دلنوشته منیژه حکمت برای سیامک شایقی / کنایه به کاسه لیسان هنوز ادامه دارد

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ منیژه حکمت درباره درگذشت سیامک شایقی در دلنوشته ای عنوان کرد: «سیامک شایقی هم رفت مثل خیلی ها که بی سروصدا و غریبانه رفتند، انسان سلامتی بود و فکر میکنم سهمش بیش از چیزی بود که نصیبش شد، هفت هشت ماه پیش دیدمش رنجور از بیماری و فضای تنگ و انحصاری برای کار، سلامت نفسش نمیگذاشت مناسبات آلوده و فاسد تولید و پخش را درک کند و کناره گرفته بود یا مجبور به کناره گیری شده بود گرچه کار دیگری جز فیلمسازی هم نمیدانست که چرخ زندگی را بچرخاند، مثل خیلی ها که در خانه نشینی یا مهاجرت نظاره گر این تراژدی تلخ اند».

«ظاهرا این سرنوشت ماست و سرنوشت همه کسانی که بتدریج از این چرخه بیرون رانده میشوند تا کسانی به مدد سرمایه های مشکوک به نام کار آفرینی و خلاقیت همه سینما را با پوزخندی مصادره کنند، چیزی که دیر یا زود اتفاق میافتد فقط باید نوبتمان را انتظار بکشیم». پیش از این منیژه حکمت پس از نوشتن نامه ای از هنرمندان به ریاست قوه قضاییه مبنی بر آزادی موقت محمد امامی که به اتهام فساد مالی در زندان به سر می برد، در توییتی خطاب به این هنرمندان نوشته بود: «شرم بر ما، شرم بر سینمای ما که به خاطر نواله ای که برایمان پرت کرده اند این چنین به دریوزه گی افتاده ایم و عزت و آبروی فرهنگ و هنرمان را از کسی طلب میکنیم که غارت سفره ناچیز فرهنگیان کشورمان تنها خلاقیت اوست و چشم به دست او داریم تا بازگردد و از ابتکارات خلاقانه عزتمندانه اش شاید لیسیدن کاسه ای هم نصیب ما گردد. چه شد که به اینجا رسیدیم؟ اینها کیستند که بر جرائمشان هم نام هنر میگذارند و چاپلوسی و دستبوسی شان را عدالتخواهی و انسان دوستی مینامند. آیا رسوا تر از این میشود ذلت و حقارت را فریاد زد؟».