سرنوشت متفاوت دو رقیب ایرانی و آمریکایی / لمس زمین با واکر برای زارع؛ طلای جهانی برای باروکس

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، در حالی که این روزها مسابقات کشتی زیر 23 سال جهان در آلبانی در جریان است - مسابقه‌ای که میزبان به کشتی‌گیران کشورمان ویزا نداد - طلای یکی از کشتی‌گیران آمریکایی در این رقابت‌ها واکنش جالب میثم زارع کشتی‌گیر ضایعه نخاعی را به همراه داشت. زارع که مدال نقره نوجوانان جهان و نقره آسیا را در کارنامه داشت، روز 18 آبان سال 98 در راه بازگشت از باشگاه دچار تصادف و در پی واژگونی اتومبیلش، با آسیب نخاعی بسیار شدید مواجه شد.

جوان کنگاوری تا امروز چندین جراحی سخت و مراحل درمانی دردناک را پشت سر گذاشته و حالا به مرحله‌ای جدید رسیده است؛ لمس دوباره زمین با پاهایش، توسط واکر. زارع در حالی همچنان تلاشش را برای راه رفتن بدون کمک گرفتن از واکر دنبال می‌کند که رقیبش بعد از کشتی خوبی که در فاینال ایکس با دیوید تیلورِ قهرمان جهان و المپیک گرفت، حالا در شهر تیرانای آلبانی مدال طلای وزن 86 کیلوگرم کشتی زیر 23 سال جهان را از آن خود کرده است.

میثم زارع که بعد از این مدال در فضای مجازی، طلایی شدن باروکس را تبریک گفته و زیر پست او نیز کامنت تبریک گذاشته، در این خصوص به خبرنگار تسنیم گفت: من و آرون باروکس در مرحله نیمه‌نهایی مسابقات نوجوانان سال 2017 جهان با هم کشتی گرفتیم. او من را 10-2 برد، مینیسکم پاره بود و شرایط خوبی در آن کشتی نداشتم، اما از همان وقت دوستی ما ادامه پیدا کرد. زمانی که دچار ضایعه نخاعی شدم، پیام داد و پرسید چه اتفاقی برایم افتاده و آرزو کرد که حالم خوب شود و بتوانیم دوباره با هم کشتی بگیریم.

کشتی‌گیر کنگاوری با تأکید بر اینکه آرون باروکس کشتی‌گیر خوب و آینده‌داری است، ادامه داد: باروکس به دنبال شکست دیوید تیلور در مسابقات انتخابی امسال آمریکاست و می‌خواهد در المپیک کشتی بگیرد.

زارع درباره وضعیت جسمانی خودش تصریح کرد: خداراشکر با واکر راه می‌روم. از این هم خیلی بهتر خواهم شد. امیدوارم تا عید بتوانم مستقل و بدون کمک واکر راه بروم. یک دنیا هم انگیزه دارم، می‌خواهم پست بعدی‌ام از وضعیتم، راه رفتن بدون واکر باشد. به خودم خیلی امید دارم و این مسیری که پشت سر گذاشتم به من انگیزه زیادی می‌دهد که می‌توانم از پس هر سختی‌ای بگذرم.

وی یادآور شد: در حقیقت دو بار ضایعه نخاعی شدم و دو بار از نقطه صفر شروع کردم. یکی بعد از تصادف بود که از ناحیه گردن دچار ضایعه نخاعی شدم و بعد از آن هم چون برای راه رفتن فشار زیادی به خودم وارد کردم، از ناحیه کمر آسیب شدید نخاعی دیدم. به خودم ایمان دارم که می‌توانم به زندگی عادی برگردم. الان یک سال از ضایعه نخاعی دومم می‌گذرد و با کمک واکر، دوباره زمین را حس کردم. زجرهایی که برای به دست آوردن سلامتی‌ام کشیدم، به اندازه 10 مدال جهانی بود، انگشتانم خیلی ضعیف است و بیشتر از یک کیلو را نمی‌توانم بلند کنم، اما همین که با واکر راه می‌روم برایم خیلی خوشحال‌کننده است.

وی درباره اینکه هزینه‌های درمانش چطور تأمین می‌شود؟ به تسنیم گفت: پدرم در شهرستان با کامیون کار می‌کند و من و مادر و برادر کوچکترم که الان در نونهالان کشتی می‌گیرد در اندیشه خانه اجاره کرده‌ایم. همه هزینه‌ها را پدرم تأمین می‌کند و سه ماه یک بار می‌توانیم او را ببینیم. از او همیشه ممنونم که چه در دوران کشتی‌گیری و ایام بیماری، همیشه کنار و پشتیبانم بوده است.