شمارش معکوس برای نابودی حیات وحش / کوچ گرازها از بستر رودخانه خشک "میناب"+ فیلم

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از هرمز؛ دویدن گرازها با پس زمینه آپارتمان‌های شهر میناب در استان هرمزگان ویدئویی است که این روزها در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود. در نگاه اول شاید اتفاق مهمی نباشد اما آن‌طور که محلی‌ها می‌گویند این گرازهای تشنه برای پیدا کردن آب دست به سفری خطرناک زده‌اند و شاید کیلومترها از عرصه طبیعی خود دور افتاده‌اند.

شاید بتوان گفت خشکسالی اولین قربانیان خود را از حیات وحش می‌گیرد؛ طبیعت علیه طبیعت. وقتی آبی نیست، زمین می‌سوزد، درختان خشک می‌شوند و پرندگان و حیوانات از تشنگی و گرسنگی تلف می‌شوند و کیست که نداند انسان کجای این چرخه ایستاده است، حیوانات در این خشکسالی چه می‌کنند و این وضعیت چه به روز آنها خواهد آورد؟

خشکسالی باعث از بین رفتن پوشش گیاهی می‌شود و این به کم شدن جمعیت حشرات می‌انجامد و در این چرخه پرندگان هم دانه و غذای کمتری به‌دست می‌آورند. حالا با کم شدن پرندگان شکارگرهای آنان که جغد و عقاب و شاهین باشد هم غذای کمتری به‌دست می‌آورند و جمعیت‌شان کمتر می‌شود. یکتا نیک با اشاره به خشک شدن تالاب‌ها جمعیت ماهیان را هم در معرض خطر می‌بیند. او خشکسالی را مختص یک سال نمی‌داند و آن را مانند موجی تصور می‌کند که در زمان حرکت کرده و هر سال بحران بیشتری خلق می‌کند.

همان طور که گفته شد اولین واکنش حیوانات برای به‌دست آوردن آب و غذا جابه جایی است. مهاجرتی که گاهی به قیمت جان آنها تمام می‌شود. یکتانیک ارتفاعات را آخرین پناه حیات وحش می‌نامد چون دیگر در دشت‌هایی که پر از جاده و روستا و شهر شده جایی برای آنان نیست و حتی ارتفاعات هم در قرق دام است: «با این توصیفات عملا هیچ چیزی برای حیات وحش باقی نمی‌ماند و آنها مجبورند مهاجرت کنند.

با کم شدن منابع آبی در مناطق مختلف تضاد منافع بین انسان و حیوان هم سر بر می‌آورد، این نکته‌ای است که سپهر سلیمی فعال زیست محیطی مطرح می‌کند: «وقتی غذا و آب کم بشود حیوانات هجوم می‌آورند به مناطق زیست انسان و آنجاست که تعارض بالا می‌رود. از طرفی این احتمال بالا می‌رود که در این جا به‌جایی‌ها حیوانات دچار تصادف و آسیب شوند. مثلا برای استفاده از آب ذخیره کشاورزی یا آب حوضچه ماهی، داخل آب بیفتند و به‌خاطر شیب زیاد توان بیرون آمدن از آن را نداشته باشند و تلف شوند. اینها اتفاقاتی است که همین حالا هم درحال رخ دادن است.» او استفاده از این آبشخورهای مشترک را دلیلی برای شیوع بیماری بین حیوانات می‌داند که می‌تواند باعث مرگ و میر آنها بشود.

از نظر حمیدرضا میرزاده فعال زیست محیطی در سال‌های خشکسالی میزان تخلفات در حوزه شکار و صید بیشتر می‌شود و این یعنی مردم به اولین و کم هزینه‌ترین راه برای معیشت از دست رفته روی می‌آورند: در خشکسالی میزان مرگ و میر حیات وحش به طور مستقیم به خاطر تشنگی و گرسنگی بیشتر می‌شود. میزان زاد و ولد کاهش پیدا می‌کند و دوقلوزایی در گونه‌هایی مانند کل و بز (که زیاد دیده می‌شود) به شکل معناداری کاهش پیدا می‌کند. در دوران خشکسالی شانس زنده ماندن حیواناتی که در چند ماه ابتدایی به مادر وابسته هستند هم کمتر می‌شود.

چند سالی هست که مردم نسبت به حیات وحش حساس شده‌اند. برای سگ‌کشی تجمع می‌کنند و دیگر به راحتی از کنار آزار رساندن به حیوانات عبور نمی‌کنند.

این توجهات در این حد باقی نمانده و بسیاری دوست دارند در کارهای زیست محیطی مشارکت داشته باشند. میرزاده با اشاره به این موضع می‌گوید: «این مشارکت و حساسیت مردم بسیار عالی است اما متأسفانه می‌بینیم آدم‌ها بدون مشورت و در نظر گرفتن بعضی از مسائل خودسرانه و قطعا از روی علاقه دست به اقداماتی می‌زنند که نه تنها به نفع طبیعت و حیات وحش نیست که ضرر هم می‌رساند. مثلا در جایی که نباید آبشخور باشد، آبشخور احداث می‌کنند و به این نکته توجه ندارند که ایجاد چنین چیزی که حیات وحش را به خود جذب می‌کند باید با مطالعه صورت بگیرد تا در آن منطقه میزان تخلف کم باشد یا کنترل روی آن صورت بگیرد.

او پخش کردن بیش از اندازه علوفه در یک منطقه را هم دلیل مرگ و میر حیواناتی می‌داند که یک باره تمام علوفه را می‌خورند و بعد از آن تلف می‌شوند: علایق و خیرخواهی مردم جای تقدیر دارد اما باید زیر نظر و هماهنگی سازمان حفاظت محیط زیست و محیطبانان باشد چون آنان دید وسیع تری دارند که کجا به چه چیزی احتیاج است.

آمارها در سراسر جهان نشان می دهد که بارگذاری های انجام شده خارج از توان طبیعت، فشار زیادی به زیست بوم و محل زندگی سایر موجودات وارد کرده که ثمره آن از نابودی بسیاری از حیوانات بوده است، ادامه این بی توجهی ها و نابودی برخی از منابع زیستی طبیعی که در یکی دو دهه اخیر شدت یافته به تاکید صاحبنظران امر عواقب جبران ناپذیری را در پی خواهد داشت.

خشکسالی و تبعات آن به هیچ موجود زنده‌ای رحم نمی‌کند و در این آشفته بازار مدیریت انگار باید منتظر دست سبز طبیعت باشیم تا بازهم معجزه‌ای از آستین بیرون بیاورد.

انتهای پیام /