سفید پوشانی که با مهرورزی آرامش تزریق می‌کنند / تمام دغدغه‌های یک پرستار
خانم طاهری با سابقه 18 سال پرستاری از خاطرات تلخ و شیرینش در بیمارستان برای ما می گوید و گاهی با اشک و لبخند از خستگی و نا آرامی برخی از بیماران گرفته تا تلخی و تندی مراقبان افراد بیمار؛ از اینکه پرستار شده خوشحال است.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کُردتودی، فردی که در تمامی ساعات شبانه روز سخت کوش وبیدار است و دردهای بیماران را با عطوفت و صبوری التیام می بخشد را اگر فرشته رحمت بنامیم گزاف نیست؛ به راستی پرستار با شوق و رنج می آموزد تا رنج انسان را به شوق و آرامش برساند.
زمانی که بیمار خسته و افسرده در کنج بیمارستان حتی عزیزترین افراد زندگی اش را نمی تواند در نزد خود ببیند، این پرستار است که دردهای او را التیام می بخشد و تنهایی اش را پر می کند.
انسانی که باتلاش و رحمت بی دریغش خستگی را خسته کرده و مهرورزی با وجودش آمیخته شده همان پرستاری است که حضور مقاوم و پایدارش، اجباری و همیشگی است.
خانم طاهری پرستار جوانی است که با لبخند همیشگی که بر لب دارد به استقبال مان آمد، وی در باره انتخاب شغلش برایمان گفت.
وی گفت: پرستاری شغل بسیار سخت و طاقت فرسایی است، و یک پرستار بدون توقع برای سلامت جان یک بیمار در حال خدمت رسانی است.
خانم طاهری افزود: هرگز پرستاری را به چشم یک شغل نگاه نکرده ام چرا که ما پرستاران شبانه روز با کمترین زمان استراحت جهت التیام درد یک بیمار در بالای سر آنها هستیم تا آنها احساس تنهایی نکنند.
وی گفت: زندگی یک پرستار با دغدغه‌های بسیاری همراه است، دغدغه سلامتی بیماران گاهی آنها را با تنش‌های جدی چون ضرب و شتم از سوی بیمارانی که از وضعیت روحی خوبی برخوردار نیستند، پیش می‌برد و باوجود تمام این دغدغه‌ها و چالش‌های شغلی، یک پرستار باید همواره پا به‌پای پزشکان راه برود و در کنار آنها باشد تا بیماری را به بهبودی امیدوار کند.
خانم احمدی دیگر پرستاری است که با سابقه 8 سال پرستاری از خاطرات تلخ و شیرینش در بیمارستان برای ما می گوید و گاهی با اشک و لبخند از خستگی و ناآرامی برخی از بیماران گرفته تا تلخی وتندی مراقبان افراد بیمار؛ از اینکه پرستار شده خوشحال است ولی از عدم درک و همراهی مردم جامعه به عنوان یک ارباب رجوع به شدت گلایه دارد.
وی عنوان داشت: یک پرستار به خوبی به وظایف خود متعهد و پایبند است و بیشتر از هرکسی وقتی حال بد یک بیمار را میبیند در تلاش است تا هر کاری را انجام دهد تا بیمار از آن درد و رنج بیماری رهایی یابد آما متاسفانه در بسیاری مواقع ناظر بر رفتار بد همراهان یک بیمار هستیم همراهانی که در واقع تمام تلاش و زحمت و خستگی ما را دوچندان می کنند.
وی در ادامه خاطر نشان کرد: ما در هر شیف کاری مخصوصا شیفتهای شب مجبور هستیم خانه و خانواده خود را ترک کنیم و از این بابت نگران خانواده مان هستیم ولی خدا را هم شکر می کنیم که با حضورمان در بیمارستان می توانم به افراد مریض کمک کنم تا هر چه سریعتر سلامتشان را پیدا کنند.
خانم بهرامی دیگر پرستار بخش ICU است که در این بخش کار می کند، وی می گوید درست است که کار کردن در این بخش بسیار خسته کننده و طاقت فرسا است اما از اینکه در این بخش کار می کنم بسیار خوشحالم وی که برای صحبت با ما از وقت استراحتش گذشته است در ادامه از خاطره تلخش می گوید.
وی بیان داشت: همیشه از بیماران به خوبی مراقبت می کنم اما زمانی که درد خانواده ها را می بینم خستگی کاری بیشتر از هر زمانی در تنمان می ماند و بدترین زمان برای ما زمانی است که با تمام تلاش برای نجات جان یک بیمار آن بیمار را از دست می دهیم و این تلخترین روز زندگی ما می شود روزی که شاهد مرگ یک نفر هستیم.
پرداخت دستمزدی که در شأن تلاش‌های بی حدوحصر یک پرستاران نیست
در ادامه آقای احدی دیگر پرستار بخش اورژانس از دغدغه های پرستاری برایمان گفت.
وی افزود: پرستاری، واقعاً شغلی سختی است و از همه سخت‌تر آنکه باید مشکلات را برای خودت نگاه‌داری و در حین کار هیچ‌یک از دردها و دل‌تنگی‌ها و خستگی‌ها را بروز ندهی، گاهی درک نمی‌شوی و برعکس به‌واسطه کوچک‌ترین خطایی که حتی از جانب تو نباشد، محکوم‌به سرزنش و بی‌مهری می‌شوی و درنهایت باید با کمترین حقوق زندگی را بگذرانی.
این پرستار تلاش‌گر عنوان کرد: با توجه به اینکه پرستاران بیشترین خدمت رسانی را دارند اما حلقه گم‌شده در مشکلات معیشتی این قشر فقدان نگاه عادلانه به پرداخت دستمزدی در شأن تلاش‌های بی‌حد و حصر آنها است.
وی گفت: از قانون تعرفهگذاری در خدمات هنوز خبری نیست و اگر هم باشد بسیار ناچیز است و هیچ کس انگار سخت و زیان‌آور بودن شغل یک پرستار را باور نمی‌کند و این‌همه نابرابری در پرداخت کارانه، پرستاران زیادی را به ستوه می‌آورد اما راهکاری برای خلاصی از مشکلات وجود ندارد و مجبور هستیم همین شرایط را تحمل‌کنیم.
به راستی درخشش ایمان در قلب های پرمهر این سفید پوشان را به راحتی می توان نظاره کرد، چشمان خسته و بیدار همیشگی این انسان ها که انسانیت را تمام و کمال معنا کرده است را می شود در برق چشمان یک بیمار پیدا کرد.
اما سزاوار نیست تنها در یک روز سال به صورت نمادین یادی از این بزرگ منشان کرد و فردای آن روز دوباره نسیان به سراغمان بیاید و گویی انگار اصلا این پرستاران فقط خلق شده اند تا ساکت و بی سر و صدا مریض داری کنند و بی چشم داشتی از آمال و راحتی خود در راه رسیدگی به همنوع بگذرند.
امید است توجه و نگاهمان به این خادمان بی ادعای مردم همیشگی باشد و حداقل مشکلات سر راهشان برایشان هموار شود.
انتهای پیام /
