درمان آسیب‌های نخاعی با کمک ایمپلنت‌هایی به اندازه چند میلی‌متر!
پژوهشگران آمریکایی، ایمپلنت‌های بسیار کوچکی ابداع کرده‌اند که می‌توانند به درمان ساده‌تر آسیب‌های نخاعی کمک کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از تک‌اکسپلور، ابداع ایمپلنت‌هایی که به یک منبع نیروی پایدار نیاز دارند اما بدون سیم کار می‌کنند، ایده‌ای است که به نظر می‌رسد زمان اجرای آن فرا رسیده باشد. بدین ترتیب، زمان اجرای روش‌های درمانی که به چندین ایمپلنت هماهنگ نیاز دارند نیز فرا رسیده است.
مهندسان "دانشگاه رایس"(Rice University) آمریکا که ایمپلنت‌هایی را برای ایجاد تحریک الکتریکی در افراد مبتلا به آسیب نخاعی ابداع کرده‌اند، روش خود را توسعه داده‌اند تا بتوانند نیروی محرک‌های زیستی را به واسطه یک فرستنده تامین کنند و به برنامه‌ریزی آنها بپردازند.
آزمایش‌های این گروه پژوهشی نشان داد که یک میدان مغناطیسی به واسطه یک فرستنده مبتنی بر باتری که بیرون از بدن قرار دارد، می‌تواند به تامین نیرو یا برنامه‌ریزی دو یا چند ایمپلنت حداقل 60 میلی‌متری بپردازد.
"کایوان یانگ"(Kaiyuan Yang)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: برنامه‌ریزی ایمپلنت‌ها، آنها را قادر می‌سازد تا چندین ضربان‌ساز بی‌سیم را در بخش‌های جداگانه‌ای از قلب بیمار راه‌اندازی کنند.
وی افزود: ما نشان داده‌ایم که می‌توان ایمپلنت‌ها را برنامه‌ریزی کرد تا تحریک آنها طبق الگوی هماهنگی صورت بگیرد. ما همه ابزارها را مانند یک سمفونی هماهنگ می‌کنیم. این کار، آزادی بیشتری را در حوزه درمان برای ما فراهم می‌کند؛ خواه برای قلب باشد، خواه برای نخاع.
پژوهشگران، ایمپلنت‌های کوچک خود را روی نمونه‌های بافت ارگانیسم‌های زنده و جوندگان آزمایش کردند. آزمایش‌ها نشان دادند که این ابزارهای کوچک حداقل طی یک فاصله کوتاه می‌توانند ارگانیسم‌ها را برای فعال‌سازی یک برچسب فلورسنت در واکنش به سیگنال‌های الکتریکی تحریک کنند و واکنشی را در عصب سیاتیک جوندگان به وجود بیاورند.
یانگ گفت: پژوهش در زمینه بازسازی نخاع نشان می‌دهد که تحریک ارگانیسم‌ها طبق یک الگوی خاص، به بازیابی سیستم عصبی کمک خواهد کرد. در حال حاضر، هیچ ابزار قابل کاشتی وجود ندارد که بتواند این کار را انجام دهد.
این گروه پژوهشی، ایمپلنت‌هایی موسوم به "MagNI" ابداع کرده‌اند که در اوایل سال گذشته، به عنوان محرک‌های احتمالی نخاع معرفی شدند. برای تامین نیرو و برنامه‌ریزی این ایمپلنت‌ها، نیازی به سیم وجود ندارد. این بدان معناست که سیم‌ها نباید به پوست بیمار نفوذ کنند زیرا این شرایط، خطر عفونت را به همراه دارد. یک راه حل دیگر که در بسیاری از ایمپلنت‌های مبتنی بر باتری به کار می‌رود، قرار دادن آنها در بدن به واسطه جراحی است که هر چند سال یکبار انجام می‌شود.
انتهای پیام