رضا ایرانمنش: روز‌های کرونایی به یاد شرایط جانبازان قطع نخاعی بیفتیم

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، رضا ایرانمنش که از سال‌های دفاع مقدس یادگاری‌هایی دارد، در گفتگو با «بهار همدلی» رادیو ایران گفت: من فقط نام جانباز را با خود یدک می‌کشم، آن‌هایی که جانباز واقعی هستند، قابل قدردانی هستند. همدلی در جبهه‌ها این روز‌ها به خوبی نشان داده می‌شود. در زمان جنگ اگر همدلی همرزمان نبود، 8 سال که نه 80 سال دیگر هم به آنچه شایسته کشورمان بود نمی‌رسیدیم و نگذاشتیم یک وجب از خاک ما دست اجنبی‌ها بیفتد و دست آن‌ها به نوامیس ما برسد. وی ادامه داد: گاهی اوقات من ناراحت می‌شوم، چون می‌گفتند که جوانان ما را به آنجا می‌برند و روی میدان مین می‌فرستادند؛ در صورتی که این خود یک چالش بود. شبی که عملیات داشت لو می‌رفت و زمان نبود که بچه‌های تخریب بخواهند میدان مین را معبری بزنند اینجا بود که یک ایثار و از خودگذشتگی و همدلی اتفاق افتاد. این هنرمند کشورمان تاکید کرد: عده‌ای از بچه‌ها می‌گفتند ما با پا‌های خودمان می‌رویم و مین‌ها را منفجر می‌کنیم. ما چند نفر فدا شویم بهتر از این است که یک گردان برایش اتفاقی بیفتد. همدلی که این روز‌ها دیدم، من را به یاد آن روز‌ها انداخت. من در شبکه دوم سیما، پزشک خودم را دیدم که بیش از 45 روز است که منزل نرفته است و در بخش کرونای بیمارستان در حال خدمت رسانی است. یادم آمد که ما در زمان جنگ سرداران بسیاری داشتیم که تکرار نمی‌شوند. وی در پایان عنوان کرد: از گوشه و کنار می‌شنویم که مردم می‌گویند خسته شدیم و در قرنطینه ایم و دیگر بس است. آمدن بیرون هم جان خودمان را به خطر می‌اندازد و هم باعث می‌شود که زنجیره انتقال بیماری ادامه پیدا کند. برخی می‌گویند زمان سربازی روز‌های سختی است، اما وقتی می‌گذرد سال‌ها بعد می‌گویند که یادش بخیر کاش آن روز‌ها برمی گشت. ما می‌توانیم در منزل راه برویم، کتاب بخوانیم، اما بدانیم برخی جانبازان ما که قطع نخاع گردنی هستند، روی تخت خوابیده اند. کمی دل مان را کنار دل شان بگذاریم و بدانیم آن‌ها چه می‌کشند شاید با دانستن وضعیت آن‌ها تحمل شرایط برایمان راحت‌تر شود.