انتهای‌پیام /