شما سیدمحمود دعایی را نمی‌شناسید
بوسیدن دست بزرگان از یک سو نشانه احترام و قدرشناسی نسبت به آنها و از دیگر سو نشانه تواضع و فروتنی کمنظیر سیدمحمود دعایی است. حتم دارم دعایی در لحظه مواجهه با رییسی ذره‌ای به حوزه سیاست فکر نمی‌کرده و صرفا عملی عاطفی و احساسی انجام داده است. سیدی که درون سیاست افتاده اما به دام سیاست نیفتاده است.
به گزارش ایسنا، در یادداشتی به قلم علی حقگو درباره سیدمحمود دعایی آمده است: «موج اظهار نظرها و پیشداوریها و کامنتهای اینترنتی درباره یک حرکت کوچک شخصیتی شناختهشده و انقلابیِ السابقون، نشان از تحریکپذیری غیر طبیعی و ناهنجار جامعه سیاسی کشور دارد.
سیدمحمود دعایی نیازی به معرفی ندارد. از آغازین سالهای دهه 40 پا در عرصه فعالیت سیاسی گذاشت و بلافاصله به مراد خویش، روح‌الله خمینی پیوست و تا آخر عمرِ بنیانگذار انقلاب به او و آرمانهای او وفادار ماند. آن موقع که سیدمحمود دعایی در کشاکش فعالیتهای پرخطر سیاسی و مبارزاتی بود، بسیاری از کسانی که اینک به او ایراد میگیرند، به دنیا نیامده بودند.
درباره رفتار اخلاقی او اینک دیگر نیازی به شرح و بسط نیست. او یار مظلومان و کس بیکسان است. همیشه بزرگان فرهنگ و ادب و هنر و حکمت و دانش را به تمامی احترام میکند و دست بزرگان اهل نظر و خادمان مردم را می‌بوسد. دست عطا احمدی (پدر خیران مدرسه‌ساز کرمان) را می‌بوسد، بر گوشه روسری بانو قدس (بنیانگذار خیریه عظیم حمایت از کودکان سرطانی - محک) بوسه می‌زند و دست هنرمندان بزرگ، مراجع تقلید و علمای دین و ادبا و عرفای کمنظیر را، بزرگانی چون شفیعی کدکنی یا مرحوم شجریان و استاد پورجوادی و... را به احترام و ادب می‌بوسد. همان طور که در مؤسسه تحت مدیریت خویش، دست کارگران جوان را بارها بوسیده است. این کنش در مرام سیدمحمود، نه یک کنش سیاسی که یک منش اخلاقی است. بوسیدن دست بزرگان از یک سو نشانه احترام و قدرشناسی نسبت به آنها و از دیگر سو نشانه تواضع و فروتنی کمنظیر اوست. حتم دارم دعایی در لحظه مواجهه با رییسی ذره‌ای به حوزه سیاست فکر نمی‌کرده و صرفا عملی عاطفی و احساسی انجام داده است.
آنان که از حرکت سیدمحمود دعایی هزار تفسیر بی‌ربط کردند اولا منش سیدمحمود را نمی‌شناسند و ثانیا این نکته مبرهن را عمدا یا سهوا از یاد بردهاند که حتی اگر دعایی، دست رییسی را بوسیده بود، این نشانه توسل به مقام و قدرت و تملق از او نیست. مؤسسه اطلاعات (همان جایی که دعایی 40 سال است مدیر آجاست و یک ریال هم حقوق نگرفته، همان طور که 24 سال نماینده مجلس بود و یک ریال نگرفت) هیچ ارتباطی با دولت ندارد و سیدمحمود دعایی نیز نیازی به رییسی ندارد. شأن و جایگاه سیدمحمود دعایی به عنوان یک روحانی اهل فضل و فرهنگ، فراتر از این‌هاست و این کنش‌های سیدِ محبوبِ اندیشمندان، هنرمندان، جوانان و همه دین‌باوران آزاداندیش، صرفا به معنای ادب و فروتنی و تسامح اوست نه توسل به قدرت. این حرف‌های بی‌اعتبار از یک سو جفا به سید آزاده است که به رغم همه سوابق درخشانش اکنون مثل یک آدم پایین‌تر از معمولی جامعه زندگی میکند، منشی و دربان و حاجب و محافظ ندارد و گهگاه سوار اتوبوس شرکت واحد می‌شود و از میدان تره‌بار شهرداری محل سکونتش، خود خرید میکند؛ سیدی که درون سیاست افتاده اما به دام سیاست نیفتاده است. در دل مردم زندگی میکند و در دل مردم جای دارد.
فاعتبروا یا اولیالابصار»
انتهای پیام