روایتی از اشک و لبخندهای پرستاری در بخش کودکان / خاطرات عجیب یک پرستار از دوران کرونا

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، پرستاران، ستون‌های اصلی نظام سلامت به شمار می‌روند، نیروهایی که روز و شب در خط مقدم خدمت‌رسانی به بیماران ایستاده‌اند و آرامش و زندگی بیماران را به یکدیگر گره می‌زنند.

پرستاری، شغلی از جنس فداکاری است؛ حرفه‌ای که مرز میان علم، عشق و ایثار را در هم آمیخته است؛ سختی کار پرستاران، تنها در ساعات طولانی شیفت‌ها یا فشار کاری طاقت‌فرسا خلاصه نمی‌شود؛ آنچه این مسیر را دشوار می‌سازد، مواجهه‌ی روزانه با رنج انسان‌هاست. پرستار، هر روز شاهد درد، اضطراب و گاه آخرین نفس‌های بیماران است؛ با این حال، باید آرام، محکم و امیدوار بماند.

در میان بخش‌های گوناگون بیمارستان‌ها، بخش اطفال شاید حساس‌ترین و دشوارترین عرصه پرستاری باشد. جایی که بیماران، کودکانی هستند کوچک، بی‌پناه و ناآشنا با درد. اتاقی که در نگاه نخست، پر از رنگ و تصویر و لبخند است، اما در عمق خود، سکوتی سرشار از درد و نگرانی را در خود پنهان کرده است.

به مناسبت سالروز ولادت با سعادت حضرت زینب (س) و روز پرستار، به روایتی از سختی‌های شغل پرستاری اطفال و تجربه‌ی یکی از پرستاران باسابقه کشور می‌پردازیم، خانم کبری رمضان‌نژاد، سوپروایزر کنترل عفونت بیمارستان کودکان حکیم که بیش از دو دهه از عمر حرفه‌ای خود را در حرفه پرستاری سپری کرده است؛ زنی که روزهایش را با صدای خنده و گریه‌ی کودکان سپری کرده و از نزدیک شاهد دشواری‌ها و زیبایی‌های این مسیر انسانی بوده است.

روایت او از تلخی و شیرینی‌های شغل پرستاری در بخش اطفال و سختی‌های پرستار بودن در ایام کرونا را در ادامه مشاهده می‌کنید:

.