سن مناسب ارتودنسی چند سالگی است / توصیه به بزرگسالان

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، سوده طهماسبی، درباره سن مناسب ارتودنسی، گفت: طبق استانداردها تمامی کودکان در ابتدای دوره دندانی مختلط یعنی حدود 6 تا 7 سالگی لازم است که تحت مشاوره تخصصی ارتودنسی قرار بگیرند.

وی افزود: مشاوره ارتودنسی تخصصی به این معنی نیست که حتماً باید در صورت وجود مشکل در همین سن درمان آغاز شود، بلکه مشاوره کمک می‌کند که تشخیص داده شود آیا کودک به پیگیری‌های بعدی نیاز دارد یا خیر، همچنین اگر مشکلی وجود دارد نیاز به شروع درمان است و یا اینکه باید در سنین بالاتر انجام شود.

معاون آموزشی گروه ارتودنسی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، با بیان اینکه ممکن است مشکلاتی وجود داشته باشد که در همان سن نیاز به درمان‌های پیشگیرانه و مداخلات اولیه داشته باشد، تاکید کرد: بنا بر این لازم است همه کودکان از سن 7 سالگی مورد مشاوره تخصصی ارتودنسی قرار گیرند.

طهماسبی ادامه داد: البته بزرگسالانی هم وجود دارند که از وضعیت فک و دندان‌هایشان راضی نیستند و در سنین پایین‌تر امکان درمان برایشان وجود نداشته و یا اینکه به این مسئله توجه نکرده‌اند و تازه در سنین بزرگسالی توجهشان به این موضوع جلب شده است، این افراد نیز می‌توانند هم از درمان‌های ارتودنسی و هم در صورت نیاز از جراحی فک بهره ببرند.

وی با بیان اینکه حرکت دندانی را می‌توان در هر سنی انجام داد، یادآور شد: البته در سنین بالاتر درمان‌های ارتودنسی به ملاحظات خاصی نیاز دارد، اما امکان پذیر است.

معاون آموزشی گروه ارتودنسی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی افزود: البته اگر سن رشد گذشته باشد، اصلاحات ناهنجاری‌ها و مشکلات فکی، فقط با انجام جراحی و ارتودنسی امکان پذیر است.

طهماسبی درباره انواع دستگاه‌های ارتودنسی توضیح داد: به طور کلی این دستگاه‌ها به دو دسته ثابت و متحرک تقسیم می‌شوند، دستگاه‌های متحرک دستگاه‌هایی هستند که بیمار خودش می‌تواند آن را داخل دهانش قرار دهد و دستگاه‌های ثابت دستگاه‌هایی هستند که در دهان بیمار به طور ثابت قرار می‌گیرند و اجزای دستگاه با مواد مخصوص روی دندان‌ها چسبانده می‌شوند و بیمار قادر نیست این نوع دستگاه‌ها را از دهانش خارج کند و خود مجدداً آن را داخل دهانش قرار دهد.

وی درباره این دستگاه‌ها توضیح داد: هریک از این دستگاه‌ها انواع مختلفی دارند، ممکن است دستگاه‌های متحرک از نوع پلاک‌های ساده، یک فک، دو فک و یا نامرئی باشند. اینها با توجه به ظاهر و کارایی با یکدیگر متفاوت اند و وجه اشتراکشان این است که توسط بیمار داخل دهان قرار می‌گیرند.