خیلی ها خواستند ادای تختی را در بیاورند ولی نتوانستند

هر ساله مراسمی در ابن بابویه به مناسبت سالگرد مرحوم نختی برگزار می شود و از نوجوان 13 ساله تا آدم های 90 ساله در آن شرکت می کنند. آنها برای مدال های تختی نمی آیند، خیلی از کسان دیگر هم برای کشور مدال آوری کرده اند، حتی بیشتر از مرحوم تختی. تختی برای مدال هایش تختی نشد، تختی بواسطه مردمی بودن، انسانیت، بزرگی و دست افتاده گرفتن هایش تختی شد. بخاطر دارم در زلزله بوئین زهرا در بازار و خیابان راه افتاد و از نظر مایحتاج زندگی کمک جمع آوری کرد و با دست خود این کمک ها را به زلزله زدگان رساند.

تختی همواره به مردم از کوچک و بزرگ احترام می گذاشت. چرا دیگر مثل تختی نداریم. مگر هر کسی می تواند تختی شود، خیلی ها خواستند ادای تختی را در آوردند ولی نتوانستند. تختی چیز دیگر و تافته جدا بافته ای بود.

من نوجوانی بودم و آرزوی دیدن آقای تختی را داشتم. بیاد دارم در سال 1338 از دوستان بزرگتر خواهش کردم من را به دیدن مسابقات آقای تختی ببرند و وقتی به سالن (شهدای هفتم تیر فعلی) رسیدیم دیدم سالن پُر است و درها بسته است. در آن مسابقات آقای تختی اول شدند.

در آن زمان راه آهن قهرمانان را استخدام می کرد و به آنها ماهانه حقوق می داد و آقای تختی نیز کارمند راه آهن بود. در مسابقاتی کُشتی سال 1345 که بین راه آهن پاکستان و راه آهن ایران بود آقای تختی سرپرست مسابقات بودند، من راه آهنی نبودم ولی در آن مسابقات کُشتی می گرفتم. یکی از اعضاء تیم پاکستان که حریف من بود گفت من را جهت خرید به بازار تهران ببرید. فردای مسابقات من ایشان را به بازار بردم و ساعت 2 بعد از ظهر که برگشتیم دیدم آقای تختی در رستوران نشسته اند و با رئیس رستوران راه آهن صحبت می کنند و نگران و منتظر ما بودند.

ایشان ازمن پرسید کجا بودید و چرا دیر کردید گفتم حریفم را برای خرید به بازار برده بودم و ایشان گفت آفرین خیلی کار خوبی کردی که به ایشان کمک کردی.

ما از خحالت برای صرف ناهار8 میز آن طرف تر نشستیم و بعد از چند دقیقه آقای تختی آمد و سر میز ما نشست، آن روز یکی از بهترین روزهای عمر من بود و من اصلا نفهمیدم چه می خورم.

تختی مرد بزرگی بود و به همین خاطر است که پس از 56 سال هنوز مردم به نیکی از ایشان یاد می کنند و ما کسی را پیدا نکردیم که مثل تختی باشد، هر جا سخن از گذشت و پهلوانی است نام تختی بر زبان می آید.

کشتی گیر سابق

23212