سخن امام علی (ع) درباره شجاعت یارانش

به گزارش مشرق، نهج البلاغه نه کتابی برای زمانی خاص و انحصاری بلکه برای همه اعصار و زمان‌ها است.

خطبه 27 نهج البلاغه

من کلام له (علیه السلام) و فیه یذکر فضائله، قاله بعد وقعه النهروان:

فَقُمتُ بِالأَمرِ حِینَ فَشِلُوا وَ تَطَلَعتُ حِینَ تَقَبَعُوا وَ نَطَقتُ حِینَ تَعتَعُوا وَ مَضَیتُ بِنُورِ اللَهِ حِینَ وَقَفُوا، وَ کُنتُ أَخفَضَهُم صَوتاً وَ أَعلَاهُم فَوتاً، فَطِرتُ بِعِنَانِهَا وَ استَبدَدتُ بِرِهَانِهَا کَالجَبَلِ لَا تُحَرِکُهُ القَوَاصِفُ وَ لَا تُزِیلُهُ العَوَاصِفُ، لَم یَکُن لِأَحَد فِیَ مَهمَز وَ لَا لِقَائِل فِیَ مَغمَز. الذَلِیلُ عِندِی عَزِیز حَتَی آخُذَ الحَقَ لَهُ، وَ القَوِیُ عِندِی ضَعِیف حَتَی آخُذَ الحَقَ مِنهُ. رَضِینَا عَنِ اللَهِ قَضَاءَهُ وَ سَلَمنَا لِلَهِ أَمرَهُ.

این سخنان را امام (علیه السلام) پس از جریان نهروان ایراد فرمود:

زمانی که مسلمانها ناتوان بودند به یاری دین خدا برخاستم و هنگامی که مردم از ترس مخفی می‌شدند من خود را آشکار می‌کردم و موقعی که از ترس به لکنت زبان مبتلا شده بودند، من حق را بیان می‌نمودم و هنگامی که از حرکت در راه خدا متوقف شده بودند، من به نور الهی و مدد او پیش می‌رفتم.

در عین حال از همه خاموش‌تر و در سبقت گرفتن از آنها برتر بودم. پس زمام فضائل را گرفته به پرواز در آمدم و به تنهایی جایزه این مسابقه را بردم. چون کوهی بودم که طوفان‌ها نمی‌توانند آنرا به حرکت در آورد. کسی در من عیبی سراغ ندارد تا مرا بدان سرزنش کند.

ذلیل و ستمدیده نزد من عزیز است تا مادامی که حقش را از ظالم بستانم. قوی و ستمگر نزد من خوار است تا حق مظلوم را از او بستانم. ما راضی به خواست پروردگار و تسلیم امر او هستیم

حجت الاسلام حمیدرضا مهدوی ارفع پژوهشگر نهج البلاغه در سلسله مطالب خود با عنوان نهج البلاغه و درس‌های مقاومت به درسی از خطبه 37 نهج البلاغه اشاره کرد در نگاه به وقایع امروز گفت:

ما بیدی نیستیم که با این بادها بلرزی. آنچه بین یاران حق و یاران باطل تفاوت ایجاد می‌کند، ایمان و باورهای ارزشمندی است که قلب اهل ایمان را با مبدأ هستی و منبع لایزال قدرت الهی ربط می‌دهد و قبولی که با مبدأ قدرت پیوند بخورند نه از چیزی می‌ترسند و نه جز به خدا به احدی امید می‌بندد.

لذا امیرالمومنین علیه السلام می‌فرماید:

کالجَبَلِ لاتُحَرکُه القَواصِف و لاتُزیلُه العَواصِف

[مردم ما همچون مولایشان علی علیه السلام] چون کوهی استوارند که نه تندبادها آن را جابجا تواند کرد و نه طوفان‌ها می‌تواند آن را از جا برکند.