خاموش یا خودنما؟

وقتی صحبت از چگالی می‌کنیم ضرورتا به معنای نسبت‌های مساوی حوزه‌های زیرمجموعه نیست بلکه برجسته بودن و دیده شدن هر زیر مجموعه در اندازه و زمانی که باید. منظور از باز نمود هم پروپاگاندا و کمپین رسانه‌ای نیست.

به عنوان مثال، درست است که وزارت فرهنگ در ایام نمایشگاه کتاب، عمدتا با این کار ویژه شناخته می‌شود، در دهه فجر عمدتا با سینما و در ماه مبارک رمضان عمدتا با نمایشگاه قرآن، اما درک و دریافت مخاطب عمومی و ذینفعان از این وزارتخانه، سهم‌های مشخصی است از کتاب و رسانه و سینما و تاتر و موسیقی و هنرهای تجسمی و کانون‌های مساجد و فعالیت‌های قرآنی و اوقاف و حج و زیارت و فرهنگ عمومی و آموزش هنری و مؤسسات فرهنگی و بیمه هنرمندان و...

مدیر ارشد برای تنظیم چگالی لازم است توجهات زیر را داشته باشد:

1- هُل دادن حوزه‌هایی که نمود بیرونی ندارند. این بی‌نمودی یا ناشی از بی‌عملی است و یا ناشی از نمایش‌گریزی مدیر ذیربط یا بی‌تفاوتی او نسبت به روایت و تصویرسازی. 2- کنترل مدیران و آدم‌های خودنما و نمایشی و تذکر به آنان تا با بیش‌فعالی، تلقی بیرونی از سازمان را تک‌قطبی نکنند. 3- نظارت بر روابط عمومی تا مبادا با یک مدیر، بسته باشد و فقط او را روی آنتن ببرد یا مبادا به‌دلیل فراموشی یا رقابت یا کدورت با یک مدیر، فعالیت‌های آن حوزه را باز نمود ندهد. 4- آشنا کردن مدیران با حوزه ارتباطات - که رسانه، جزیی از آن است - تا بدون مشاور و روابط عمومی و کارگزار رسانه‌ای هم درکی نسبتا دقیق داشته باشند.